۱۷٬۸۳۰
ویرایش
Shamsoddin (بحث | مشارکتها) (− رده:کتابهای شعر، + رده:کتابهای شعر شیعه (هاتکت)) |
Shamsoddin (بحث | مشارکتها) جز (←سراینده) |
||
خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
==سراینده== | ==سراینده== | ||
{{نوشتار اصلی|محمدحسین غروی اصفهانی}} | {{نوشتار اصلی|محمدحسین غروی اصفهانی}} | ||
محمدحسین غروی اصفهانی ([[سال ۱۳۶۱ هجری قمری|۱۳۶۱ق]])، عالم و فیلسوف [[شیعه]] است. او از شاگردان [[آخوند خراسانی]] و [[محمدباقر اصطهباناتی]] بود و به تدریس [[فقه]]، [[اصول فقه|اصول]] و علوم عقلی پرداخت.<ref>آقابزرگ تهرانی، طبقات أعلام الشیعه، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۵۶۰.</ref> گفته شده که [[محمدرضا مظفر]]، شاگرد وی، او را در ادبیات فارسی استاد دانسته است.<ref>غروی اصفهانی، دیوان مرحوم حاج شیخ محمدحسین غروی اصفهانی، ۱۳۶۷ش، ص۷.</ref> سید مصطفی موسوی گرمارودی، شاعر و پژوهشگر ادبی، مهارت غروی اصفهانی در ادبیات عرب و بزرگشدن وی در منطقه عربی را در توان شعری او تأثیرگذار دانسته است.<ref>موسوی گرمارودی، غدیر در شعر فارسی، ۱۳۸۶، ص۱۳۸.</ref> | |||
غروی اصفهانی جز آثار علمی دارای چندین اثر منظوم است که «دیوان شعر فارسی در مدایح و مراثی اهل بیت(ع)»، «غزلیات عرفانی» برخی از آنها است.<ref>آقابزرگ تهرانی، طبقات أعلام الشیعه، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۵۶۱ و ۵۶۲.</ref> سرودههای عربی غروی اصفهانی در مدح و مرثیه [[اهل بیت علیهم السلام|اهل بیت(ع)]] نیز در مجموعهای به نام «الانوار القدسیة» گرد آمده است.<ref>آقابزرگ تهرانی، دارالاضواء، ج۹، ص۲۴۷؛ فولادی، «تأثیر قرآن و حدیث بر دیوان آیتالله غروی اصفهانی»، ۱۳۹۰ش، ص۱۸۵.</ref> تخلص شعری وی در سرودههای فارسی «مُفتقِر» است.<ref>صحتی سردرودی، غدیریههای فارسی (از قرن چهارم تا چهاردهم)، ۱۳۷۹ش، ص۳۶۹.</ref> | غروی اصفهانی جز آثار علمی دارای چندین اثر منظوم است که «دیوان شعر فارسی در مدایح و مراثی اهل بیت(ع)»، «غزلیات عرفانی» برخی از آنها است.<ref>آقابزرگ تهرانی، طبقات أعلام الشیعه، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۵۶۱ و ۵۶۲.</ref> سرودههای عربی غروی اصفهانی در مدح و مرثیه [[اهل بیت علیهم السلام|اهل بیت(ع)]] نیز در مجموعهای به نام «الانوار القدسیة» گرد آمده است.<ref>آقابزرگ تهرانی، دارالاضواء، ج۹، ص۲۴۷؛ فولادی، «تأثیر قرآن و حدیث بر دیوان آیتالله غروی اصفهانی»، ۱۳۹۰ش، ص۱۸۵.</ref> تخلص شعری وی در سرودههای فارسی «مُفتقِر» است.<ref>صحتی سردرودی، غدیریههای فارسی (از قرن چهارم تا چهاردهم)، ۱۳۷۹ش، ص۳۶۹.</ref> |
ویرایش