مجمع روحانیون مبارز: تفاوت میان نسخه‌ها

مجمع روحانیون مبارز در [[سال ۱۳۶۶ هجری شمسی|سال ۱۳۶۶ش]]، در آستانه سومین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی با انشعاب از [[جامعه روحانیت مبارز تهران|جامعه روحانیت مبارز]] به دلیل برخی اختلافات تأسیس شد<ref>[https://sharghdaily.com/fa/main/detail/262085 «چرا امام اجازه انشعاب داد؟»]، روزنامه شرق.</ref> و پس از نامه به [[سید روح‌الله موسوی خمینی|امام خمینی]] در فروردین [[سال ۱۳۶۷ هجری شمسی|۱۳۶۷ش]] و موافقت او، این تشکل روحانی -که برخی از آنها از اعضای دفتر امام خمینی بودند- اعلام موجودیت کرد.<ref>امام خمینی، صحیفه امام، ۱۳۷۸ش، ج۲۱، ص۲۶-۲۹؛ سلیمی‌بنی، مظفری، جامعه روحانیت مبارز، ۱۳۸۸ش، ص۸۹؛ [http://tarikhirani.ir/fa/news/920 «روایت مجید انصاری از انتخابات مجالس سوم و چهارم و تأسیس مجمع روحانیون مبارز»]، وبگاه تاریخ ایرانی؛ [https://sharghdaily.com/fa/main/detail/262085 «چرا امام اجازه انشعاب داد؟»]، روزنامه شرق.</ref> درباره دلیل این اختلاف و انشعاب، چند روایت وجود دارد.<ref>[https://sharghdaily.com/fa/main/detail/262085 «چرا امام اجازه انشعاب داد؟»]، روزنامه شرق.</ref> یکی از عوامل اختلاف، حذف [[سید محمود دعایی]] و [[فخرالدین حجازی]] از فهرست انتخاباتی جامعه روحانیت مبارز برای انتخابات مجلس سوم در تهران بود.<ref>[http://tarikhirani.ir/fa/news/920 «روایت مجید انصاری از انتخابات مجالس سوم و چهارم و تأسیس مجمع روحانیون مبارز»]، وبگاه تاریخ ایرانی؛ [https://sharghdaily.com/fa/main/detail/262085 «چرا امام اجازه انشعاب داد؟»]، روزنامه شرق.</ref> مهدی کروبی که رهبری گروه معترض به این فهرست را بر عهده داشت، دلیل حذف این دو نفر از لیست تهران را به این معنا گرفته بود که جامعه روحانیت از مسیر اصلی خود که حمایت از انقلاب و انقلابیون اصیل بوده، دست برداشته و کسانی را که سابقه چندانی در انقلاب ندارند بر کسانی که سابقه دارند ترجیح می‌دهد.<ref>[https://sharghdaily.com/fa/main/detail/262085 «چرا امام اجازه انشعاب داد؟»]، روزنامه شرق.</ref> همچنین دیدگاه متفاوت این دو تشکل روحانی درباره مسائل اجرایی، اقتصادی و سیاست خارجی از دیگر عوامل اختلاف آنها بود.<ref>پناهی و دیگران، [http://ensani.ir/file/download/article/20140601102533-9792-54.pdf «تبیین جامعه‌شناختی تحول گفتمان مجمع روحانیون مبارز»]، ص۱۶۳؛ سلیمی‌بنی، مظفری، جامعه روحانیت مبارز، ۱۳۸۸ش، ص۸۷ و ۹۹-۱۰۹؛ دارابی، جریان‌شناسی سیاسی در ایران، ۱۳۸۹ش، ص۱۸۵ و ۳۰۷.</ref>