عابس بن ابی شبیب شاکری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''عابس بن ابی شبیب شاکری'''، یا عابس بن شبیب شاکری، از یاران [[امام حسین(ع)]] و [[شهیدان کربلا]] <ref>مقتل الحسین(ع) للخوارزمی، ج2، ص22؛ رجال الطوسی، ص 103</ref> و اهل [[قبیله بنی شاکر]] از قبیله بزرگ [[بنی همدان]] . او از مشاهیر [[کوفه]] بود و گفته‌اند در سخنوری و خطابه توانایی بسیاری داشته و اهل تهجد و عبادت بوده است. <ref>تاریخ الطبری، ج5، ص355؛ الارشاد، ج2، ص106</ref>

نام وی عائش<ref>بحار الانوار،ج45، ص73</ref> و عباس بن حبیب<ref>اسرارالشهادة ج۲، ص۵۴</ref> نیز آمده است. پدرش را شبیب، حبیب، شِبْث و لیث نیز گفته ‏اند.<ref>ارشاد، ج2، ص106؛ مقتل الحسین علیه السلام خوارزمى ج۲، ص۲۶. اقبال ‏الاعمال ج۳، ص۷۹. اقبال ‏الاعمال ج۳، ص۳۴۵. اسرارالشهادة ج۲، ص۲۹۶. مثیر الاحزان، ص 21</ref>

عابس فرزند أبی شبیب بن شاکر بن ربیعة بن مالک بن صعب بن معاویة بن کثیر بن مالک بن جشم بن حاشد<ref>ابصارالعین، ص۱۲۶</ref> و مولای- غلام یا هم‏ پیمان-  [[بنی شاکر]] است. <ref>مثیر الاحزان، ص49</ref>

عابس بن ابی شبیب شاکری از مردان [[قبیله بنی شاکر]] که طائفه ای از [[قبیله بنی همدان]] بود می باشد؛ مردم این طائفه از شجاعان جنگها بودند از این رو اعراب به آن ها «فتیان الصباح، یعنی جوان مردان صبح» لقب داده بودند.<ref>حمید بن احمد المحلی، الحدائق الوردیه فی مناقب الائمة الزیدیه، ج 1، ص 212</ref>

قبیله بنی شاکر از جمله عابس بن ابی شبیب شاکری از علاقه مندان [[اهل بیت(ع)]] و شیعیان [[علی بن ابی طالب(ع)]] به شمار می آمدند؛ آنان به خصوص اخلاص زیادی نسبت به [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین(ع)]] داشته اند.<ref>محمد السماوی، ابصار العین فی انصار الحسین(ع)، ص 127</ref>

 

عابس از خاصان امام علی(ع) و از یاران با وفای امام حسین(ع)<ref>رجال طوسی، ص 78</ref> بود. وی از اوصاف پسندیده قومش در حد کمالش بهره مند بود؛ او از رجال شیعه و از رؤسای آنها و مردی شجاع و خطیبی توانا و عابدی پرتلاش و متهجّد و از مهتران، دلاوران، سخنوران، عابدان، و شب زنداران [[شیعه]] بود.<ref>محمد السماوی، ابصار العین فی انصار الحسین(ع)، ص 126؛ علی النمازی الشاهرودی، مستدرکات علم رجال الحدیث، ج 4، ص 305؛ ذخیرة الدارین، ص۲۴۹. وسیلةالدارین، ص۱۵۸</ref>

 

نقل شده که امیرالمؤمنین(ع) در [[جنگ صفّین]] در حق مردان با اخلاص و شجاع بنی شاکر فرمودند: «لو تمت عدتهم ألفا لعبد الله حق عبادته؛ اگر تعداد قبیله بنی شاکر به هزار نفر می رسید، حقّ عبادت خدا به جا آورده می شد.»<ref>محمد السماوی، ابصار العین فی انصار الحسین(ع)، ص 127</ref>

