لؤلؤ و مرجان (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

فصل اول لؤلؤ و مرجان، اخلاص را اولین پله منبر و اولین شرط اساسی قبول آن می‌داند و کسانی که [[منبر]] را وسیله کسب و تجارت خود قرار داده‌‏اند، به شدت محکوم می‌کند و آنان را مصداق ریاکار<ref>حاجی میرزا حسین نوری،۱۳۸۸،ص۴۸.</ref>، مستأکل به [[خاندان محمّد (ص)|آل محمد (ع)]]<ref>حاجی میرزا حسین نوری،۱۳۸۸،ص۵۲.</ref>، و فروشنده آخرت به دنیا می‌داند. <ref>حاجی میرزا حسین نوری،۱۳۸۸،ص۵۴.</ref> او در مقابل با استناد به روایات، دادن هدایای مالی به [[روضه خوانی|روضه‌خوانان]] را کاری پسندیده ارزیابی می‌کند.<ref>حاجی میرزا حسین نوری،۱۳۸۸،ص۸۸.</ref>