حجار بن ابجر عجلی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''حَجّار بن اَبجَر عِجلی'''، از اشراف [[کوفه]] و از فرماندهان [[لشکر عمر بن سعد]] در [[واقعه کربلا]]، از کسانی بود که به [[امام حسین(ع)]] نامه نوشت و او را به کوفه دعوت کرد، اما با تسلط [[ابن زیاد]] بر کوفه در پراکنده کردن مردم از اطراف [[مسلم بن عقیل]] نقش داشت. حجار در واقعه کربلا از فرماندهان سپاه [[عمر بن سعد]] بود و پس از واقعه در زمره مخالفان [[قیام مختار]] قرار داشت و به [[مصعب بن زبیر]] پیوست. مصعب او را به مقابله با [[عبیدالله بن حر جعفی]] فرستاد و سپس در جنگ مصعب با [[عبدالملک بن مروان]] به عبدالملک محلق شد.

حجار زمان [[پیامبر اکرم(ص)]] را درک کرده است. او به همراه پدرش، ابجر نزد [[عمر بن خطاب]] رفتند، حجار [[شهادتین]] را گفت و [[اسلام]] آورد ولی پدرش اسلام را نپذیرفت. پدرش اندکی پیش از [[شهادت]] [[حضرت علی(ع)]] در سال ۴۰ق بر دین [[مسیحیت]] از دنیا رفت.<ref> ابن حجر، الاصابه، ج۲، ص۱۰۳؛ طبری، ج۵، ص۱۴۶.</ref> [[ابن ملجم]] که برای به شهادت رساندن [[امام علی(ع)]] وارد کوفه شده بود، دید عده‌ای همراه کشیش‌های کوفه ابجر را [[تشییع جنازه|تشییع]] می‌کنند، گفت به خدا سوگند که برای انجام مقصود بزرگتری می‌خواهم زنده بمانم <small>(کنایه از قصد داشتن شهادت حضرت علی)</small> و الا همه‌شان را با شمشیر می‌زدم.<ref> دینوری، اخبارالطوال، ص۲۱۴؛ انساب‌الاشراف، ج۲، ص۴۹۴؛ طبری، ج۵، ص۱۴۶.</ref>

حجار، از کسانی بود که به امام حسین (ع) نام نوشت و آن حضرت را به کوفه دعوت کرد.<ref> دینوری، اخبارالطوال، ص۲۲۹؛ بلاذری، انساب‌الاشراف، ج۳، ص۱۵۸؛ ابن مسکویه، تجارب‌الامم، ج۲، ص۴۰؛ ابن اعثم، الفتوح، ج۲، ۳۰؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۴۴، ص۳۳۴؛ مفید، الارشاد، ج۲، ص۳۸.</ref> ولی پس از تسلط [[ابن زیاد]] بر کوفه به دستور او در پراکنده کردن مردم از اطراف [[مسلم بن عقیل]] نقش داشت.<ref> دینوری، اخبارالطوال، ص۲۳۹؛ مفید، الارشاد، ج۲، ص۵۲؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۴۴، ص۳۴۹؛ ابن اثیر، الکامل، ج۴، ص۳۱؛ طبری، تاریخ، ج۵، ص۳۶۹.</ref> در واقعه عاشورا، ابن زیاد او را همراه هزار نفر به کمک عمر بن سعد فرستاد.<ref> بلاذری، ج۳، ص۱۷۸؛ نک، دینوری، اخبارالطوال، ص۲۵۴.</ref> [[امام حسین(ع)]] در [[روز عاشورا]] او را به عنوان یکی از نویسندگان [[نامه‌های کوفیان به امام حسین(ع)|نامه‌ها]] مورد خطاب قرار داد.<ref>بلاذری، انساب‌الاشراف، ج۳، ص۱۸۸؛ مفید، الارشاد، ج۲، ص۹۸؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۴۵، ص۷؛ طبرسی، اعلام‌الوری، ص۲۴۲.</ref>