آیه اذن جهاد: تفاوت میان نسخه‌ها

در برخی گزارش‌های تاریخی، شماری از [[صحابه]] و [[تابعین]] برای اثبات حقانیت و پیشبرد اهداف خود به آیه‌ اذن جهاد استناد کرده‌اند؛ وقتی خانه [[عثمان بن عفان|عثمان]] در آخرین روزهای خلافت خود محاصره شد، [[صعصعة بن صوحان]] برای سخن با وی انتخاب شد؛ صعصعه در مقابل عثمان این آیه را خواند و عثمان ضمن رد اینکه آیه درباره صعصعه و اصحابش نازل شده، گفت: این آیه درباره من و اصحابم نازل شده است؛<ref>ابن‌ابی‌شیبه، المصنف، ۱۴۰۹ق، ج۸، ص۵۸۵ و ۶۸۱.</ref> زمانی که از مکه اخراج شدیم.<ref>متقی هندی، کنز العمال، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص ۴۷۰ و ۴۷۱؛ ابن‌عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ۱۴۱۵ق، ج۲۴، ص۸۸.</ref>

ابراهیم امام، از اولین داعیان و رهبران [[حکومت عباسیان]] نیز از این آیه بهره گرفته است؛ وقتی ابراهیم [[ابومسلم خراسانی]] را برای قیام تأیید کرد، پرچمی برایش بست و بر آن آیه «أُذِنَ لِلَّذِينَ يُقَاتَلُونَ...» را نوشت؛<ref>ابن‌شهرآشوب، مناقب، ۱۳۷۶ق، ج۳، ص۸۶. نوری، مستدرک الوسائل، ۱۴۰۸ق، ج۳، ص۳۲۸.</ref> هر چند در منابع دیگری گزارش شده است که ابراهیم بعد از بستن پرچم، آیه اذن جهاد را تلاوت می‌کرد.<ref>طبری، تاریخ طبری، موسسة الاعلمی، ج۶، ص۲۵؛ ابن‌اثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۳۸۶ق، ج۵، ص۳۵۸.</ref>