سید محمدکاظم شریعتمداری: تفاوت میان نسخه‌ها

شریعتمداری پس از درگذشت [[سید حسین طباطبایی بروجردی]]، از علمای تراز اول حوزه علمیه قم محسوب می‌شده است.<ref>[https://www.entekhab.ir/fa/news/539274 «جانشینان احتمالی آیت‌الله بروجردی چه کسانی بودند؟»] سایت انتخاب.</ref> او با [[علامه طباطبایی]] ارتباط داشت و زمانی که در چاپ [[تفسیر المیزان]] مشکلاتی به‌وجود آمد و مخالفت‌هایی با آن صورت گرفت، شریعتمداری بر جلد پنجم چاپ نخست آن مطلبی نوشت که در رفع مشکل تأثیرگذار بود.<ref>[http://ensani.ir/fa/article/8983 جعفریان، «مرجعیت سیاسی شیعه»]، پرتال جامع علوم انسانی.</ref> او همچنین در برخی موضوعات فرهنگی مانند رواج بی‌بندوباری در کشور بیانیه‌هایی صادر کرد و استفاده از تلویزیون را به علت فساد [[حرام]] دانست.<ref name=":7" />

شریعتمداری با نفوذ بهائیت مقابله می‌کرد و در [[سال ۱۳۵۱ش]] خریدوفروش نوشابه‌هایی که در دست گروه‌های بهائی بود را حرام دانست.<ref> سید کماری، مدار شریعت، ۲۰۱۰م، ص۱۹۱.</ref> همچنین در سال ۱۳۵۵ش مردم را تشویق به بستن حساب‌های خود در بانک صادرات کرد؛ چرا که یک بهائی سهامدار عمده آن شده بود.<ref>[https://sites.google.com/site/yadnameyeshariatmadari/essaysandresearches-1/16years «آیة الله العظمی شریعتمداری از ۱۳۴۱ تا ۱۳۵۷»]، سایت مدار مرجعیت.</ref>

شریعتمداری مجله مکتب اسلام را در [[سال ۱۳۳۷ش]] تأسیس کرد<ref>سید کماری، مدار شریعت، ۲۰۱۰م، ص۱۷۰.</ref> و افرادی مانند [[ناصر مکارم شیرازی]]، [[جعفر سبحانی]] و [[حسین نوری همدانی]] در هیئت تحریریه آن حضور داشتند.<ref>سید کماری، مدار شریعت، ۲۰۱۰م، ص۱۷۱.</ref>

شریعتمداری مؤسس و مدیر مؤسسه دارالتبلیغ نیز بود.<ref>[https://historydocuments.ir/?page=post&id=3420 «ماجرای میانجیگری مرحوم علامه سید محمدحسین طباطبایی در باره تأسیس دارالتبلیغ»]، سایت مرکز بررسی اسناد تاریخی.</ref> مراسم کلنگ‌زنی دارالتبلیغ در ۱۱ اردیبهشت [[سال ۱۳۴۳ش|۱۳۴۳ش]] انجام شد و در [[سال ۱۳۴۴ش]] افتتاح گردید.<ref>سید کماری، مدار شریعت، ۲۰۱۰م، ص۱۸۱.</ref>

دارالتبلیغ دارای کتابخانه عمومی و امانی، انتشارات و چاپخانه، بیمارستان و درمانگاه، مدرسه علمیه بانوان (دار الزهراء) و شعبه‌های مختلف در [[تهران]]، [[اهواز]]، تبریز و [[پاکستان]] بود.<ref>سید کماری، مدار شریعت، ۲۰۱۰م، ص۱۸۳.</ref> همچنین مجله پژوهشی «الهادی» به عربی، «پیام شادی» به فارسی و برای کودکان، مجله «بشائر» به عربی و برای کودکان، مجله «نسل نو» برای مخاطبان جوان<ref>صحرائی، «شریعتمداری»، ج۲۷، ص۹۵.</ref> و همچنین مجلات دیگر به زبان‌های دیگر چاپ می‌شد.<ref>سید کماری، مدار شریعت، ۲۰۱۰م، ص۱۸۳.</ref>