«من درباره مردم به شما خبر نمی‏دهم و نمی‏دانم نیّتشان چیست و از جانب آنها وعده فریبنده نمی‏دهم. به خدا قسم از چیزی که درباره آن تصمیم گرفته‏ ام سخن می‏ گویم هنگامی که دعوت کنید می‏ پذیرم و همراه شما با دشمنانتان می‏ جنگم و با شمشیر از شما دفاع می‏ کنم تا به پیشگاه خداوند روم و از این کار جز ثواب چیزی نمی‏ خواهم.».<ref>محمد بن جریر الطبری، تاریخ الأمم و الملوک (تاریخ الطبری)، ج 5، ص 355؛ ابن اعثم الکوفی، الفتوح، ج 5، ص 34؛ الفتوح ج۴، ص۲۶۴؛ ابصارالعین، ص۱۲۷</ref>

پس از او، [[حبیب بن مظاهر]] ایستاد و برای یاری امام حسین (ع)، اعلام آمادگی کرد<ref>محمد بن جریر الطبری، تاریخ الأمم و الملوک (تاریخ الطبری)، ج 5، ص 355 و انساب الاشراف، ج2، ص 334؛ الاخبار الطوال، ص231</ref> و سخنان این دو نفر، زمینه را برای بیعت مردم، فراهم نمود و بیش از هیجده هزار نفر با مسلم [[بیعت]] کردند.

 

پس از بیعت شمار زیادی از  مردم کوفه با مسلم، او نامه ای به امام(ع) نوشته و آن حضرت(ع) را به کوفه دعوت کرد؛ در نامه از امام(ع) خواسته بود که هنگامی که نامه من به دست شما رسید فورا به سوی کوفه حرکت فرمایید، مردم خواهان [[آل معاویه]] نیستند. مسلم این نامه را توسط عابس بن ابی شبیب<ref>الطبری، پیشین، ص 375؛ السید ابراهیم موسوی زنجانی، وسیلة الدارین فی انصار الحسین(ع)، ص 158</ref> و [[قیس بن مسهر صیداوی]]. <ref>تاريخ الطبري، ج 6 ص 210</ref> <ref>مثير الأحزان، ابن نما الحلي ،ص:32</ref> به سوی امام(ع) ارسال داشت.

 

عابس نماز ظهر را با امام خواند و بعد از ظهر به میدان نبرد رفته و به شهادت رسید؛ اما به گفته برخی از معاصرین، هنگامی که امام حسین(ع) می خواست نماز ظهر عاشورا را اقامه کند عابس مقابل آن حضرت ایستاد و بدن خویش را سپر تیرهای بلا ساخت.<ref>عاشورا چه روزیست، ص۲۴۵</ref>

عابس گفت: «غیر از این از تو انتظار نمی رفت... اگر امروز از تو عزیزتر کسی را داشتم، او را پیش از خود به میدان می فرستادم که امروز آخرین فرصت عمل است و فردا  روز حساب است و عمل به کار نیاید.»<ref>الطبری، پیشین، ص 443 - 444 و الموفق بن احمد الخوارزمی، مقتل الحسین(ع)، ج 2، ص 22 - 23</ref>

عابس پس از شهادت غلامش - شوذب- نزد امام حسین(ع) آمد و خطاب به امام(ع) فرمود: «یا [[ابا عبدالله(ع)]]! به خدا سوگند روی زمین چه دور و چه نزدیک کسی نزد من عزیزتر و محبوبتر از شما نیست، اگر قدرت داشتم که ظلم را از شما به چیزی که عزیزتر از جان و خونم باشد دور کنم حتماً چنین می کردم.»

