آیه ابتلای ابراهیم: تفاوت میان نسخه‌ها

'''آیه ابتلای ابراهیم(ع)''' (بقره: ۱۲۴) به نصب ابراهیم(ع) از جانب خدا به مقام [[امامت]]، پس از چندین بار [[امتحان]] دلالت دارد. عالمان شیعه این آیه را از دلایل قرآنیِ الهی‌بودن نصب [[امام]] و لزوم [[عصمت]] وی می‌دانند.

متکلمان و مفسران شیعه و سنی مباحث بسیاری درباره این آیه مطرح کرده‌اند. برخی گفته‌اند منظور از «کلمات» که طبق آیه، [[ابراهیم (پیامبر)|ابراهیم]] آنها را تمام کرد، خواب ابراهیم در خصوص قربانی‌کردن [[اسماعیل (پیامبر)|اسماعیل]] است. شماری آن را آزمودن ابراهیم با همه تکالیف عقلی و شرعی دانسته‌اند. به‌باور [[علامه طباطبایی]] هم منظور از کلمات، عهدهای ابراهیم با خدا و آزمایش‌های الهی درباره او است.

 

تفسیرهای مفسران از واژه «امامت» هم از این قرار است: رهبری سیاسی، ولایت باطنی، امامت جهانی و نبوت.