حجار بن ابجر عجلی: تفاوت میان نسخه‌ها

حجار، زمان [[پیامبر اکرم(ص)]] را درک کرده است. او به همراه پدرش، ابجر نزد [[عمر بن خطاب]] رفتند، حجار [[شهادتین]] را گفت و [[اسلام]] آورد ولی پدرش اسلام را نپذیرفت. پدرش اندکی پیش از [[شهادت]] [[حضرت علی(ع)]] در سال ۴۰ق بر دین [[مسیحیت]] از دنیا رفت.<ref> ابن حجر، الاصابه، ج۲، ص۱۰۳؛ طبری، ج۵، ص۱۴۶.</ref> [[ابن ملجم]] که برای به شهادت رساندن [[امام علی(ع)]] وارد کوفه شده بود، دید عده‌ای همراه کشیش‌های کوفه ابجر را [[تشییع جنازه|تشییع]] می‌کنند، گفت به خدا سوگند که برای انجام مقصود بزرگتری می‌خواهم زنده بمانم <small>(کنایه از قصد داشتن شهادت حضرت علی)</small> و الا همه‌شان را با شمشیر می‌زدم.<ref> دینوری، اخبارالطوال، ص۲۱۴؛ انساب‌الاشراف، ج۲، ص۴۹۴؛ طبری، ج۵، ص۱۴۶.</ref>

او از فرماندهان [[ابن مطیع]] در مقابله با لشکر [[مختار]] بود.<ref> ابن اعثم، الفتوح، ج۶، ص۲۳۵؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۴۵، ص۳۶۸.</ref> مختار، [[احمر بن شمیط]] را به مقابله با او فرستاد.<ref>بلاذری، انساب‌الاشراف، ج۶، ص۳۹۱؛ ابن اثیر، الکامل، ج۴، ص۲۱۹؛ طبری، تاریخ، ج۶، ص۲۲.</ref> او سپس به مصعب بن زبیر پیوست و مصعب او را به مقابله با [[عبیدالله بن حر جعفی]] فرستاد، ولی شکست خورد.<ref>طبری، ج۶، ص۱۳۴.</ref> در جنگ مصعب با [[عبدالملک بن مروان]]، عبدالملک به مروانیان [[عراق]] نامه نوشت، آنان به شرط ولایتداری [[اصفهان]] دعوت او را پذیرفتند. حجار بن ابجر، غضبان بن قبعثری، عتاب بن ورقا، قطن بن عبد الله حارثی، محمد بن عبد الرحمن بن سعید، زحر بن قیس و محمد بن عمیر تمیمی از جمله کسانی بودند که عبدالملک در سال ۷۱ق، اصفهان را به آنان داد.<ref>طبری، تاریخ، ج۶، ص۱۵۶.</ref>