مرتضی حائری یزدی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مرتضی حائرى یزدى؛'''(1334ق ـ 1406ق) فقیه و عالم [[امامى]]، فرزند [[شیخ عبدالکریم حائری]]، در 1295 هجری شمسی و در [[اراك]] به دنیا آمد. وی موسس صندوق ذخیره علوى در [[قم]] و عضو [[مجلس خبرگان]] قانون اساسى بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران بود.

وى از كسانى بود كه براى اقامت آیت‌اللّه حاج آقا[[حسین بروجردى]] در [[قم]] تلاش كرد و مدتى در حلقه درس وى حضور یافت. بخش [[الهیات|الهیاتِ]] ''[[اسفار]]'' [[صدرالمتألهین]] را خصوصى درس گرفت و بر سایر مباحث آن كتاب نیز با مطالعه و رجوع به [[امام خمینى]](ره) وقوف یافت.<ref>حائری‌یزدى، مرتضی، سر دلبران، ص 76، 88، 204 ؛ حائری‌یزدى، مهدی، ص 61</ref>

حائرى از دو [[مرجع تقلید]] ''[[نجف]]''، [[سیدابوالحسن اصفهانى]] و [[آقا ضیاءالدین عراقى]]، گواهى [[اجتهاد]] داشت،<ref>حائرى یزدى، مرتضی، سر دلبران، ص 242</ref> و پس از سالها تدریس مقدمات و سطح، از حدود سى سالگى به تدریس [[خارج فقه]] و اصول پرداخت كه نزدیك سی‌سال طول كشید. وى از استادان بارز حوزه و به دقت و ژرف‌اندیشى معروف بود و شاگردان بسیارى تربیت كرد كه برخى از آنان از مدرّسان بزرگ حوزه شدند. حائرى، علاوه بر تدریس فقه و اصول، جلسات [[تفسیر قرآن]] و [[عقاید]] نیز داشت.<ref>حائرى یزدى، مرتضی، صلاة، ص 4</ref>