پرش به محتوا

آیه حیض: تفاوت میان نسخه‌ها

۱۱ بایت اضافه‌شده ،  ‏۱۸ مارس ۲۰۱۹
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
imported>Abbashaeri
بدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۴: خط ۱۴:
|درباره= حرمت [[آمیزش|روابط زناشویی]] در ایام [[حیض]]
|درباره= حرمت [[آمیزش|روابط زناشویی]] در ایام [[حیض]]
}}
}}
'''آیه حیض''' دویست و بیست و دومین [[آیه]] از [[سوره بقره]] است که به موضوع [[حیض]] پرداخته و به جهت آزار و ضرری که برای زنان به بار می‌آورد، از [[آمیزش]] مردان با ایشان در این دوران نهی می‌کند. به نظر [[مفسران]] این آیه در پاسخ به باورهای نادرستی است که در ذهن [[مسلمانان]] در رابطه با کیفیت ارتباط با زنان در دوران حیض شکل گرفته بود. برخی باورهای رسوخ یافته از ادیانی مانند [[بنی اسرائیل|یهود]] و برخی باورهای جاهلی منجر به بروز رفتارهای متناقضی در برخورد با زن در دوران [[حیض]] می‌گشت. به نظر بسیاری از [[فقهای شیعه]] با توجه به این آیه، وقتی که زن از خون حیض پاک می‌شود مرد می‌تواند با او [[آمیزش|نزدیکی]] کند حتی اگر زن [[غسل]] نکرده باشد. و برخی با توجه به دو واژه « يَطْهُرْن‏» و «تَطَهَّرْن‏» در این آیه، آمیزش مرد با زن، قبل از غسل، را [[حرام]] دانستند.
'''آیه حیض''' دویست و بیست و دومین [[آیه]] از [[سوره بقره]] است که به موضوع [[حیض]] پرداخته و به جهت آزار و ضرری که برای زنان به بار می‌آورد، از [[آمیزش]] مردان با ایشان در این دوران نهی می‌کند. به نظر [[مفسران]]، این آیه در پاسخ به باورهای نادرستی است که در ذهن [[مسلمانان]] در رابطه با کیفیت ارتباط با زنان در دوران حیض شکل گرفته بود. برخی باورهای رسوخ یافته از ادیانی مانند [[بنی اسرائیل|یهود]] و برخی باورهای جاهلی منجر به بروز رفتارهای متناقضی در برخورد با زن در دوران [[حیض]] می‌گشت. به نظر بسیاری از [[فقهای شیعه]] با توجه به این آیه، وقتی که زن از خون حیض پاک می‌شود مرد می‌تواند با او [[آمیزش|نزدیکی]] کند، حتی اگر زن [[غسل]] نکرده باشد. و برخی با توجه به دو واژه « يَطْهُرْن‏» و «تَطَهَّرْن‏» در این آیه، آمیزش مرد با زن، قبل از غسل، را [[حرام]] دانستند.


==متن آیه و ترجمه==
==متن آیه و ترجمه==
خط ۲۹: خط ۲۹:
    
    
==توضیح آیه==
==توضیح آیه==
دویست و بیست و دومین آیه از [[سوره بقره]] به موضوع [[حیض]] در زنان پرداخته و مردان را از [[آمیزش]] با ایشان در این ایام منع می‌کند.<ref>مدرسی، من هدی القرآن، ۱۴۱۹ق، ج۱،‌ ص۳۸۶.</ref> این آیه را به آیه حیض خوانده‌اند.<ref>خراسانی، «آیات نامدار»،‌ ص۳۸۱.</ref> به نظر برخی [[مفسران]] اگرچه در ارتباط با معنای واژه محیض در این [[آیه]] اختلاف است،‌ ولی مراد از آن در این آیه، همان خونی است که زن در دوران [[حیض|عادت ماهیانه]] خود می‌بیند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲،‌ ص۱۳۸.</ref> [[محمد حسن نجفی]] نیز در رابطه با معنی واژه محیض در این آیه، نظرات دانشمندان علم لغت را بررسی کرده و نتیجه می‌گیرد که در قرآن این واژه به معنی همان خون مخصوصی است که به دلایلی مثل تغذیه کودک و غیر از آن در بدن زنان تولید می‌شود و خداوند این واژه را در این آیه به عنوان موضوعی برای برخی [[احکام تکلیفی]] به کار می‌برد.<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۴۰۴ق، ج۳، ص۱۳۵.</ref>
دویست و بیست و دومین آیه از [[سوره بقره]] به موضوع [[حیض]] در زنان پرداخته و مردان را از [[آمیزش]] با ایشان در این ایام منع می‌کند.<ref>مدرسی، من هدی القرآن، ۱۴۱۹ق، ج۱،‌ ص۳۸۶.</ref> این آیه را به آیه حیض خوانده‌اند.<ref>خراسانی، «آیات نامدار»،‌ ص۳۸۱.</ref> به نظر برخی [[مفسران]] اگرچه در ارتباط با معنای واژه محیض در این [[آیه]] اختلاف است،‌ ولی مراد از آن در این آیه، همان خونی است که زن در دوران [[حیض|عادت ماهیانه]] خود می‌بیند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲،‌ ص۱۳۸.</ref> [[محمد حسن نجفی]] نیز در رابطه با معنای واژه محیض در این آیه، نظرات دانشمندان علم لغت را بررسی کرده و نتیجه می‌گیرد که در قرآن، این واژه به معنی همان خون مخصوصی است که به دلایلی مثل تغذیه کودک و غیر از آن در بدن زنان تولید می‌شود و خداوند این واژه را در این آیه به عنوان موضوعی برای برخی [[احکام تکلیفی]] به کار می‌برد.<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۴۰۴ق، ج۳، ص۱۳۵.</ref>


