لؤلؤ و مرجان (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

| تصویر = کتاب لولو و مرجان.jpg

| اندازه تصویر = 180px

| زیرنویس تصویر =

| نویسنده = [[میرزا حسین نوری]]

 

'''لؤلؤ و مرجان در شرط پله اول و دوم منبر روضه‌خوانان'''، کتابی به زبان فارسی با موضوع ویژگی‌های منبری‌ها و روضه‌خوان‌ها، نوشته [[میرزا حسین نوری]] در سال ۱۳۱۹ ق (۱۲۸۰ ش). نویسنده، [[اخلاص]] و [[صداقت]] را در اهل [[منبر]] و روضه‌خوان‌ها شرط دانسته و به نقل‌های تاریخی تحریف شده در [[روضه‌خوانی]] [[واقعه عاشورا]] می‌پردازد. [[شهید]] [[مرتضی مطهری|مطهری]] این کتاب را ستوده است.

آنگونه که نویسنده در سرآغاز کتاب آورده است، سید محمد مرتضی جونپوری هندی از علمای [[هند]] از ذاکرین و روضه‌خوانان منطقه [[هند]]، گله و شکایت می‌کند و از محدث نوری درخواست می‌کند تا در این زمینه کتابی تالیف کند. سید مرتضی به محدث گفته است که ذاکرین آن دیار از گفتن [[دروغ]] باکی ندارند و حتی نزدیک به آن است که برخی از آن‌ها برای گریاندن مومنین گفتن [[دروغ]] را جایز و مباح بدانند. محدث نوری می‌گوید: «سید مرتضی تصور کرده است این روال فقط در منطقه هند جاری است در حالی که این روال در [[عتبات]] نیز دیده می‌شود.» وی از علما بخاطر اینکه عرصه [[روضه خوانی|روضه‌خوانی]] را به حال خود رها کرده‌اند انتقاد می کند.<ref>حاجی نوری،۱۳۸۸،ص۲۹.</ref>

:::::«مخفی نماند که گریانیدن مؤمنین و واداشتن ایشان به گریستن و ناله کردن بر مصائب وارده بر حضرت ابی عبدالله(ع) و سایر [[اهل بیت (ع)]] به خواندن مراثی و ندبه کردن و ذکر کیفیت آن مصایب و ذکر کیفیت آن مصایب، از عبادات ممدوحه مستحسنه است که برای آن ثواب‌های جزیله و اجرهای جمیله مقرر فرمود.»<ref>حاجی نوری،۱۳۸۸،ص۳۳.</ref>

بدنه کتاب به دو شرط اساسی قبول این عبادت، به عنوان دو پله منبر، یعنی اخلاص و صدق می‌پردازد<ref>حاجی نوری،۱۳۸۸،ص۴۱.</ref> و در پایان، ناپسندی گوش دادن به اخبار دروغ و تکلیف شرعی در قبال دروغگویان اهل منبر را یادآور می‌شود.<ref>حاجی نوری،۱۳۸۸،ص۲۷۱.</ref>

فصل اول لؤلؤ و مرجان، اخلاص را اولین پله منبر و اولین شرط اساسی قبول آن می‌داند و کسانی که [[منبر]] را وسیله کسب و تجارت خود قرار داده‌‏اند را به شدت محکوم می‌کند و آنان را مصداق ریاکار<ref>حاجی نوری،۱۳۸۸،ص۴۸.</ref>، مستأکل به [[خاندان محمّد (ص)|آل محمد (ع)]]<ref>حاجی نوری،۱۳۸۸،ص۵۲.</ref>، و فروشنده آخرت به دنیا می‌داند. <ref>حاجی نوری،۱۳۸۸،ص۵۴.</ref> او در مقابل با استناد به روایات، دادن هدایای مالی به [[روضه خوانی|روضه‌خوانان]] را کاری پسندیده ارزیابی می‌کند.<ref>حاجی نوری،۱۳۸۸،ص۸۸.</ref>

نویسنده، این فصل را با ستایش راستگویی و مذمت دروغگویی آغاز می‌کند و به اخبار اهل بیت در مدح صداقت اشاره می‌کند. در هر قسمت به ذکر گروه‏‌های مختلف احادیث می‌‌پردازد.<ref>حاجی نوری،۱۳۸۸،ص۹۴-۱۰۲.</ref> پس از آن، اقسام دروغ و احکام هر یک را با دیدگاهی فقیهانه بررسی می‌کند.<ref>حاجی نوری،۱۳۸۸،ص۱۰۴-۱۳۰.</ref> در ادامه به ذکر بزرگی گناه دروغ بستن بر خداوند و معصومین(ع) می‌پردازد<ref>حاجی نوری،۱۳۸۸،ص۱۳۲-۱۴۲.</ref> و به صورت تفصیلی انواع دروغ را شمرده و حکم هر یک از آنها را بیان می‌کند.<ref>حاجی نوری،۱۳۸۸،ص۱۴۳-۲۶۷.</ref>

:::::«کتاب لؤلؤ و مرجان... از مرحوم حاجی نوری (رضوان الله علیه) درست یک قیام به وظیفه بسیار مقدسی است که این مرد بزرگ کرده است؛ مصداق قسمت اول این حدیث است که «إذا ظهرت البدع فلیظهر العالم علمه». در اینطور موارد وظیفه علماست که حقایق را بدون پرده به مردم بگویند ولو مردم خوششان نمی‌‏آید. وظیفه علماست که با اکاذیب مبارزه کنند و مشت دروغگویان را باز کنند.»<ref>[http://mortezamotahari.com/fa/BookView.html?BookID=385&BookArticleID=128409 مجموعه آثار شهید مطهری. ج۱۷، ص۷۲].</ref>