عبدالملک بن مروان: تفاوت میان نسخه‌ها

آغاز فعالیت [[مختار بن ابی عبید ثقفی]] پس از مرگ [[یزید بن معاویه]] در سال ۶۴ و با پیوستن به اردوگاه ابن¬زبیر بود و بعد از اینکه رضایت ابن‌زبیر را برای بازگشت به [[کوفه]] و مقابله با لشگر [[عبیدالله بن زیاد]]  گرفت، <ref> یعقوبی؛ پیشین، ج‏۲، ص۲۵۹ </ref>¬ ماهیت سیاسی خود را با دعوت به نام [[محمد بن حنفیه]] آشکار کرد. <ref> ابن‌اثیر؛ پیشین، ج‏۴، ص۱۶۹ </ref> او نخست با جلب رضایت [[ابراهیم بن مالک اشتر]] و توجه به نیروی بالقوه [[موالی]] (ایرانیان مقیم کوفه و حومه آن) توانست، نیرویی عظیم، <ref> ابو حنیفه احمد بن داود الدینورى (م ۲۸۲) ؛ الأخبار الطوال، تحقیق عبد المنعم عامر مراجعه جمال الدین شیال، قم، منشورات الرضى، ۱۳۶۸ش، ص۲۸۹ </ref> همراه با باورهای دینی از جمله خونخواهی [[امام حسین]] (ع) <ref> همان، ص۲۸۹ </ref> و رهبری ابن‌حنفیه<ref> أبو محمد عبد الله بن مسلم ابن‌قتیبة الدینوری (۲۷۶) الإمامة و السیاسة المعروف بتاریخ الخلفاء،، تحقیق علی شیری، بیروت، دارالأضواء، ط الأولى، ۱۴۱۰/۱۹۹۰، ج‏۲، ص۳۱ </ref> گرد آورد و در اولین اقدام با اخراج کارگزاران ابن¬زبیر از کوفه، <ref> ابن‌اثیر؛ پیشین، ج‏۴، ص۲۱۲ </ref> توانست لشگر [[شام]] را به فرماندهی ابن¬زیاد در منطقه [[جزیره]] و [[موصل]] شکست دهد و [[عبیدالله بن زیاد]] نیز کشته شود تا محکم¬ترین ضربه را به عبدالملک در آغاز حکومتش وارد کند. سپس کوفه را از اکثر قاتلین سیدالشهدا (ع) پاکسازی کرد. <ref> ابن‌اثیر؛ پیشین، ج‏۴، ص۲۲۹ </ref> ابن¬زبیر که از خطر مختار آگاه شد برای مقابله با او، برادرش مصعب را به جنگ مختار فرستاد که مختار در این نبرد، کشته شد و قیام او پایان یافت. <ref> أبو جعفر محمد بن جریر طبری (م ۳۱۰) ؛ تاریخ الأمم و الملوک، تحقیق محمد أبو الفضل ابراهیم، بیروت، دار التراث، ط الثانیة، ق۱۳۸۷ ج‏۶، ص۷۷-۷۸ </ref>