سپس گفت: «السّلام علیک با ابا عبدالله(ع) اشهد انّی علی هداک و هدی ابیک؛ سلام بر تو ای ابا عبدالله(ع)، من گواهی می‌دهم که بر راه شما و پدر شما استوارم و به راه راست هدایت می‌یابم»، پس از کسب اجازه از امام(ع) راهی میدان جنگ گردید.<ref>الطبری، پیشین، ص ۴۴۴؛ علی بن ابی الکرم ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج ۴، ص ۷۳؛ ابوالفداء اسماعیل بن عمر ابن کثیر، البدایه و النهایه، ج ۸، ص ۱۸۵</ref>

ربیع بن تمیم می گوید: « به خدا سوگند او را دیدم که بیش از دویست نفر را تار و مار کرد؛ سرانجام با محاصره به او را شهادت رسانده و سر از بدنش جدا ساختند. و من شاهد بودم که سر عابس بن شبیب در دست مردانی دست به دست می شد و هر یک از آنان با هم منازعه می کردند تا کشتن او را به خود منسوب کنند. تا این که عمربن سعد گفت: «با هم ستیز نکنید، سوگند به خدا قسم یک نفر نمی توانست این مرد را کشته باشد.»<ref>الطبری، پیشین، ج 5، ص 444 یا ج 4، ص 338؛ و الخوارزمی، پیشین، ج 2، ص 22 - 23 و ابن¬کثیر، پیشین، ص 185. ابصارالعین، ص۱۲۷. الکامل ج۴، ص۷۳. انساب الاشراف ج۳، ص۱۹۷. مثیر الاحزان، ص 49</ref>

پیکر بی سر عابس را امام حسین(ع) به خیمه مخصوص شهدا منتقل کرد؛ که بعد از [[واقعه عاشورا]] توسط [[قبیله بنی اسد]] به خاک سپرده شد.

عابس نیز از جمله اصحاب و یارانی است که نام او در [[زیارت رجبیه]] و [[زیارت ناحیه مقدسه]] مورد خطاب امام(ع) قرار گرفته است او در این زیارات این گونه مورد سلام و تحیت امام(ع) قرار گرفته است: «السّلام علی عابس بن شبیب الشّاکریّ؛ سلام بر عابس پسر شبیب شاکری.» <ref>اقبال الاعمال ج۳، ص۷۹. اقبال الاعمال ج۳، ص۳۴۵. بحار النوار،ج 45، ص73</ref>

[[شیخ عباس قمی]] نیز درباره او گفته است: السلام علیک یا عابس بْنِ ابی شبیب الشاکری اشْهَدُ انَّکَ مَضیت علی مامضی علیه البدریون و المجاهدون فی سبیل اللَّه. درود بر تو ای عابس بن ابی شبیب شاکری، گواهی می‏دهم آنچه -از مصائب‏- بر رزمندگان بدر و مجاهدین راه خدا گذشت بر تو نیز وارد شده است.<ref>نفس المهموم( نفثة المصدور)، ص۵۷۴.</ref>

{{ستون-شروع}}

{{پایان}}

*ابوالفداء اسماعیل بن عمر ابن کثیر، البدایه و النهایه، بیروت، دارالفکر، 1986، ج 8، ص 185.

*الموفق بن احمد  الخوارزمی، مقتل الحسین(ع)، تحقیق و تعلیق محمد السماوی، قم، مکتبة المفید، بی تا، ج 2.

*حمید بن احمد  المحلی، الحدائق الوردیه فی مناقب الائمة الزیدیه، صنعاء، مکتبة بدر، چاپ اول، 1423، ج 1.

*علی بن ابی الکرم ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، بیروت، دارصادر. داربیروت، 1965، ج 4،

*محمد بن جریر الطبری، تاریخ الأمم و الملوک (تاریخ الطبری)، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، 1967، ج 5،

*ابن اعثم الکوفی، الفتوح، تحقیق علی شیری، بیروت، دارالأضواء، چاپ اول، 1991، ج 5،

*علی النمازی الشاهرودی، مستدرکات علم رجال الحدیث، تهران، ابن المؤلف، چاپ اول، ج 4،