صفاریان: تفاوت میان نسخه‌ها

'''صفاریان''' از نخستین حکومت‌های مستقل از [[بنی‌عباس]] بود. یعقوب لیث، بنیانگذار صفاریان، کار خود را بعنوان فردی از گروه عیاران از [[سیستان]] شروع کرد. صفاریان بخصوص در بیشتر سال‌های حکومت یعقوب لیث صفاری(۲۶۵- ۲۸۷ ق.)،‌ بنیانگذار این حکومت، روابط دوستانه‌ای با [[عباسیان|خلافت عباسی]] نداشتند. برخی از منابع تاریخی، صفاریان را به [[تشیع|شیعه‌گری]] و یا [[اسماعیلیان|اسماعیلی‌گری]] متهم کرده‌اند یا حکومت آنان را فراهم‌کننده شرایط مساعد برای رشد تشیع در شرق ایران ارزیابی کرده‌اند. این نظر در میان پژوهشگران معاصر موافقان و مخالفانی دارد.

{{حکومت‌های ایران پس از اسلام}}

بنیانگذار حکومت صفاریان،‌ یعقوب لیث صفاری (حک:۲۶۵-۲۴۷ق) بود که همراه با برادران خود از شغل رویگری به یکی از دسته‌های عیاران در [[سیستان]] پیوست.{{یادداشت|منطقه سیستان در زمان یعقوب، شامل بخشهایی از افغانستان و ایران  فعلی بود.زَرَنج و بُست دو شهر مهم سیستان اکنون جزیی از دو ولایت نیمروز و هلمند افغانستان است.}} در آن دوران سیستان عرصه فعالیت گروه‌های مختلف [[خوارج]] بود و عیاران به نوعی به مبارزه با خوارج می‌پرداختند.<ref>فرای، تاریخ ایران کمبریج، ج۴، ص‌۹۶.</ref> یعقوب لیث ابتدا به خدمت صاحب بن نصر، حاکم سیستان درآمد. پس از مدتی توانست یکی از امیران سپاه شود. او سپس با همراهی گروهی از عیاران دسته‌هایی از خوارج را شکست داد و نیز عده‌ای از آنان را با خود همراه کرد. او بر اوضاع سیستان مسلط شد و سپس [[هرات]] و [[کابل]] را تصرف کرد.<ref>مستوفی، تاریخ گزیده، ۱۳۶۴ش، ص۳۷۱.</ref> او با تصرف مناطق شرق [[افغانستان]] هدایای با ارزشی برای خلیفه عباسی فرستاد و به این ترتیب خود را به عنوان یکی از فرماندهان مرزهای اسلامی مطرح ساخت.