محمدرضا حکیمی: تفاوت میان نسخه‌ها

به نوشته [[اکبر ثبوت]]، با آنکه در دهه چهل شمسی عالمان مشهد مردم را به مراجع [[نجف]] ارجاع می‌دادند، حکیمی هوادار [[سید روح‌الله موسوی خمینی|آیت‌الله خمینی]] بود<ref>ثبوت، «یادآور سیره سلف»، ص۲۹۹.</ref> و تلاش کرد که استادش مجتبی قزوینی را با خود همراه کند.<ref>ثبوت، «یادآور سیره سلف»، ص۳۰۲.</ref> در نتیجه قزوینی با همراهی عده‌ای دیگر از علمای دینی مشهد به [[قم]] رفته و با آیت‌الله خمینی دیدار کردند. <ref>ثبوت، «یادآور سیره سلف»، ص۳۰۳.</ref> حکیمی به خاطر فعالیت‌ها و سخنانش در جلسات تحت فشار دستگاه‌های امنیتی [[حکومت پهلوی]] قرار گرفته بود.<ref>ثبوت، «یادآور سیره سلف»، ص۳۰۰.</ref> حکیمی در مشهد جلساتی با نام الغدیر دایر کرده بود و درباره [[الغدیر فی الکتاب و السنة و الادب (کتاب)|کتاب الغدیر]] گفتگو و سخنرانی برگزار می‌کرد.<ref>ثبوت، «یادآور سیره سلف»، ص۳۰۱.</ref>  

حکیمی در خرداد سال ۱۳۴۵ش از [[خراسان]] به [[تهران]] رفت.<ref>فیضی، فیلسوف عدالت، چاپ اول، ص۹۱.</ref> او با [[مرتضی مطهری]]<ref>فیضی، فیلسوف عدالت، چاپ اول، ص۱۰۲.</ref> و [[محمدتقی جعفری]]<ref>فیضی، فیلسوف عدالت، چاپ اول، ص۱۰۷.</ref> دوستی داشت. وی با [[علی شریعتی]] نیز از مشهد و در [[کانون حقایق اسلامی]] آشنا شده و با او ارتباط گسترده‌ای داشت.<ref>حسینی، مرزبان توحید، چاپ اول، ص۱۲۴.</ref> شریعتی در نامه‌ای به حکیمی [[وصیت]] کرده و اجازه تصحیح آثارش را داده بود.<ref>فیضی، فیلسوف عدالت، چاپ اول، ص۱۰۷؛ [https://www.ettelaat.com/?p=433608 استاد علامه محمدرضا حکیمی؛ فیلسوف عدالت]، روزنامه اطلاعات، شماره۲۷۲۵۴.</ref>

حکیمی نویسندگی را از جوانی آغاز کرد و قدیمی‌ترین متن منتشر شده او مقاله‌ای است درباره [[واقعه غدیر|غدیر]] که در ۱۳۴۰ش در نامه آستان قدس منتشر شد.<ref>[http://ensani.ir/fa/article/261929/ حکیمی، حقیقت غدیر، ۱۳۴۰ش.]</ref> محمد اسفندیاری، نویسنده و پژوهشگر تاریخ اسلام، حکیمی را نویسنده‌ای صاحب سبک<ref>اسفندیاری، «قهرمان تکتاز رمانتیسم»، ص۱۱۱.</ref> و یکی از بیست نویسنده برتر در نثر فارسی می‌داند.<ref>اسفندیاری، «قهرمان تکتاز رمانتیسم»، ص۱۱۰.</ref>