گنابادیه: تفاوت میان نسخه‌ها

==ساختار درونی، باورها و مناسک==

به کار بردن واژه «شاه» برای صوفیان نعمت‌اللهی از زمان نعمت‌الله مرسوم شد.<ref>کیوان قزوینی، رازگشا، ۱۳۷۶ش، بخش مقدمه، ص۶۴؛ جمعی از مؤلفان، تاریخ و جغرافیای تصوف، ۱۳۸۸ش، ص۴۲.</ref> و همه کسانی که مراتبی از سلوک را طی کرده بودند لقب شاه یا لقب‌های دیگر می‌گرفتند.<ref>کیوان قزوینی، رازگشا، ۱۳۷۶ش، بخش مقدمه، ص۶۴.</ref> در فرقه گنابادی لقب شاه اختصاص به رهبران و رؤسای فرقه دارد که به حد کمال سلوک رسیده‌اند. این اختصاص از زمان ملاسلطان گنابادی رسم شد و پیش از آن چنین نبود.<ref>کیوان قزوینی، رازگشا، ۱۳۷۶ش، بخش مقدمه، ص۶۴-۶۶.</ref> در این فرقه لقبی که به علی ختم می‌شود مانند «فیض علی» و «رحمت علی»، مخصوص مأذونین است.<ref>کیوان قزوینی، رازگشا، ۱۳۷۶ش، بخش مقدمه، ص۶۶</ref>