آیه متعه: تفاوت میان نسخه‌ها

آیه بیست و چهارم [[سورهٔ نساء]] به جواز ازدواج موقت اشاره می‌کند و به همین خاطر به آیهٔ متعه خوانده می‌شود.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۳، ص۳۳۵.</ref> در فرازی از این آیه، خداوند به [[مسلمان|مسلمانان]] می‌گوید که هرگاه میل به [[ازدواج]] و ایجاد رابطهٔ زناشویی با زنان داشتید، [[مهریه|مهریهٔ]] ایشان را پرداخت کنید.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۴، ص۲۷۱.</ref> گفته شده است که در این فراز، اصل جواز ازدواج موقت مسلّم انگاشته شده و تنها وجوب تعیین و پرداخت مهریه بیان شده است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۳، ص۳۳۵.</ref> هم‌چنین محمدحسین طباطبائی در تفسیر المیزان می‌گوید: این آیه در [[مدینه]] نازل شده است. در آن روزگار ازدواج موقت که به آن [[متعه]] می‌گفتند، در میان مسلمانان [[سنت|سنتی]] شناخته شده و عمل به آن رایج بوده است و حتی واژهٔ «استمتعتم» از همان عنوان متعه گرفته شده است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۴، ص۲۷۲.</ref>  

[[فضل بن حسن طبرسی]] در مجمع‌البیان از [[ابن‌عباس]] و دیگر راویان از [[اصحاب پیامبر]]، نقل می‌کند که مراد از واژهٔ «استمتعتم» در این آیه [[عقد ازدواج|عقد ازدواجی]] است که دارای زمانی محدود است.<ref>طبرسی، مجمع‌ البیان، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۵۳.</ref>  

بحرانی در [[تفسیر البرهان]] روایاتی را از [[امامان شیعه]] نقل می‌کند که همگی این آیه را بیانگر جواز ازدواج موقت می‌شمارند.<ref>بحرانی، البرهان، ۱۴۱۵ق، ج۲، ص۵۸.</ref>

در [[صحیح مسلم]] روایتی را از [[جابر بن عبدالله انصاری]] نقل می‌کند که متعه در زمان [[پیامبر خدا]] و در عهد [[ابوبکر]] و تا میانهٔ دوران [[خلافت]] عمر حلال بود و [[عمر]] از آن نهی کرد.<ref>مغنیه، الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۲۹۶.</ref>