مذاهب چهارگانه اهل سنت: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مذاهب چهارگانه اهل‌سنت''' چهار مذهب فقهی [[مذهب حنفی|حنفی]]، [[مذهب مالکی|مالکی]]، [[مذهب شافعی|شافعی]] و [[مذهب حنبلی|حنبلی]] هستند که [[اهل‌سنت]] در مسائل فقهی، پیرو یکی از این مذاهب هستند. مذهب حنفی پیروان [[ابوحنیفه]]، مالکی پیروان [[مالک بن انس]]، شافعی پیروان [[محمد بن ادریس شافعی]] و حنبلی پیروان [[احمد بن حنبل]] هستند. این مذاهب در [[قرن دوم]] و [[قرن سوم|سوم]] هجری به وجود آمدند.

در [[تابعان|دوره تابعان]] مذاهب مختلف فقهی پدید آمد که در بسیاری از اصول، روش‌های استنباط و نظریات فقهی، اختلاف داشتند. مشکلاتی که این اختلاف‌ها پدید آورد، سبب شد در قرن هفتم هجری، حاکمی با نام بیبرس بُندُقداری که بر [[مصر]] و [[شام]] حکومت می‌کرد، چهار مذهب حنفی، مالکی، شافعی و حنبلی را مذاهب رسمی قرار دهد و در [[قاهره]] چهار قاضی از این مذاهب منصوب کند. این عمل، خیلی زود در شهرهای دیگر نیز انجام شد. حکومت علاوه بر حمایت از چهار مذهب فقهی، محدودیت‌هایی برای دیگر مذاهب قرار داد؛ [[شهادت دادن]] در [[دادگاه]]، سخنرانی، [[امام جماعت|امامت جماعت]]، تدریس و ... محدود به افرادی از مذاهب چهارگانه گردید. در نتیجه این تصمیم، مذاهب دیگر به فراموشی سپرده شده و پیروان خود را از دست دادند.

پس از تثبیت مذاهب چهارگانه در میان عموم اهل‌سنت، [[اجتهاد|باب اجتهاد]] میان آنان بسته شد و افراد سنی‌مذهب تنها می‌توانستند از مذاهب چهارگانه تقلید کنند. این دیدگاه توسط [[ابن‌تیمیه]] و پیروان [[سلفیه|سَلَفی]] او مورد نقد قرار گرفت و آنان بر مفتوح بودن باب اجتهاد تاکید ورزیدند.