confirmed، protected، templateeditor
۷٬۷۷۴
ویرایش
واقعه هجوم به خانه حضرت فاطمه(س): تفاوت میان نسخه‌ها
←عوامل و زمینه‌ها: تکمیل پانویس
(←منابع) |
(←عوامل و زمینه‌ها: تکمیل پانویس) |
||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
{{تاریخ صدر اسلام}} | {{تاریخ صدر اسلام}} | ||
{{اصلی|واقعه غدیر|واقعه سقیفه بنی‌ساعده}} | {{اصلی|واقعه غدیر|واقعه سقیفه بنی‌ساعده}} | ||
پس از رحلت [[پیامبر(ص)]]، عده‌ای از [[مهاجران]] و [[انصار]] در اجتماعی که در [[سقیفه بنی‌ساعده]] تشکیل شد، بر [[خلافت]] ابوبکر توافق و با او [[بیعت]] کردند.<ref>طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ۱۳۸۷ق ج۳، ص۲۰۶؛ ابن‌اثیر، الکامل فی التاریخ، دار صادر، ج۲، ص۳۲۷.</ref> به‌گفته ابن‌کثیر، بیعت با ابوبکر پیش از [[تدفین]] پیامبر انجام شد؛<ref>ابن‌کثیر، البدایة و النهایة، دارالفکر، ج۵، | پس از رحلت [[پیامبر(ص)]]، عده‌ای از [[مهاجران]] و [[انصار]] در اجتماعی که در [[سقیفه بنی‌ساعده]] تشکیل شد، بر [[خلافت]] ابوبکر توافق و با او [[بیعت]] کردند.<ref>طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ۱۳۸۷ق ج۳، ص۲۰۶؛ ابن‌اثیر، الکامل فی التاریخ، دار صادر، ج۲، ص۳۲۷.</ref> به‌گفته ابن‌کثیر، بیعت با ابوبکر پیش از [[تدفین]] پیامبر انجام شد؛<ref>ابن‌کثیر، البدایة و النهایة، دارالفکر، ۱۴۰۸ق، ج۵، ص۲۶۸.</ref> در ساعاتی که امام علی(ع) مشغول آماده ساختن پیکر پیامبر برای دفن بود.<ref>ابن‌سعد، الطبقات الکبری، ۱۴۱۰ق، ج۲، ص۲۱۲.</ref> | ||
پیامبر(ص) در [[۱۸ ذی‌الحجة]] [[سال دهم هجری]] در بازگشت از [[حجة الوداع]]، [[علی بن ابی‌طالب(ع)]] را به‌عنوان جانشین خود معرفی کرده بود<ref>ابن‌کثیر، البدیة و النهایة، دارالفکر، ج۵، ص۲۰۹-۲۱۰؛ ابن‌عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ۱۴۱۵ق، ج۴۲، ص۲۳۳؛ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۱۷۷.</ref> و [[عمر بن خطاب]] از کسانی بود که در آن روز به او تبریک گفت.<ref>خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ۱۴۱۷ق، ج۸، ص۲۸۴؛ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۱۷۷.</ref> | پیامبر(ص) در [[۱۸ ذی‌الحجة]] [[سال دهم هجری]] در بازگشت از [[حجة الوداع]]، [[علی بن ابی‌طالب(ع)]] را به‌عنوان جانشین خود معرفی کرده بود<ref>ابن‌کثیر، البدیة و النهایة، دارالفکر، ج۵، ص۲۰۹-۲۱۰؛ ابن‌عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ۱۴۱۵ق، ج۴۲، ص۲۳۳؛ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۱۷۷.</ref> و [[عمر بن خطاب]] از کسانی بود که در آن روز به او تبریک گفت.<ref>خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ۱۴۱۷ق، ج۸، ص۲۸۴؛ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۱۷۷.</ref> | ||