ربوبیت: تفاوت میان نسخه‌ها

ثبوت صفت ربوبیت برای خداوند و اختصاص آن به خدا، از [[اصول دین]] و ضروریات آموزه‌های [[ادیان آسمانی]]، انکار آن موجب [[کفر]] و شریک قراردادن کسی در این صفت نیز [[شرک]] شمرده شده است.<ref>مؤسسه دائرة‌المعارف فقه اسلامى، فرهنگ فقه فارسی،‌ ۱۳۸۵ش، ج۴، ص۵۶.</ref>

گفته شده تاریخ ادیان آسمانی گواه آن است که محور درگیری [[پیامبران(ع)]] با ستمگران و مشرکان، ربوبیت و پروردگاری خداوند بود؛ بیشتر مردم و اقوام اقرار داشتند که «[[اللّه]]» خالق همه موجودات است؛ هرچند گاهی نام دیگری بر آن می‌نهادند؛ اما در اختصاص ربوبیت به خدا اختلاف داشتند.<ref>عسکری،‌ عقاید اسلام در قرآن کریم، ۱۳۷۸ش، ج۱، ص۳۰۱؛ سبحانی، التوحید و الشرک، ۱۳۸۴ش، ص۶۳-۶۵ و ۶۷؛ مکارم شیرازی، پیام قرآن، ۱۳۸۶ش، ج۳، ص۳۷۴.</ref> به عنوان مثال براساس [[آیات قرآن]]<ref>نگاه کنید به: سوره نازعات، آیه ۲۴.</ref> در زمان [[حضرت موسی(ع)]]، [[فرعون]] خود را پرودگار برتر می‌نامید؛ اما او هرگز ادعای آفرینش زمین و آسمان و موجودات را نداشت.<ref>عسکری،‌ عقاید اسلام در قرآن کریم، ۱۳۷۸ش، ج۱، ص۳۰۲.</ref> همچنین [[نمرود بن کنعان]] نیز در عصر [[ابراهیم(ع)]] ادعای ربوبیت داشت و گفته شده او نخستین کسی بود که با گردنکشی در روی زمین ادعای ربوبیت کرد.<ref>طوسی، التبیان، دار احیاء التراث العربی، ج۲، ص۳۱۶؛ فخررازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج‏۷، ص۲۰.</ref> بسیاری از مردم در گذشته ستارگان را تأثیرگذار بر جهان و موجودات آن می‌دانستند؛ چنانچه براساس آیات قرآن<ref>نگاه کنید به: سوره انعام، آیه۷۴-۷۹.</ref> در زمان حضرت ابراهیم(ع) نیز چنین عقیده‌ای رواج داشت و ابراهیم(ع) مردم را از طریق سخنانی درباره ستارگان و ماه و خورشید به سوی [[توحید]] راهنمایی می‌کرد.<ref>عسکری،‌ عقاید اسلام در قرآن کریم، ۱۳۷۸ش، ج۱، ص۳۱۲و۳۱۳.</ref> در عصر [[پیامبراسلام(ص)]] نیز اختلاف مشرکان با پیامبر(ص) در ربوبیت الهی بود نه خالقیت.<ref>سبحانی، التوحید و الشرک، ۱۳۸۴ش، ص۶۳و۶۴.</ref>