پرش به محتوا

آقا رضا همدانی: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
تمییز کاری
جز (تمییز کاری)
خط ۹۷: خط ۹۷:
==ویژگی‌های اخلاقی ==
==ویژگی‌های اخلاقی ==
در اعیان الشیعه درباره خصوصیات اخلاقی وی این‌گونه آمده است:
در اعیان الشیعه درباره خصوصیات اخلاقی وی این‌گونه آمده است:
::«آقا رضا به جای گفتار با عمل خویش به مردم و شاگردانش درس اخلاق و تعبد به دستورات دینی را می‌داد. در تمام زندگی‌اش کسی از او لغزش یا [[گناه صغیره|گناه صغیره‌ای]] را مشاهده نکرد و این تأثیر بسزایی در شاگردانش داشت.»
::«آقا رضا به جای گفتار با عمل خویش به مردم و شاگردانش درس [[اخلاق]] و [[تعبد]] به دستورات دینی را می‌داد. در تمام زندگی‌اش کسی از او لغزش یا گناه صغیره ای را مشاهده نکرد و این تأثیر بسزایی در شاگردانش داشت.»


در هیچ مجلسی کسی از او غیبتی نمی‌شنید و اجازه نمی‌داد در مجلس او [[غیبت]] شود و با طرح مباحث علمی از غیبت دیگران جلوگیری می‌کرد. اگر طلاب از کسی حرفی می‌زدند تا او وارد می‌شد سکوت می‌کردند و ادامه نمی‌دادند.
در هیچ مجلسی کسی از او غیبتی نمی‌شنید و اجازه نمی‌داد در مجلس او [[غیبت]] شود و با طرح مباحث علمی از غیبت دیگران جلوگیری می‌کرد. اگر طلاب از کسی حرفی می‌زدند تا او وارد می‌شد سکوت می‌کردند و ادامه نمی‌دادند.
خط ۱۰۹: خط ۱۰۹:
خیلی [[زهد|زاهدانه]] لباس می‌پوشید به طوری که کسی تشخیص نمی‌داد او از مراجع است. هر کس بر او وارد می‌شد او می‌ایستاد و حتی در بین تدریس اگر [[طلبه|طلبه‌ای]] وارد می‌شد می‌ایستاد در حالی که دیگران نشسته بودند.<ref>امین، اعیان الشیعه، ۱۴۲۱ق، ج۷، ص۲۰.</ref>
خیلی [[زهد|زاهدانه]] لباس می‌پوشید به طوری که کسی تشخیص نمی‌داد او از مراجع است. هر کس بر او وارد می‌شد او می‌ایستاد و حتی در بین تدریس اگر [[طلبه|طلبه‌ای]] وارد می‌شد می‌ایستاد در حالی که دیگران نشسته بودند.<ref>امین، اعیان الشیعه، ۱۴۲۱ق، ج۷، ص۲۰.</ref>


[[سید محسن امین|صاحب أعیان الشیعة]] می‌گوید: ''یک بار که من قصد داشتم بدون وسیله و مرکب برای [[زیارت]] به [[کربلا]] حرکت کنم، آقا رضا همدانی به من گفت: من غبطه می‌خورم که شما پیاده برای زیارت می‌روید،‌ای کاش من هم قدرت داشتم و پیاده برای زیارت می‌آمدم''.<ref>امین، اعیان الشیعه، ۱۴۲۱ق، ج۷، ص۲۰.</ref>
[[سید محسن امین]] می‌گوید: ''یک بار که من قصد داشتم بدون وسیله و مرکب برای [[زیارت]] به [[کربلا]] حرکت کنم، آقا رضا همدانی به من گفت: من غبطه می‌خورم که شما پیاده برای زیارت می‌روید،‌ای کاش من هم قدرت داشتم و پیاده برای زیارت می‌آمدم''.<ref>امین، اعیان الشیعه، ۱۴۲۱ق، ج۷، ص۲۰.</ref>


== پانویس==
== پانویس==
confirmed، templateeditor
۱۱٬۰۷۳

ویرایش