نماز یکشنبه ماه ذی‌القعده: تفاوت میان نسخه‌ها

برای خواندن این [[نماز]] لازم است در یکی از یکشنبه‌های ماه ذی القعده [[غسل]] کرده و برای نماز [[وضو]] بگیرد (یا قبل از غسل وضو بگیرد) و سپس دو نماز دو رکعتی مانند [[نماز صبح]] به نیت نماز یکشنبه ماه ذی القعده به جای آورد که در هر رکعت یک بار [[سوره حمد]] و سه بار [[سوره توحید]] و یک بار [[سوره ناس]] و یک بار [[سوره فلق]] خوانده می‌شود و پس از پایان چهار رکعت، هفتاد بار [[استغفار]] کرده (گفتن ذکری مانند اَستَغفِرُ اللهَ و اَتوبُ إلیه) و آنگاه یک‌بار ذکر «لاحَولَ وَ لاقُوّةَ اِلّا بِاللهِ العَلی العَظیمِ» بگوید و در پایان چنین دعا کند: «یا عَزِیزُ یا غَفَّارُ اغْفِرْ لِی ذُنُوبِی وَ ذُنُوبَ جَمِیعِ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ فَإِنَّهُ لَا یغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا أَنْتَ»<ref>قمی، ص ۳۴۴</ref>

برای این نماز [[ثواب]] زیادی ذکر شده از جمله اینکه [[رسول اکرم(ص)]] فرمود: هر که این نماز را به جا آورد: [[توبه]]‌ او مقبول و گناهانش آمرزیده شود، دشمنان او در [[روز قیامت]] از او راضی شوند، با ایمان می‌میرد، [[دین]] و [[ایمان|ایمانش]] از وی گرفته نمی‌شود؛ قبرش گشاده و نورانی شده و والدینش از او راضی گردند؛ مغفرت شامل حال والدین او و ذریه او گردد؛ توسعه رزق پیدا کند؛ [[عزرائیل|ملک الموت]] با او در وقت مردن مدارا کند؛ به آسانی جان دهد و...<ref>قمی، ص ۳۴۴</ref>

این حدیث [[حدیث مرسل|مرسل]] و از جهت سندی ضعیف است ولی با توجه به قاعده [[تسامح در ادله سنن]] خواندن این نماز صحیح بوده و انشاالله به این فضائل خواهد رسید.<ref> متن کتاب اقبال چنین است: فیما نذکره ممّا یعمل فی یوم الأحد من الشّهر المذکور و ما فیه من الفضل المذخور وجدنا ذلک بخطّ الشیخ علی بن یحیی الخیاط رحمه اللّه و غیره فی کتب أصحابنا الإمامیة، و قد روینا عنه کلّما رواه، و خطّه عندنا بذلک فی إجازة تاریخها شهر ربیع الأوّل سنة تسع و ستّمائة، فقال ما هذا لفظه: روی أحمد بن عبد اللّه، عن منصور بن عبد الحمید، عن أبی أمامة، عن انس بن مالک قال: خرج رسول اللّه صلّی اللّه علیه و آله یوم الأحد فی شهر ذی القعدة فقال: یا أیها النّاس من کان منکم یرید التّوبة؟ قلنا: کلّنا نرید التوبة یا رسول اللّه، فقال علیه‌السلام: اغتسلوا و توضّئوا و صلّوا اربع رکعات و اقرءوا فی کلّ رکعة فاتحة الکتاب مرّة و «قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ» ثلاث مرّات و المعوّذتین مرة، ثمّ استغفروا سبعین مرّة، ثمّ اختموا بلا حول و لا قوّة إلّا باللّه العلی العظیم، ثم قولوا: یا عَزِیزُ یا غَفَّارُ، اغْفِرْ لِی ذُنُوبِی وَ ذُنُوبَ جَمِیعِ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِناتِ فَإِنَّهُ لا یغْفِرُ الذُّنُوبَ الَّا انْتَ. ثم قال علیه‌السلام: ما من عبد من أمّتی فعل هذا الّا نودی من السّماء: یا عبد اللّه استأنف العمل فإنّک مقبول التّوبة مغفور الذنب، و ینادی ملک من تحت العرض: أیها العبد بورک علیک و علی أهلک و ذریتک، و ینادی مناد آخر: أیها العبد ترضی خصماؤک یوم القیامة، و ینادی ملک آخر: أیها العبد تموت علی الایمان و لا یسلب منک الدّین و یفسح فی قبرک و ینوّر فیه، و ینادی مناد آخر: أیها العبد یرضی أبواک و ان کانا ساخطین، و غفر لأبویک ذلک و لذرّیتک و أنت فی سعة من الرّزق فی الدنیا و الآخرة، و ینادی جبرئیل علیه‌السلام: انا الّذی آتیک مع ملک الموت ان یرفق بک و لا یخدشک اثر الموت، انّما تخرج الروح من جسدک سلا. قلنا: یا رسول اللّه لو انّ عبدا یقول فی غیر الشهر؟ فقال علیه‌السلام: مثل ما وصفت، و انّما علّمنی جبرئیل علیه‌السلام هذه الکلمات أیام أسری. ابن طاووس، ۱۴۰۹ق، ج۱، صص ۳۰۸ </ref>