جنگ جمل: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←هم‌پیمانی با عایشه
جز (←هم‌پیمانی با عایشه) |
|||
| خط ۱۱۹: | خط ۱۱۹: | ||
زبیر پسر عمه [[پیامبر(ص)]] و امام علی (ع) و شوهر خواهر عایشه بود. پسرش، [[عبدالله بن زبیر|عبدالله]]، نقش عمده‌ای در همراه ساختن عایشه با طلحه و زبیر و برافروختن آتش جنگ ایفا کرد.<ref>ابن اثیر، اسد الغابه، قاهره، ج۲، ص۲۴۹-۲۵۰ و ج۳، ص۲۴۲-۲۴۳.</ref> عایشه نیز از علی (ع) کینه داشت<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۵۶؛ طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۹۷۰م، ج۴، ص۵۴۴.</ref> و همین امر نیز در پیوستن او به طلحه و زبیر مؤثر افتاد. | زبیر پسر عمه [[پیامبر(ص)]] و امام علی (ع) و شوهر خواهر عایشه بود. پسرش، [[عبدالله بن زبیر|عبدالله]]، نقش عمده‌ای در همراه ساختن عایشه با طلحه و زبیر و برافروختن آتش جنگ ایفا کرد.<ref>ابن اثیر، اسد الغابه، قاهره، ج۲، ص۲۴۹-۲۵۰ و ج۳، ص۲۴۲-۲۴۳.</ref> عایشه نیز از علی (ع) کینه داشت<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۵۶؛ طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۹۷۰م، ج۴، ص۵۴۴.</ref> و همین امر نیز در پیوستن او به طلحه و زبیر مؤثر افتاد. | ||
بدین ترتیب، [[طلحه]] و [[زبیر]] و دیگر جدایی‌طلبان که می‌دانستند کارشان بدون [[عایشه]] همسر رسول خدا(ص)، که مورد توجه مردم بود به نتیجه نمی‌رسد با کسب موافقت عایشه سپاهی فراهم ساختند.<ref>طبری، تاریخ | بدین ترتیب، [[طلحه]] و [[زبیر]] و دیگر جدایی‌طلبان که می‌دانستند کارشان بدون [[عایشه]] همسر رسول خدا(ص)، که مورد توجه مردم بود به نتیجه نمی‌رسد با کسب موافقت عایشه سپاهی فراهم ساختند.<ref>طبری، تاریخ الاممو الملوک، ۱۹۷۰م، ج۴، ص۴۵۰-۴۵۱.</ref> | ||
[[عبدالله بن عامر|عبدالله بن عامر بن کُرَیز]] و [[یعلی بن امیه]] نیز با اموال و شترهای بسیار (بنابر بعضی اخبار، با ۶۰۰ شتر و ششصد هزار [[درهم شرعی|درهم]] یا [[دینار شرعی|دینار]]) که خراج یمن بوده است٬ از [[یمن]] به آنان پیوستند و همه در خانه [[عایشه]] گرد آمدند. <ref>ابن‌مسکویه، تجارب الأمم، ۱۳۷۹ش، ج۱، ص۴۶۹؛ ابن‌خلدون، تاریخ ابن‌خلدون، ۱۴۰۸ق، ج۲، ص۶۰۷. </ref> | [[عبدالله بن عامر|عبدالله بن عامر بن کُرَیز]] و [[یعلی بن امیه]] نیز با اموال و شترهای بسیار (بنابر بعضی اخبار، با ۶۰۰ شتر و ششصد هزار [[درهم شرعی|درهم]] یا [[دینار شرعی|دینار]]) که خراج یمن بوده است٬ از [[یمن]] به آنان پیوستند و همه در خانه [[عایشه]] گرد آمدند. <ref>ابن‌مسکویه، تجارب الأمم، ۱۳۷۹ش، ج۱، ص۴۶۹؛ ابن‌خلدون، تاریخ ابن‌خلدون، ۱۴۰۸ق، ج۲، ص۶۰۷. </ref> | ||