قلب به میم: تفاوت میان نسخه‌ها

قلب به میم یا اِقلاب در لغت به معنای روی برگرداندن<ref>بستانی، فرهنگ ابجدی، ۱۳۷۵ش، ص۱۱۴. </ref> و دگرگون کردن چیزی از صورت اصلی خود است<ref>موسوی بلده، حلیه القرآن، ۱۳۷۶ش، ص۸۶.</ref> و در اصطلاح [[علم تجوید]]<ref>الصراف، الجدید فی علم التجوید، ۱۴۲۸ق، ص۶۱.</ref> و [[علم قرائت]] به معنای تبدیل کردن نون ساکن و تنوین به حرف «میم» است؛<ref>حبیبی، شهیدی، روان‌خوانی و تجوید قرآن کریم، ۱۳۸۹ش، ص۱۵۵.</ref> بدین ترتیب که هرگاه تنوین یا نون ساکن قبل از حرف «باء» قرار بگیرد، به اتفاق تمام علمای علم قرائت،<ref>العبد، المیزان فی احکام تجوید القرآن، ۲۰۱۰م، ص۱۲۱.</ref> تبدیل به «میم» شده<ref>بیگلری، سر البیان، ۱۳۶۴ش، ص۱۹۳.</ref> و میم ایجاد شده به واسطه [[ادغام]]<ref>میرتقی، تجوید و آواشناسی، ۱۳۸۹ش، ص۱۵۰.</ref> در حرف «باء»، [[اخفاء]] گشته و با [[غنه|غُنه]] همراه می‌گردد.<ref>سیوطی، الاتقان، ۱۴۲۴ق، ص۲۴۱؛ موسوی بلده، حلیه القرآن، ۱۳۷۶ش، ص۸۶.</ref>  

علامت اقلاب یا ابدال، میم کوچکی است که در بعضی از چاپ‌های [[قرآن]] در بالا یا پائین نون ساکنه و تنوین که باید قلب به میم شوند، نگاشته می‌شود.<ref>بیگلری، سر البیان، ۱۳۶۴ش، ص۱۹۳.</ref>