حسینیه: تفاوت میان نسخه‌ها

شیعیان [[عمان]] و [[بحرین]] درباره این مکان‌ها از واژه مَأتَم، شیعیان شبه قاره و [[پاکستان]] از امام بارا/ امامباره، عاشورخانه و عزاخانه، و در [[افغانستان]] از واژه منبر استفاده می‌کرده‌اند.<ref>توسلی،  حسینیه‌ها ـ تکایا ـ مصلی‌ها در معماری ایران، ۱۳۶۶ش، ج۱، ص۸۲؛ جانب اللهی، تأثیر اماکن مذهبی بر بافت محلات سنتی شهرستان تفت، ۱۳۶۶ش، ص۱۵ـ۲۰؛ د.اسلام، چاپ دوم، ذیل"Imam-bara"؛ دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، ذیل “اِمامْ باره”؛ دایرةالمعارف جهان اسلام آکسفورد، ذیل واژه حسینیه؛ تاسی، ۵۳؛ فرهنگ، جامعه شناسی و مردم شناسی شیعیان افغانستان، ص۳۰۸ـ۳۱۸؛ ولی، المساجد فی الاسلام، ص۱۲۵ـ۱۲۶.</ref>

در شهرهای زیارتی پراهمیتی چون [[کربلا]] و [[نجف]]، حسینیه‌ها برای پذیرایی از مسافران نیز به کار می‌روند؛ مانند حسینیه تهرانیها در کربلا، که بزرگ‌ترین حسینیه آنجا به شمار می‌رفت و با هدایا و نذورات مردم [[تهران]] ساخته شده بود. این حسینیه، علاوه برداشتن شبستانی وسیع در طبقه اول و زیرزمینهای بزرگ و متعدد، بیش از دویست اتاق برای سکونت [[زائر|زائران]] داشت ولی در جریان قیام شیعیان [[عراق]] در ۱۳۷۰ش، به دست ارتش بعث ویران شد.<ref>انصاری قمی، موقوفات ایرانیان در عراق، ص۸۴.</ref>

بیشتر حسینیه‌ها معماری ساده‌ای دارند و فضایی سرپوشیده برای تجمع‌اند ولی بعضی از آنها از لحاظ تزیینات داخلی و بیرونی دارای اهمیت‌اند، مانند حسینیه شیخ محمدتقی فرحی و حسینیه آقا شیخ علی در بهشهر [[مازندران]] و حسینیه مشیر.<ref>رک. همایونی، حسینیه مشیر، ص۱۰ـ۱۴؛ ستوده، از آستارا تا اِستارباد، ج۴، ص۶۹۰ـ۶۹۱.</ref> [[حسینیه ارشاد]] نیز که با اهداف فرهنگی و اجتماعی در حدود سال ۱۳۴۵ش در [[تهران]] تأسیس شده، از معماری مدرن و تالار برگزاری سخنرانی برخوردار است.

حسینیه‌ها معمولاً بناهایی منفردند ولی گاهی در مجموعه‌ای شامل باغ، [[مسجد]]، ایوان، حمام و بازارچه و... نیز بنا می‌شوند، مانند حسینیه مشیر در [[شیراز]]<ref>همایونی، حسینیه مشیر، ص۱۰ـ۱۴؛ دایرةالمعارف تشیع، ذیل “حسینیه مشیر”.</ref>و حسینیه امیر سلیمانی در [[تهران]].<ref>ر ک. تابنده، خورشید تابنده: شرح احوال و آثار عالم ربّانی و عارف صمدانی حضرت آقاحاج سلطان حسین تابنده گنابادی، ص۲۴۹ـ۲۵۵؛ دایرةالمعارف تشیع، ذیل “حسینیه امیرسلیمانی”.</ref>

