امام مهدی عجل الله تعالی فرجه: تفاوت میان نسخه‌ها

در منابع روایی [[اهل سنت و جماعت|اهل سنت]]، احادیث متعددی درباره [[مهدی]] و منجی [[آخرالزمان]] آمده است<ref>نگاه کنید به محمدی ری‌شهری، دانشنامه امام مهدی(عج)، ۱۳۹۳ش، ج۱، ص۷۶-۸۲.</ref> که برخی [[محدث|محدثان]] اهل سنت مانند آبری شافعی، عبدالحق دهلوی، سفارینی، و شوکانی به [[تواتر|متواتر]] بودن آنها تصریح کرده‌اند.<ref>محمدی ری‌شهری، دانشنامه امام مهدی(عج)، ۱۳۹۳ش، ج۱، ص۸۲و۸۳.</ref> اهل سنت بر پایه این روایات به وجود «مهدی» باور دارند<ref>نگاه کنید به محمدی ری‌شهری، دانشنامه امام مهدی(عج)، ۱۳۹۳ش، ج۱، ص۷۶.</ref> اما در عین حال دیدگاه بسیاری از اهل سنت در این زمینه اختلافاتی با دیدگاه شیعه دارد؛ از جمله اینکه پدر «مهدی» از دیدگاه اهل سنت، همنام [[عبدالله بن عبدالمطلب|پدر پیامبر(ص)]] یعنی عبدالله است؛ در حالی که شیعه وی را فرزند امام عسکری(ع) می‌داند. همچنین در دیدگاه مشهور اهل سنت، مهدی در آخرالزمان به دنیا خواهد آمد. گروهی از اهل سنت نیز مهدی را از نسل [[امام حسن(ع)]] می‌دانند، در حالی که بر اساس اعتقاد شیعه او از نسل [[امام حسین(ع)]] است.<ref>محمدی ری‌شهری، دانشنامه امام مهدی(عج)، ۱۳۹۳ش، ج۱، ص۸۸-۹۰.</ref>

با این وجود، اشتراک‌هایی میان باورهای اهل سنت و شیعیان درباره منجی آخرالزمان وجود دارد؛ از جمله آنکه وی از نسل و همنام [[پیامبر اکرم(ص)]]، و ملقب به «مهدی» است، [[قیام امام زمان (عج)|قیامی]] حتمی در [[آخرالزمان]] خواهد داشت که بر همه ظالمان پیروز شده و [[عدالت|عدل]] و داد را در سراسر جهان برقرار می‌کند و [[عیسی(ع)]] همراه با او به زمین بازمی‌گردد.<ref>محمدی ری‌شهری، دانشنامه امام مهدی(عج)، ۱۳۹۳ش، ج۱، ص۸۶-۸۸.</ref>

از سوی دیگر، برخی از علمای اهل سنت، مهدی موعود در [[اسلام]] را همان امام دوازدهم شیعیان دانسته‌اند؛ [[سبط بن جوزی]]، از علمای قرن هفتم قمری، در کتاب [[تذکرة الخواص]] پس از معرفی فرزند [[امام حسن عسکری(ع)]] گفته است: «وهو الخلف الحجة صاحب الزمان القائم و المنتظَر؛ او همان صاحب الزمان و قائم است که [مسلمانان] در انتظار آمدنش هستند».<ref>سبط بن جوزی، تذکرة الخواص، ۱۴۱۸ق، ص۳۲۵.</ref> ابن‌طلحه شافعی، از علمای قرن هفتم قمری، نیز در کتاب مطالب السؤول، مهدی منتظر را همان فرزند امام حسن عسکری(ع) دانسته و روایات [[ظهور]] او در آخرالزمان را نقل کرده است.<ref>ابن‌طلحه شافعی، مطالب السؤول، ۱۴۱۹ق، ص۳۱۱ به بعد.</ref>