کاربر ناشناس
مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها
←معنای لغوی و اصطلاحی
imported>Eahmadian بدون خلاصۀ ویرایش |
imported>Eahmadian |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
==معنای لغوی و اصطلاحی== | ==معنای لغوی و اصطلاحی== | ||
مهدی صفت مفعولی و به معنی شخص راهنمایی شده به دست [[خدا]] است.<ref>ابن منظور، ج۱۵، ص۳۵۴.</ref>این کلمه از ماده «ه ـ د ـ ی» به معنای هدایت و راهنمایی از روی لطف و خیرخواهی است. گویا معنای «هدایت» در اینجا مقابل ضلالت است و به راهنمایی معنوی اشاره دارد.<ref>نک: قاموس قرآن، 7، 145؛ ابن منظور، لسان العرب، ج15، 353.</ref> | مهدی صفت مفعولی و به معنی شخص راهنمایی شده به دست [[خدا]] است.<ref>ابن منظور، ج۱۵، ص۳۵۴.</ref>این کلمه از ماده «ه ـ د ـ ی» به معنای هدایت و راهنمایی از روی لطف و خیرخواهی است. گویا معنای «هدایت» در اینجا مقابل ضلالت است و به راهنمایی معنوی اشاره دارد.<ref>نک: قاموس قرآن، 7، 145؛ ابن منظور، لسان العرب، ج15، 353.</ref> | ||
==تاریخچه== | |||
واژه مهدی در صدر [[اسلام]] از باب بزرگداشت و تجلیل نیز به کار رفته است. به عنوان مثال، [[حسان بن ثابت]] (متوفی ۵۴/ ۶۷۳) واژه مهدی را در قصیده خود برای [[پیامبر اکرم(ص)]] به صورت زیر به کار برد: | |||
واژه مهدی در صدر [[اسلام]] از باب بزرگداشت و | |||
{{شعر}}{{ب|جزاء علی المهدی اصبح ثاویا|یا خیر من وطأ الحصا لا تبعدی<ref>جاسم حسین، ص۳۵.</ref>}}{{پایان شعر}} | {{شعر}}{{ب|جزاء علی المهدی اصبح ثاویا|یا خیر من وطأ الحصا لا تبعدی<ref>جاسم حسین، ص۳۵.</ref>}}{{پایان شعر}} | ||
بنا به گفته [[راجکوسکی]]، نخستین کسی است که مهدی را در کاربرد اعتقادی آن به عنوان [[منجی]] به کار برده [[ابو اسحاق کعب بن ماته بن حیسوء حمیری]] (متوفی ۶۵۴ق) است .<ref> جاسم حسین، ص۳۵.</ref> پیش از آن، خلیفه دوم [[عمر بن خطاب]]، از [[غیبت امام زمان|غیبت]] سخن رانده است. پس از رحلت پیامبر(ص) در سال ۱۱، عمر وانمود کرد که محمد(ص) رحلت نکرده بلکه همچون [[حضرت موسی|موسی]] پنهان شده و سرانجام از غیبت باز خواهد گشت.<ref>ابن سعد، ج۲، ص۲۰۵.</ref> | بنا به گفته [[راجکوسکی]]، نخستین کسی است که مهدی را در کاربرد اعتقادی آن به عنوان [[منجی]] به کار برده [[ابو اسحاق کعب بن ماته بن حیسوء حمیری]] (متوفی ۶۵۴ق) است .<ref> جاسم حسین، ص۳۵.</ref> پیش از آن، خلیفه دوم [[عمر بن خطاب]]، از [[غیبت امام زمان|غیبت]] سخن رانده است. پس از رحلت پیامبر(ص) در سال ۱۱، عمر وانمود کرد که محمد(ص) رحلت نکرده بلکه همچون [[حضرت موسی|موسی]] پنهان شده و سرانجام از غیبت باز خواهد گشت.<ref>ابن سعد، ج۲، ص۲۰۵.</ref> | ||
مسئله مهدویت و اعتقاد به ظهور شخصی از خاندان پیامبر(ص) در آینده جهان که حکومت قسط و عدل را مستقر ساخته و ظلم و بیداد را از جهان ریشه کن خواهد کرد، از اعتقادات بسیار قدیمی اسلامی است. در ادبیات [[شیعه]] [[امامیه]] معمولا از این منجی موعود با همان مفهوم [[قائم آل محمد]](عج) یاد می‌کردند.<ref>سید محمد صدر، ج۳، ص۱۳۵.</ref> پیامبر مکرم اسلام(ص) ظهور مردی از خاندانش با نام مهدی(ع) را وعده داده و اعلام داشته است که او زمین را از عدالت و قسط لبریز خواهد کرد همان گونه که از ظلم و بی‌عدالتی پر شده است.<ref>شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج۱، ص۲۸۷.</ref> از این روی مسلمانان از نخستین ایام بعد از رحلت پیامبر(ص) منتظر ظهور مهدی(ع) بودند. | |||
مسئله مهدویت و اعتقاد به ظهور شخصی از خاندان پیامبر(ص) در آینده جهان که حکومت قسط و عدل را مستقر ساخته و ظلم و بیداد را از جهان ریشه کن خواهد | |||
اهل سنت غالبا این لقب را به صیغه جمع برای چهار [[خلیفه]] بعد از پیامبر(ص)، که آنان را [[خلفای راشدین]] می‌خوانند، به صورت «الخفاء الراشدون المهدیون»، به کار می‌برند.<ref>ابن منظور، ج۱۵، ص۳۵۴.</ref> [[سلیمان بن صرد]] [[امام حسین]](ع) را پس از شهادتش، مهدی بن مهدی خواند.<ref>ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۱۲، ص۲۰.</ref> | اهل سنت غالبا این لقب را به صیغه جمع برای چهار [[خلیفه]] بعد از پیامبر(ص)، که آنان را [[خلفای راشدین]] می‌خوانند، به صورت «الخفاء الراشدون المهدیون»، به کار می‌برند.<ref>ابن منظور، ج۱۵، ص۳۵۴.</ref> [[سلیمان بن صرد]] [[امام حسین]](ع) را پس از شهادتش، مهدی بن مهدی خواند.<ref>ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۱۲، ص۲۰.</ref> | ||