[[قرآن]] این دوران را رنجی برای زنان به شمار می‌آورد و گفته‌اند این رنج از این رو است که غلظت،‌ عفونت و سوزندگی خاص این خون باعث اختلال در بدن زنان و تشنج اعصاب آنها می‌شود.<ref>طالقانی، پرتویی از قرآن، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۱۳۲.</ref>
[[قرآن]]، این دوران را رنجی برای زنان به شمار می‌آورد و گفته‌اند این رنج از این رو است که غلظت،‌ عفونت و سوزندگی خاص این خون باعث اختلال در بدن زنان و تشنج اعصاب آنها می‌شود.<ref>طالقانی، پرتوی از قرآن، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۱۳۲.</ref>


==شأن نزول==
==شأن نزول==
این آیه از سؤال [[مسلمانان]] در رابطه با موضوع [[حیض]] خبر می‌دهد و به گزارش برخی مفسران خاستگاه پرسش ایشان برخی باورهای نادرست بوده است؛ ایشان تصور می‌کردند که در ایام حیض باید زنان را ترک بگویند و حتی در جایی که آنها هستند، حضور نداشته باشند.<ref>طوسی، التبیان، بیروت، ج۲، ص۲۲۰.</ref> [[علامه طباطبائی]] نیز این پرسش را برخاسته از ارتباط مسلمانان [[مدینه]] با [[بنی اسرائیل|یهودیان]] می‌داند؛ یهودیان احکام شدیدی برای زن حائض قائلند و حتی هم‌نشینی و هم‌سفره شدن با زن حائض را ممنوع می‌دانند و از سوی دیگر برخی اعراب بیابان‌نشین تصور می‌کردند که از آمیزش با زنان در دوران حیض فرزندانی متولد خواهند شد که غیورتر و خونریزتر از دیگر کودکان هستند.<ref>طباطبائی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۲، ص۲۰۸.</ref>
این آیه از سؤال [[مسلمانان]] در رابطه با موضوع [[حیض]] خبر می‌دهد و به گزارش برخی مفسران خاستگاه پرسش ایشان برخی باورهای نادرست بوده است؛ ایشان تصور می‌کردند که در ایام حیض باید زنان را ترک بگویند و حتی در جایی که آنها هستند، حضور نداشته باشند.<ref>طوسی، التبیان، بیروت، ج۲، ص۲۲۰.</ref> [[علامه طباطبائی]] نیز این پرسش را برخاسته از ارتباط مسلمانان [[مدینه]] با [[بنی اسرائیل|یهودیان]] می‌داند؛ یهودیان احکام شدیدی برای زن حائض قائلند و حتی هم‌نشینی و هم‌سفره شدن با زن حائض را ممنوع می‌دانند و از سوی دیگر برخی اعراب بیابان‌نشین تصور می‌کردند که از آمیزش با زنان در دوران حیض فرزندانی متولد خواهند شد که غیورتر و خون‌ریزتر از دیگر کودکان هستند.<ref>طباطبائی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۲، ص۲۰۸.</ref>


==کاربرد فقهی==
==کاربرد فقهی==
{{اصلی|حیض}}
{{اصلی|حیض}}
این [[آیه]] آمیزش با زنان را در ایام [[حیض]] ممنوع می‌کند و حیض در کمترین اندازه خود سه روز و در بیشترین حد خود تا ده روز طول می‌کشد.<ref>مفید،‌ أحکام النساء، ۱۴۱۳ق، ص۱۹.</ref>   
این [[آیه]]، آمیزش با زنان را در ایام [[حیض]] ممنوع می‌کند و حیض در کمترین اندازه خود سه روز و در بیشترین حد خود تا ده روز طول می‌کشد.<ref>مفید،‌ أحکام النساء، ۱۴۱۳ق، ص۱۹.</ref>   


