امامیه: تفاوت میان نسخه‌ها

::{{درباره۲|'''شیعه دوازده‌امامی'''|مذهب شیعه|شیعه}}

'''امامیه''' یا '''شیعه دوازده‌امامی''' یا '''شیعه اثناعَشَری''' بزرگ‌ترین شاخه از [[شیعه|مذهب شیعه]] است. به باور شیعیان امامی پس از [[پیامبر]]، رهبری جامعه بر عهده [[امام]] است  و امام از سوی خدا تعیین می‌شود. شیعیان امامی بر پایه احادیثی چون حدیث غدیر، [[حضرت علی(ع)]] را جانشین [[پیامبر اسلام(ص)]] و نخستین امام می‌دانند. آنها به [[دوازده امام]] اعتقاد دارند و بر این باورند که امام دوازدهم، [[مهدی]]، زنده است و در [[غیبت امام زمان (عج)|غیبت]] به سر می‌برد. [[زیدیه]] و [[اسماعیلیه]]، دو فرقه دیگر شیعه، به همه دوازده‌امام امامیه باور ندارند. آنها همچنین شمار امامان را به دوازده تن محدود نمی‌کنند.

==تاریخچه پیدایش==

درباره تاریخ پیدایش شیعه، دیدگاه‌های متفاوتی وجود دارد؛ از جمله از زمان حیات [[پیامبر اسلام(ص)]]، پس از ماجرای [[سقیفه]]، بعد از [[قتل عثمان]] و پس از [[ماجرای حکمیت]] به عنوان تاریخ پیدایش شیعه نام برده شده است.<ref>محرمی، تاریخ تشیع، ۱۳۸۲ش، ۴۳، ۴۴؛ گروه تاریخ پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، تاریخ تشیع، ۱۳۸۹ش، ۲۰-۲۲؛ فیاض، پیدایش و گسترش تشیع، ۱۳۸۲ش، ص۴۹-۵۳.</ref> البته تا چند قرن پس از پیدایش [[اسلام]]، واژه شیعه تنها درباره کسانی که به امامت الهی [[ائمه]] اعتقاد داشتند، به کار نمی‌رفت؛ بلکه به دوست‌داران [[اهل بیت]] یا کسانی که [[حضرت علی(ع)]] را بر عثمان مقدم می‌دانستند هم شیعه علی می‌گفتند.<ref>جعفریان، تاریخ تشیع در ایران از آغاز تا طلوع دولت صفوی، ۱۳۹۰ش، ص۲۲، ۲۷.</ref> بیشتر اصحاب اهل بیت(ع)، جزو دو دسته اخیر بودند.<ref>فیاض، پیدایش و گسترش تشیع، ۱۳۸۲ش، ص۶۱.</ref><br /> گفته‌اند که از زمان حضرت علی(ع) هم شیعه اعتقادی وجود داشته است؛ یعنی برخی از پیروان وی، معتقد بودند که او از سوی  خداوند به امامت منصوب شده است.<ref>جعفریان، تاریخ تشیع در ایران از آغاز تا طلوع دولت صفوی، ۱۳۹۰ش، ص۲۹، ۳۰.</ref> البته شمار این گروه بسیار اندک بود.<ref>فیاض، پیدایش و گسترش تشیع، ۱۳۸۲ش، ص۶۱.</ref> در دوره [[امام حسن(ع)]] و [[امام حسین(ع)]] هم با آنکه تعداد شیعیان امامی بیشتر شد، هنوز به اندازه‌ای نمی‌رسید که بتوان آنها را فرقه دینی نامید.<ref>فیاض، پیدایش و گسترش تشیع، ۱۳۸۲ش، ص۶۳-۶۵.</ref> در آن زمان اهل بیتْ شیعیان و دوستداران فراوانی داشتند، ولی برخی [[روایات]] شمار کسانی که برای آنها منصب الهی قائل بودند، به پنجاه نفر هم نمی داند.<ref>فیاض، پیدایش و گسترش تشیع، ۱۳۸۲ش، ص۶۲.</ref><br /> از اواخر [[قرن سوم قمری]]،  شیعه امامی از دیگر فرقه‌های شیعی متمایز شد. پس از شهادت [[امام حسن عسکری(ع)]]، گروهی از شیعیان که معتقد بودند زمین هیچ‌گاه بدون [[امام]] باقی نمی‌ماند، به وجود [[امام دوازدهم]] و [[غیبت امام زمان (عج)|غیبت]] او اعتقاد پیدا کردند. این گروه به شیعه امامی یا دوازده‌امامی شناخته شدند.<ref>فیاض، پیدایش و گسترش تشیع، ۱۳۸۲ش، ص۱۰۹، ۱۱۰.</ref> از این زمان به تدریج، شمار این فرقه شیعه زیاد شد؛ به گونه‌ای که به گفته [[شیخ مفید]]، در زمان او یعنی سال ۳۷۳ق، تشیع دوازده امامی، بیشترین پیروان را در میان دیگر فرقه‌های شیعه داشته است.<ref>سید مرتضی، الفصول المختاره، ۱۴۱۳ق، ص۳۲۱.</ref>

<onlyinclude>{{درجه‌بندی

  | پیوند = <!--ندارد، ناقص، کامل-->کامل

  | عکس = <!--نمی‌خواهد، ندارد، دارد-->ندارد

  | ناوبری = <!--ندارد، دارد-->دارد

  | رعایت شیوه‌نامه ارجاع = <!--ندارد، دارد-->دارد

  | کپی‌کاری = <!--از منبع مردود، از منبع خوب، ندارد-->ندارد

  | جانبداری = <!--دارد، ندارد-->ندارد

  | شناسه = <!--ناقص، کامل-->کامل