پرش به محتوا

اسماء سبعه: تفاوت میان نسخه‌ها

۱۴۵ بایت حذف‌شده ،  ‏۲۵ ژوئیهٔ ۲۰۲۰
جز
تمیزکاری
جزبدون خلاصۀ ویرایش
جز (تمیزکاری)
خط ۱: خط ۱:
'''اَسْماءِ سَبْعه'''  یا '''ائمه سبعه''' یا '''ائمةُ الْاَسْماء''' در [[عرفان اسلامی]] به هفت اسم [[حی|حیّ]]، [[علم خدا|عالِم]]، [[اراده الهی|مرید]]، [[قدرت خدا|قادر‌]]، [[سمیع و بصیر|سمیع، بصیر]] و [[کلام خدا|متکلم]] گفته می‌شود که ریشه سایر [[اسماء الحسنی|اسماء الهی]] شمرده می‌شوند. [[حافظ رجب برسی|حافظ رجب بُرسی]] و عبدالرحمن جامی به جای سمیع و بصیر، جواد و [[عدل (کلام)|مقسط]] را ذکر کرده‌اند.
'''اَسْماءِ سَبْعه'''  یا '''ائمه سبعه''' یا '''ائمةُ الْاَسْماء''' به هفت اسم [[حی|حیّ]]، [[علم خدا|عالِم]]، [[اراده الهی|مرید]]، [[قدرت خدا|قادر‌]]، [[سمیع و بصیر|سمیع، بصیر]] و [[کلام خدا|متکلم]] در [[عرفان اسلامی]] گفته می‌شود که ریشه سایر [[اسماء الحسنی|اسماء الهی]] شمرده می‌شوند. برخی به جای سمیع و بصیر، جواد و [[عدل (کلام)|مقسط]] را ذکر کرده‌اند.


برخی از اسماء سبعه بر بعضی دیگر تقدم دارند و شرط تحقق آنها به شمار می‌روند؛ مانند چهار صفت حیات، اراده، قدرت و علم که شرط تحقق سمع و بصر و کلام هستند. برخی اسم حیّ و بعضی اسم عالم را برترین اسم از اسماء سبعه خوانده‌اند.
برخی از اسماء سبعه بر بعضی دیگر تقدم دارند مانند چهار صفت حیات، اراده، قدرت و علم که شرط تحقق سمع و بصر و کلام هستند. برخی اسم حیّ و بعضی اسم عالم را برترین اسم از اسماء سبعه خوانده‌اند.


حافظ رجب بُرسی، [[آدم (پیامبر)|آدم(ع)]]، [[ادریس (پیامبر)|ادریس(ع)]]، [[ابراهیم (پیامبر)|ابراهیم(ع)]]، [[یوسف (پیامبر)|یوسف(ع)]]، [[موسی(ع)]]، [[هارون (پیامبر)|هارون(ع)]] و [[عیسی(ع)]] را مظهر اسماء سبعه و [[پیامبر اسلام(ص)]] را مظهر اسم جامع دانسته است.
حافظ رجب بُرسی، [[آدم (پیامبر)|آدم(ع)]]، [[ادریس (پیامبر)|ادریس(ع)]]، [[ابراهیم (پیامبر)|ابراهیم(ع)]]، [[یوسف (پیامبر)|یوسف(ع)]]، [[موسی(ع)]]، [[هارون (پیامبر)|هارون(ع)]] و [[عیسی(ع)]] را مظهر اسماء سبعه و [[پیامبر اسلام(ص)]] را مظهر اسم جامع دانسته است.


