زنا: تفاوت میان نسخه‌ها
←راه‌های اثبات
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
* اقرار: ثبوت زنا به‌وسیله اقرار، علاوه بر شرایط عمومی تکلیف ([[بلوغ]]، [[عقل]]، اختیار و آزاد بودن)، مشروط به چهار بار اقرار زناکار است.<ref>محقق حلی، شرایع‌الاسلام، ۱۴۰۸، ج۴، ص۱۳۸-۱۳۹؛ خمینی، تحریرالوسیلة، ۱۴۰۸ق، ج۲، ص۴۵۹.</ref> | * اقرار: ثبوت زنا به‌وسیله اقرار، علاوه بر شرایط عمومی تکلیف ([[بلوغ]]، [[عقل]]، اختیار و آزاد بودن)، مشروط به چهار بار اقرار زناکار است.<ref>محقق حلی، شرایع‌الاسلام، ۱۴۰۸، ج۴، ص۱۳۸-۱۳۹؛ خمینی، تحریرالوسیلة، ۱۴۰۸ق، ج۲، ص۴۵۹.</ref> | ||
* بینه: اثبات زنا با بینه مشروط به شهادت چهار مرد یا اگر چهار مرد موجود نباشد، بنا به قول مشهور، سه مرد و دو زن است.<ref>محقق حلی، شرایع‌الاسلام، ۱۴۰۸، ج۴، ص۱۳۹.</ref> با شهادت دو مرد و چهار زن تنها تازیانه ثابت می‌شود، نه [[رجم]].<ref>محقق حلی، شرایع‌الاسلام، ۱۴۰۸، ج۴، ص۱۳۹.</ref> شهادت شهود در صورتی منجر به ثابت‌شدن حد می‌شود که شهادتشان بر وقوع زنا و مشاهده آن در یک مکان و یک زمان صریح باشد. در غیر این صورت بر گواهان به‌سبب نسبت ناروا حدّ [[قذف]] جاری می‌شود.<ref>نجفی، جواهرالکلام، ۱۳۶۹ش، ج۴۱، ص۱۵۴ـ۱۵۸ و ۲۹۶ـ۳۰۲؛ خمینی، تحریرالوسیلة، ۱۴۰۸ق، ج۲، ص۴۶۱؛ خویی، تکملة منهاج الصالحین، ۱۴۰۷ق، ص۲۵.</ref> | * بینه: اثبات زنا با بینه مشروط به شهادت چهار مرد یا اگر چهار مرد موجود نباشد، بنا به قول مشهور، سه مرد و دو زن است.<ref>محقق حلی، شرایع‌الاسلام، ۱۴۰۸، ج۴، ص۱۳۹.</ref> با شهادت دو مرد و چهار زن تنها تازیانه ثابت می‌شود، نه [[سنگسار|رجم]].<ref>محقق حلی، شرایع‌الاسلام، ۱۴۰۸، ج۴، ص۱۳۹.</ref> شهادت شهود در صورتی منجر به ثابت‌شدن حد می‌شود که شهادتشان بر وقوع زنا و مشاهده آن در یک مکان و یک زمان صریح باشد. در غیر این صورت بر گواهان به‌سبب نسبت ناروا حدّ [[قذف]] جاری می‌شود.<ref>نجفی، جواهرالکلام، ۱۳۶۹ش، ج۴۱، ص۱۵۴ـ۱۵۸ و ۲۹۶ـ۳۰۲؛ خمینی، تحریرالوسیلة، ۱۴۰۸ق، ج۲، ص۴۶۱؛ خویی، تکملة منهاج الصالحین، ۱۴۰۷ق، ص۲۵.</ref> | ||
طبق فتواهای فقهی، [[مستحب]] است شاهدان از شهادت به زنا خودداری کنند. همچنین مستحب است قاضی با اشاره و کنایه آنان را به ترک شهادت ترغیب کند.<ref>نجفی، جواهرالکلام، ۱۳۶۹ش، ج۴۱، ص۳۰۷.</ref> | طبق فتواهای فقهی، [[مستحب]] است شاهدان از شهادت به زنا خودداری کنند. همچنین مستحب است قاضی با اشاره و کنایه آنان را به ترک شهادت ترغیب کند.<ref>نجفی، جواهرالکلام، ۱۳۶۹ش، ج۴۱، ص۳۰۷.</ref> | ||