پرش به محتوا

پرسش:اختلافات شیعه و اهل‌سنت در اذان چیست؟: تفاوت میان نسخه‌ها

هیچ تغییری در اندازه به وجود نیامده‌ است. ،  ‏۱۸ ژانویهٔ ۲۰۲۲
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
شیعه و اهل‌سنت طبق نظر [[شیخ طوسی]]<small>(۳۸۵-۴۶۰ق)</small>  در برخی از قسمت‌های [[اذان]] اختلاف‌هایی با یکدیگر دارند.<ref>شیخ طوسی، المبسوط فی فقه الامامیه، ۱۳۸۷ق، ج۱، ص۹۹؛ جزیری، الفقه علی المذاهب الاربعه، ج۱، ص۲۸۲.</ref> [[شیخ طوسی]] [[فقیه]] و [[محدث]] قرن سوم معتقد است بر اساس برخی روایات، شیعه عبارت [[اشهد ان علیا ولی الله]] <small>(شهادت می دهم که علی ولی خداست)</small> را از باب [[استحباب]] در اذان قرائت می‌کنند؛ و این جمله را جزو اذان نمی‌دانند.<ref>شیخ طوسی، المبسوط فی فقه الامامیه، ۱۳۸۷ق، ج۱، ص۹۹؛ شیخ طوسی، الاستبصار، ۱۳۱۷ش، ج۱، ص۳۰۵-۳۰۶.</ref> همچنین شیعه بر‌خلاف اهل‌سنت، عبارت [[حی علی خیر العمل]]<small>(به معنای بشتاب به سوی بهترین عمل)</small> را جزو اذان می‌شمارند.<ref> سید مرتضی، الانتصار فی انفرادات الإمامیة، ۱۳۹۱ق، ج۱، ص۱۳۷.</ref> شیعه بر خلاف اهل‌ سنت، جمله [[لا اله الا الله]] <small>(نیست خدایی مگر الله)</small> را دو بار در آخر اذان می‌گویند.<ref>شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ۱۳۶۵ش، ج۲، ص۵۹.</ref>  
شیعه و اهل‌سنت طبق نظر [[شیخ طوسی]]<small>(۳۸۵-۴۶۰ق)</small>  در برخی از قسمت‌های [[اذان]] اختلاف‌هایی با یکدیگر دارند.<ref>شیخ طوسی، المبسوط فی فقه الامامیه، ۱۳۸۷ق، ج۱، ص۹۵؛ جزیری، الفقه علی المذاهب الاربعه، ج۱، ص۲۸۲.</ref> [[شیخ طوسی]] [[فقیه]] و [[محدث]] قرن سوم معتقد است بر اساس برخی روایات، شیعه عبارت [[اشهد ان علیا ولی الله]] <small>(شهادت می دهم که علی ولی خداست)</small> را از باب [[استحباب]] در اذان قرائت می‌کنند؛ و این جمله را جزو اذان نمی‌دانند.<ref>شیخ طوسی، المبسوط فی فقه الامامیه، ۱۳۸۷ق، ج۱، ص۹۹؛ شیخ طوسی، الاستبصار، ۱۳۱۷ش، ج۱، ص۳۰۵-۳۰۶.</ref> همچنین شیعه بر‌خلاف اهل‌سنت، عبارت [[حی علی خیر العمل]]<small>(به معنای بشتاب به سوی بهترین عمل)</small> را جزو اذان می‌شمارند.<ref> سید مرتضی، الانتصار فی انفرادات الإمامیة، ۱۳۹۱ق، ج۱، ص۱۳۷.</ref> شیعه بر خلاف اهل‌ سنت، جمله [[لا اله الا الله]] <small>(نیست خدایی مگر الله)</small> را دو بار در آخر اذان می‌گویند.<ref>شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ۱۳۶۵ش، ج۲، ص۵۹.</ref>  


[[اهل سنت]] در اذان صبح «الصلاة خیر من النوم» <small>(نماز از خواب بهتر است)</small> را به جای جمله [[حی علی خیر العمل]]<small>(به معنای بشتاب به سوی بهترین عمل)</small> <ref> مالک بن انس، الموطأ، ۱۴۲۵ق، ج۱، ص۵۴.</ref> و فقط یک بار جمله [[لا اله الا الله]] <small>(نیست خدایی مگر الله)</small> را در پایان اذان می‌گویند.<ref> جزیری، الفقه علی المذاهب الاربعه، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۲۸۳.</ref> [[مالک بن انس]] از [[فقهای چهارگانه اهل‌سنت]] معتقد است در اول اذان دو بار تکبیر باید گفته شود.<ref>مالک بن انس، المدونة، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۱۵۷؛ جزیری، الفقه علی المذاهب الاربعه، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۲۸۳.</ref> او بر این باور است که بنابر روایت [[ابومحذوره]] اذان زمان [[پیامبر(ص)]] به این صورت بوده است.<ref> مالک بن انس، المدونة، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۱۵۷.</ref> عبدالرحمن جزیری<small>(۱۲۹۹ق)</small> فقیه [[اهل سنت]] می‌گوید ترجیع <small>(دو بار تکرار شهادتین اذان با صدای بلند، علاوه بر دوبار نخست)</small> در [[شهادتین]] در [[مالک بن انس|مذهب مالکی]] و [[شافعی]] وجود دارد.<ref> جزیری، الفقه علی المذاهب الاربعه، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۲۸۲؛ مالک بن انس، المدونة، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۱۵۷.</ref>
[[اهل سنت]] در اذان صبح «الصلاة خیر من النوم» <small>(نماز از خواب بهتر است)</small> را به جای جمله [[حی علی خیر العمل]]<small>(به معنای بشتاب به سوی بهترین عمل)</small> <ref> مالک بن انس، الموطأ، ۱۴۲۵ق، ج۱، ص۵۴.</ref> و فقط یک بار جمله [[لا اله الا الله]] <small>(نیست خدایی مگر الله)</small> را در پایان اذان می‌گویند.<ref> جزیری، الفقه علی المذاهب الاربعه، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۲۸۳.</ref> [[مالک بن انس]] از [[فقهای چهارگانه اهل‌سنت]] معتقد است در اول اذان دو بار تکبیر باید گفته شود.<ref>مالک بن انس، المدونة، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۱۵۷؛ جزیری، الفقه علی المذاهب الاربعه، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۲۸۳.</ref> او بر این باور است که بنابر روایت [[ابومحذوره]] اذان زمان [[پیامبر(ص)]] به این صورت بوده است.<ref> مالک بن انس، المدونة، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۱۵۷.</ref> عبدالرحمن جزیری<small>(۱۲۹۹ق)</small> فقیه [[اهل سنت]] می‌گوید ترجیع <small>(دو بار تکرار شهادتین اذان با صدای بلند، علاوه بر دوبار نخست)</small> در [[شهادتین]] در [[مالک بن انس|مذهب مالکی]] و [[شافعی]] وجود دارد.<ref> جزیری، الفقه علی المذاهب الاربعه، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۲۸۲؛ مالک بن انس، المدونة، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۱۵۷.</ref>