حوزه علمیه: تفاوت میان نسخه‌ها

==نظام آموزشی==

نظام تعلیمی حوزه، همواره متن محور بوده و در یک رابطه استاد-شاگردی تعریف می‌شد. اولین گام برای طلبه، کسب توانایی فهم درست متن است. با محوریت متون معین طراحی شده و تألیف شروح متعدد بر کتابهای درسی، حاکی از اهتمام حوزه‌ها به متون درسی است. این متون تألیف استادان برجسته حوزه‌ها بوده و غالباً پیچیدگی‌ها و دشواری‌هایی داشته که استادان در هنگام درس تبیین می‌کرده‌اند؛ به گونه‌ای که ورزیدگی استاد را با همین شرح و رفع ابهامات و دشواری‌ها می‌سنجیده‌اند، همچنانکه برای سنجش رتبه علمی طلبه نیز توانایی او را در توضیح این متون ملاک قرار می‌داده‌اند.<ref>جمعی از نویسندگان، حوزه علمیه، تاریخ، ساختار، کارکرد، ۱۳۹۴، ص۱۰.</ref> در نظام آموزشی حوزه سنت مباحثه دروس همواره از شیوه‌های یادگیری بوده است که شاگردان در قالب گروه‌های چند نفری دروسی را که از استاد یاد گرفته بودند برای هم توضیح می‌دادند.<ref>جمعی از نویسندگان، حوزه علمیه، تاریخ، ساختار، کارکرد، ۱۳۹۴ش، ص۱۱.</ref>

'''منابع و علوم حوزوی''': [[قرآن]] و [[احادیث]] دو منبع اصلی در علوم حوزوی است و دیگر علوم حوزوی در راستای استفاده از همین دو منبع، جهت ارایه دیدگاه‌ها و تکالیف دینی به مخاطب است.<ref>جمعی از نویسندگان، حوزه علمیه، تاریخ، ساختار، کارکرد، ۱۳۹۴ش، ص۷.</ref> [[فقه]] و [[اصول]]، علم رایج و محوری در حوزه‌های علمیه بوده است. ادبیات عرب، منطق، [[کلام]]، [[تفسیر قرآن]]، علوم حدیث، [[رجال]]، [[درایه]] و [[فلسفه]] از علوم حوزوی است.<ref>مطهری،  آشنایی با علوم اسلامی، ۱۳۷۲ش، ص۲۹۱.</ref> پیش از تاسیس مدارس جدید دایره علوم حوزوری وسیع‌تر بود. [[اجازه اجتهاد]]<ref>جمعی از مؤلفان، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ۱۳۷۳ش، ج۶، ص۶۱۰.</ref> و [[اجازه روایت]]<ref>دایره المعارف بزرگ اسلامی، ۱۳۷۳، ج۶، ۵۹۶.</ref>از مدارک و مدارج حوزوی است. در نظام آموزشی حوزه، مدرّسان خود تصمیم به شروع درس معین می‌گرفته و به حسب تقاضای طلاب، درس و ساعت برگزاری آن را اعلام می‌کرده‌اند. شرط اصلی تدریس توانایی و مقبولیت علمی بوده و چون طلاب در انتخاب درس آزاد بوده‌اند، این شرط به خودی خود تحقق می‌یافته است.دروس حوزه در پنج روز اول تشکیل می‌شد و دو روز آخر هفته تعطیل بود، ایام تبلیغی مانند ماه رمضان، دهه اول محرم، دهه آخر صفر و فصل تابستان در برخی از حوزه‌ها از تعطیلات حوزه‌ها بوده است.<ref>دایره المعارف بزرگ اسلامی، ۱۳۷۴ش، ج۲۱، ص۴۹۱.</ref>