توجه [[مفسران]] در این [[آیه]] به دو واژه « يَطْهُرْن‏» و «تَطَهَّرْن‏» زمینه‌ای برای طرح این پرسش را ایجاد کرده که آیا تنها پاک شدن از [[خون حیض]] برای جواز [[آمیزش]] مرد با زن شرط است یا علاوه بر آن زن باید غسل هم بکند؟ <ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش،‌ ج۲، ص۱۳۹.</ref> [[شیخ طوسی]] به دو قول در این رابطه اشاره می‌کند؛ برخی غسل را [[واجب]] شمرده‌اند و برخی تنها پاکی زن از [[خون حیض]] را شرط جواز دانستند.<ref>طوسی، التبیان، بیروت، ج۲، ص۲۲۱.</ref> [[محقق کرکی]] در کتاب جامع‌المقاصد، [[آمیزش|نزدیکی]] مرد با زن را پس از پاکی او از خون حیض جایز شمرده و واژه «تَطَهَّرْن‏» را نیز حمل بر پاکی از خون می‌کند و به نظر او این حمل موافق با قرائت‌های دیگر این [[آیه]] و همچنین موافق با قواعد ادبیات عرب است.<ref>محقق کرکی، جامع‌ المقاصد، ۱۴۱۴ق، ج۱، ص۳۳۳.</ref> در برخی کتب فقهی در رابطه با این اختلاف و بررسی قرائت‌های مختلفی که از این دو واژه وجود دارد بحث‌های مفصلی آمده است.<ref>خمینی،‌ کتاب الطهاره، ۱۴۲۱ق، ج۱،‌ ص۲۴۶ ؛ انصاری، کتاب الطهاره، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص۴۰۱.</ref>
توجه [[مفسران]] در این [[آیه]] به دو واژه « يَطْهُرْن‏» و «تَطَهَّرْن‏» زمینه‌ای برای طرح این پرسش را ایجاد کرده که آیا تنها پاک شدن از [[خون حیض]] برای جواز [[آمیزش]] مرد با زن شرط است یا علاوه بر آن زن باید غسل هم بکند؟ <ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش،‌ ج۲، ص۱۳۹.</ref> [[شیخ طوسی]] به دو قول در این رابطه اشاره می‌کند؛ برخی غسل را [[واجب]] شمرده‌اند و برخی تنها پاکی زن از [[خون حیض]] را شرط جواز دانستند.<ref>طوسی، التبیان، بیروت، ج۲، ص۲۲۱.</ref> [[محقق کرکی]] در کتاب جامع‌المقاصد، [[آمیزش|نزدیکی]] مرد با زن را پس از پاکی او از خون حیض جایز شمرده و واژه «تَطَهَّرْن‏» را نیز حمل بر پاکی از خون می‌کند و به نظر او این حمل موافق با قرائت‌های دیگر این [[آیه]] و همچنین موافق با قواعد ادبیات عرب است.<ref>محقق کرکی، جامع‌ المقاصد، ۱۴۱۴ق، ج۱، ص۳۳۳.</ref> در برخی کتب فقهی در رابطه با این اختلاف و بررسی قرائت‌های مختلفی که از این دو واژه وجود دارد بحث‌های مفصلی آمده است.<ref>خمینی،‌ کتاب الطهاره، ۱۴۲۱ق، ج۱،‌ ص۲۴۶ ؛ انصاری، کتاب الطهاره، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص۴۰۱.</ref>
خط ۵۱: خط ۵۱:
* خمینی، سید روح‌الله الموسوی، کتاب الطهاره، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ۱۴۲۱ق.
* خمینی، سید روح‌الله الموسوی، کتاب الطهاره، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ۱۴۲۱ق.
* دزفولی،‌ مرتضی بن محمدامین انصاری،‌ کتاب الطهاره، قم، کنگره جهانی بزرگداشت شیخ انصاری، ۱۴۱۵ق.
* دزفولی،‌ مرتضی بن محمدامین انصاری،‌ کتاب الطهاره، قم، کنگره جهانی بزرگداشت شیخ انصاری، ۱۴۱۵ق.
* طالقانی، محمود، پرتویی از قرآن، تهران، شرکت سهامی انتشار، ۱۳۶۳ش.
* طالقانی، محمود، پرتوی از قرآن، تهران، شرکت سهامی انتشار، ۱۳۶۳ش.
* طباطبائی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، بیروت، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، ۱۳۹۰ق.
* طباطبائی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، بیروت، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، ۱۳۹۰ق.
* طوسی، محمد بن حسن، التبیان فی تفسیر القرآن، بیروت، دار احیاء التراث العربی.
* طوسی، محمد بن حسن، التبیان فی تفسیر القرآن، بیروت، دار احیاء التراث العربی.
Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۵٬۷۵۵

ویرایش