نهج الحق و کشف الصدق (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

[[اولجایتو]] پس از آنکه به مذهب تشیع گروید از علامه حلی برای حضور در مقر حکومت دعوت کرد، از او درخواست نمود کتابی برایش بنویسد و در آن ادله عقلی و نقلی شیعه را بیان کند. علامه نیز در اجابت سلطان کتاب «نهج الحق و کشف الصدق» را تألیف کرد و برای سلطان هدیه برد.<ref>امین، اعیان الشیعه، ۱۴۰۳ ق، ج۱۰، ص۲۲۹.</ref>علامه در پایان کتاب نیز تصریح کرده که این مجموعه مختصر به این سبب تنظیم کرده که نمونه‌هایی از مخالفت پیشوایان چهارگانه [[اهل سنت و جماعت|اهل سنت]] با [[قرآن]] و سخنان [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|رسول خدا(ص)]] روشن شود و عامی متوجه بشود که [[تقلید (فقه)|تقلید]] از آنها جایز نیست و تقلید فقط باید از [[معصوم]] باشد که اشتباه و لغزش ندارد. <ref>علامه حلی، نهج الحق وكشف الصدق، ۱۹۸۲م، ج۱۷ ص۵۷۲.</ref> {{یادداشت| إنما اقتصرنا على هذا طلبا للاختصار. و لأنّ المطلوب بيان أنه لا يجوز للعامي أن يقلّد أمثال هؤلاء بل من يكون معصوما لا يجوز عليه الخطأ و لا الزلل و هو حاصل بذلك.}}

آخرین فصل کتاب درباره برخی از اعتقادات امامیه درباره مسائل مرتبط با قضاوت است مانند: جایز نبودن قضاوت عامی (اهل سنت) و قضاوت زن، جواز قضاوت قاضی بر اساس علمش. مسأله پایانی این فصل درباره برده‌ای است که دو نفر مالک او هستند و هر یک می‌توانند به هر اندازه  از سهمشان(بدون اجازه شریکش) با او قرارداد مکاتبه تنظیم کنند{{یادداشت|عقد مکاتبه یک نوع قرار داد است که میان دو نفر بسته مى شود، و عبد موظف مى گردد، از طریق کسب آزاد، مالى تهیه کرده و به اقساطى که براى او قابل تحمل باشد به «مولا» بپردازد و آزادى خود را باز یابد، و دستور داده شده است که مجموع این اقساط، بیش از قیمت عبد نباشد. https://makarem.ir/main.aspx?reader=1&pid=61883&lid=0&mid=22835&catid=6509}} ولی [[ابوحنیفه]] و [[مالک بن انس بن مالک|مالک]] و [[محمد بن ادریس شافعی|شافعی]] بر خلاف حدیث پیامبر(ص) که فرمود النَّاسُ مُسَلَّطُونَ عَلَى أَمْوَالِهِمْ (مردمان بر اموال خویش تسلط دارند) این کار را صحیح ندانسته‌اند.<ref>علامه حلی، نهج الحق وكشف الصدق، ۱۹۸۲م، ج۱، ص۵۷۲.</ref>