در عرفان اسلامی،‌ اسم‌های [[خدا|خداوند]]، چینش منظم و خاصی دارند و نظام خارجی جهان براساس آن چینش ایجاد شده است. به گفته [[سید یدالله یزدان‌پناه]]، استاد علوم عقلی و عرفانی معاصر [[ایران|ایرانی]]، چینش اسماء الهی بدین گونه است: در سرسلسله اسماء، اسم [[الله]] قرار داد و سپس به ترتیب اسماء ذاتی، اسماء هفت‌گانه، اسماء صفات، اسماء افعال و اسماء جزئی قرار دارند.
در عرفان اسلامی،‌ اسم‌های [[خدا|خداوند]]، چینش منظم و خاصی دارند که نظام خارجی جهان براساس آن ایجاد شده است. به گفته [[سید یدالله یزدان‌پناه]]، استاد علوم عقلی و عرفانی معاصر [[ایران|ایرانی]]، چینش اسماء الهی بدین گونه است: در سرسلسله اسماء، اسم [[الله]] قرار داد و سپس به ترتیب اسماء ذاتی، اسماء هفت‌گانه، اسماء صفات، اسماء افعال و اسماء جزئی قرار دارند.
==مفهوم‌شناسی==
==مفهوم‌شناسی==
اسماء سبعه، اصطلاح [[عرفان|عرفانی]] که مراد از آن اسماء هفت‌گانه کلی(نسبت به اسماء دیگر) هستند که ریشه سایر [[اسماء الحسنی|اسماء الهی]] شمرده می‌شوند و عبارتند از: [[حی|حیّ]]، [[علم خدا|عالِم]]، [[اراده الهی|مرید]]، [[قدرت خدا|قادر‌]]، [[سمیع و بصیر|سمیع، بصیر]] و [[کلام خدا|متکلم]].<ref>قیصری، شرح فصوص الحکم، ۱۳۷۵ش، ص۴۴؛ کاشانی، اصطلاحات الصوفیة، ۱۳۷۰ش، ص۳۳؛ یزدان‌پناه، مبانی و اصول عرفان نظری، ۱۳۸۹ش، ص۴۵۰.</ref> [[حافظ رجب برسی|حافظ رجب بُرسی]]، [[محدث]] و عارف [[شیعه]] قرن هشتم قمری، و عبدالرحمن جامی، [[تصوف|صوفی]] اهل [[ایران]] در قرن نهم قمری، به جای سمیع و بصیر، جواد و [[عدل (کلام)|مقسط]](عدل) را ذکر کرده‌اند.<ref>برسی، مشارق انوار الیقین، ۱۴۲۷ق، ص۴۸؛ جامی، نقد النصوص، مؤسسه حکمت و فلسفه ایران، ص۴۱.</ref> [[شرف الدین داوود قیصری]]،‌ از عارفان [[قرن هشتم قمری]]، اسماء سبعه را صفاتی شمرده که بر همه اشیاء احاطه تام دارند.<ref>قیصری، شرح فصوص الحکم، ۱۳۷۵ش، ص۴۴.</ref>
اسماء سبعه، اصطلاح [[عرفان|عرفانی]] که مراد از آن اسماء هفت‌گانه کلی(نسبت به اسماء دیگر) هستند که ریشه سایر [[اسماء الحسنی|اسماء الهی]] شمرده می‌شوند و عبارتند از: [[حی|حیّ]]، [[علم خدا|عالِم]]، [[اراده الهی|مرید]]، [[قدرت خدا|قادر‌]]، [[سمیع و بصیر|سمیع، بصیر]] و [[کلام خدا|متکلم]].<ref>قیصری، شرح فصوص الحکم، ۱۳۷۵ش، ص۴۴؛ کاشانی، اصطلاحات الصوفیة، ۱۳۷۰ش، ص۳۳؛ یزدان‌پناه، مبانی و اصول عرفان نظری، ۱۳۸۹ش، ص۴۵۰.</ref> [[حافظ رجب برسی|حافظ رجب بُرسی]]، [[محدث]] و عارف [[شیعه]] قرن هشتم قمری، و عبدالرحمن جامی، [[تصوف|صوفی]] اهل [[ایران]] در قرن نهم قمری، به جای سمیع و بصیر، جواد و [[عدل (کلام)|مقسط]](عدل) را ذکر کرده‌اند.<ref>برسی، مشارق انوار الیقین، ۱۴۲۷ق، ص۴۸؛ جامی، نقد النصوص، مؤسسه حکمت و فلسفه ایران، ص۴۱.</ref> [[شرف الدین داوود قیصری]]،‌ از عارفان [[قرن هشتم قمری]]، اسماء سبعه را صفاتی شمرده که بر همه اشیاء احاطه تام دارند.<ref>قیصری، شرح فصوص الحکم، ۱۳۷۵ش، ص۴۴.</ref>