عبدالرحمان بن عبدالله ارحبی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''عبدالرحمان بن عبدالله ارحبی'''، از اصحاب [[امام حسین(ع)]] که در [[کربلا]] به [[شهادت]] رسید. او از شخصیت‌های برجسته شیعی بود که شیعیان، سران و بزرگان قبائل کوفه او را همراه [[قیس بن مسهر]] به عنوان نماینده و سفیر و حامل نامه‌های خود نزد امام حسین (ع) به [[مکه]] فرستادند و امام (ع) را به [[عراق]] دعوت کردند.

عبدالرحمان از اصحاب امام حسین<ref>رجال الطوسی، ص۱۰۳</ref> و مردی شجاع و دلاور<ref>ابصارالعین، ص۱۳۱؛ تنقیح المقال ج۲، ص۱۴۵.</ref> و فردی صاحب نفوذ در کوفه و از تابعین امام علی (ع) به شمار می‌رفت.<ref>السماوی، پیشین، ص۱۳۱؛ یاران پایدار، ص۹۷.</ref>

== سفیر کوفیان برای دعوت امام (ع) ==

در پی ارسال نامه‌های فراوان مردم کوفه به امام حسین بن علی (ع)، امام(ع) [[مسلم بن عقیل]] را به همراه قیس بن مسهر صیداوی، عبدالرحمان بن عبدالله و [[عمارة بن عبید سلولی]] به کوفه فرستاد.<ref>الفتوح ج۵، ص۴۸؛ الطبری، پیشین، ص۳۵۴؛ شیخ مفید، پیشین، ص۳۹</ref>

== بازگشت مجدد نزد امام (ع) ==

عبدالرحمان بعد از دستگیری و کشته شدن مسلم بن عقیل مخفیانه از کوفه خارج و مجدداً نزد امام (ع) بازگشت و تا [[کربلا]] ملازم رکاب حضرت(ع) بود.<ref>ارشاد، ج۲، ص۳۹؛ تاریخ طبری ج۵، ص۳۵۴؛ انساب الاشراف ج۳، ص۱۵۹.</ref>

عبدالرحمن [[روز عاشورا]] خدمت امام (ع) رسید و با کسب اجازه از [[سیدالشهدا]] به میدان نبرد رفت.<ref>تنقیح المقال ج۲، ص۱۴۵؛ ابصارالعین، ص۱۳۱-۱۳۲.</ref> عبدالرحمان در میدان جنگ این [[رجز]] را می‌خواند:

*ابن اعثم الکوفی، الفتوح، تحقیق علی شیری، بیروت، دارالأضواء، چاپ اول، ۱۹۹۱م، ج۵.

*ابوالفداء اسماعیل بن عمر ابن کثیر، البدایه و النهایه، بیروت، دارالفکر، ۱۹۸۶م، ج۸.