غزوه بدر: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←اقدامات پیامبر در العدوة الدنیا
| خط ۶۶: | خط ۶۶: | ||
به دستور [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر (ص)]] همه چاه‌ها را، جز چاهی که در اختیار سپاه اسلام بود، پر کردند<ref>ذهبی، تاریخ الإسلام، ج۲، ص۵۴</ref> و مأمورانی برای خبرگیری از جای‌گاه کاروان و لشکر [[قریش]] روانه شدند.<ref>طارمی، حسن، دانشنامه جهان اسلام، ج۲، ص۴۸۱. </ref> | به دستور [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر (ص)]] همه چاه‌ها را، جز چاهی که در اختیار سپاه اسلام بود، پر کردند<ref>ذهبی، تاریخ الإسلام، ج۲، ص۵۴</ref> و مأمورانی برای خبرگیری از جای‌گاه کاروان و لشکر [[قریش]] روانه شدند.<ref>طارمی، حسن، دانشنامه جهان اسلام، ج۲، ص۴۸۱. </ref> | ||
پیامبر (ص) چند نفر از جمله [[امام علی علیه‌السلام |علی(ع)]]، را برای کسب خبر به سوی چاهی که در نزدیک آنان بود فرستاد. آنان با ساقیان قریش برخورد و دو تن از آنان را به نام‌های «اسلم» از غلامان بنی الحجاج و «عریض» از غلامان بنی العاص را [[اسیر]] کردند. پس از بازجویی توسط [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] معلوم شد که سپاه قریش با شمار ۹۰۰ تا ۱۰۰۰ نفر که اغلب بزرگان قریش{{یادداشت| عتبة بن ربيعة، شيبة بن ربيعة، أبو البختري بن هشام، حكم بن | پیامبر (ص) چند نفر از جمله [[امام علی علیه‌السلام |علی(ع)]]، را برای کسب خبر به سوی چاهی که در نزدیک آنان بود فرستاد. آنان با ساقیان قریش برخورد و دو تن از آنان را به نام‌های «اسلم» از غلامان بنی الحجاج و «عریض» از غلامان بنی العاص را [[اسیر]] کردند. پس از بازجویی توسط [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] معلوم شد که سپاه قریش با شمار ۹۰۰ تا ۱۰۰۰ نفر که اغلب بزرگان قریش{{یادداشت| عتبة بن ربيعة، شيبة بن ربيعة، أبو البختري بن هشام، حكم بن حِزام، نَوفل بن خُويلد، حارث بن عامر بن نوفل، طعيمة عن عدى بن نوفل، نضر ابن الحارث، زَمعة بن الأسود، أبو جهل بن هشام، أميّة بن خَلَف، نبيه ، ومُنبّه (پسران حجاج)، سُهيل بن عَمرو، و عمرو بن عبدوُدّ.ابن هشام، السیرة النبویه، ج۲، ص۴۴۹.}} را همراه دارد، در پشت تپه‌های شنی منطقه اردو زده‌اند. پیامبر (ص) فرمود: «[[مکه]] جگرگوشه‌های خود را به سوی شما روانه کرده است».{{یادداشت| تعبیر پیامبر(ص) پس از این که نام سران قریش را از زبان آن دو اسیر شنید این است: «هذه مكّة قَد ألقَتْ إليكم أفلاذَ كَبَدِها» [[مکه| شهر مکه]] جگر پاره‌های خود را بیرون ریخته است. [[جعفر سبحانی|سبحانی]]، [[فروغ ابدیت (کتاب)|فروغ ابدیت]]، ۱۳۸۵ش،ج۱، ص۴۸۲.}}<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، داراحیاء التراث العربی، ج۲، ص۲۶۹؛ سبحانی، فروغ ابدیت، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۴۸۱</ref>{{یادداشت|پیامبر از آن‌ها پرسید که قریش کجا هستند؟ گفتند: پشت کوهی که در بالای بیابان قرار گرفته است. سپس از تعداد نفرها پرسید. گفتند: تحقیقاً نمی‌دانیم. فرمود: روزی چند شتر می‌کشند؟ گفتند: یک روز ده شتر و روز دیگر نه شتر. حضرت فرمود: | ||
تعدادشان بین نهصد و هزار است.ابن هشام، السیرة النبویه، الناشر: مكتبة محمد علي صبيح وأولاده - بمصر، ج۲، ص۴۴۹؛ سبحانی، فروغ ابدیت، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۴۸۲. }} | تعدادشان بین نهصد و هزار است.ابن هشام، السیرة النبویه، الناشر: مكتبة محمد علي صبيح وأولاده - بمصر، ج۲، ص۴۴۹؛ سبحانی، فروغ ابدیت، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۴۸۲. }} | ||