در بسیاری موارد از لحاظ موقعیت در بافتِ شهری (مثلاً در شهرهای نائین، زواره، تفت و میبد)، حسینیه‌ها نقطه ارتباط اصلی میان خیابانها هستند و بخش مهمی از کالبد معماری شهر را تشکیل می‌دهند و مهم‌ترین فضای سرپوشیده هر محله تلقی می‌شوند.<ref>سلطان زاده، نائین: شهر هزاره‌های تاریخی، ص۱۳۱.</ref>

گاه، نام واقف یا بانی را بر روی حسینیه می‌گذارند، مثل حسینیه سیدمحمد صالح در [[کربلا]]، حسینیه اصطهباناتی در [[نجف]] و حسینیه مؤمن علی یزدی در [[کاظمین]]<ref>انصاری قمی، موقوفات ایرانیان در عراق، ص۱۰۱.</ref> یا آنها را به نام اصناف می‌خوانند، مانند حسینیه خیاط‌ها، حسینیه دباغ‌ها، حسینیه صباغ‌ها، هر سه در [[بیرجند]]<ref>رضائی، بیرجندنامه: بیرجند در آغاز سده چهاردهم خورشیدی، ص۱۲۶ـ۱۲۷.</ref> یا حسینیه خرازها، حسینیه نجارها، حسینیه قنادها و حسینیه بزازها، همگی در [[سبزوار]].<ref>محمدی، فرهنگ اماکن و جغرافیای تاریخی بیهق، ص۲۶۱.</ref> حسینیه‌هایی که اهالی برخی شهرها در شهرهای دیگر بنا می‌کنند، به نام گروه مهاجران یا زائران خوانده می‌شوند، مانند حسینیه اصفهانی‌ها، حسینیه تهرانی‌ها، حسینیه قمی‌ها، و حسینیه آذربایجانی‌ها، همگی در کربلا<ref>انصاری قمی، موقوفات ایرانیان در عراق، ص۸۳ـ۸۴</ref>. برخی حسینیه‌ها نیز به نام محله‌ای که در آن واقع شده‌اند خوانده می‌شوند، از جمله در [[نائین]]، ابیانه و [[کاشان]].<ref>ر ک. سلطان زاده، نائین: شهر هزاره‌های تاریخی، ص۱۳۰؛ بلوکباشی، نخل گردانی: نمایش تمثیلی از جاودانگی حیات شهیدان، ص۵۹، ۶۱؛ مشهدی نوش آبادی، نوش آباد در آینه تاریخ، ص۱۰.</ref> نام‌گذاری حسینیه‌ها به نام [[امامان]] و [[معصومان]] و فرزندان آنها نیز مرسوم است.<ref>معتمدی، عزاداری سنتی، ۱۳۷۸ش، ج۱، ص۱۵۱، ۱۶۵، ۱۶۸، ۱۸۰ و جاهای دیگر</ref>

تأمین هزینه‌های احداث، نگهداری و برگزاری مراسم در حسینیه‌ها را برخی بانیانِ متمول برعهده می‌گیرند و معمولاً درآمدها یا املاکی را به این منظور وقف می‌کنند.‌ گاه این هزینه‌ها را مردم به صورت دسته جمعی برعهده می‌گیرند. برخی نیز منزل خود را به طور دائم یا موقت به صورت حسینیه درمی‌آورند. غیر از انگیزه عمومی مذهبی، [[نذر]] برای شفای بیماران یا حصول موفقیت در کاری مهم نیز از انگیزه‌های احداث حسینیه‌های دائم یا موقت است.<ref>ر ک. انصاری قمی، موقوفات ایرانیان در عراق، ص۸۳ـ۸۴؛ شهری باف، طهران قدیم، ج۲، ص۳۶۰؛ طعمه، کربلاء فی الذاکرة، ص۱۸۰ـ۱۸۱؛ دایرةالمعارف جهان اسلام آکسفورد، همانجا.</ref>

* سلطان زاده، حسین، نائین: شهر هزاره‌های تاریخی، تهران ۱۳۷۴ش؛