عثمان بن عفان: تفاوت میان نسخه‌ها

شورشیان آهسته آهسته به این نتیجه رسیدند که عثمان قصد کناره‌گیری و تن‌دادن به خواسته‌های آنان را ندارد، پس قصد جان او را کردند؛ ولی برخی معذورات مانند نگهبانی [[حسن بن علی(ع)|حسن بن‌علی(ع)]] و مایل نبودن شورشیان به درگیری با او و [[بنی‌هاشم]]، مانع حمله آنان به خانه عثمان می‌شد. شورشیان عاقبت از دور به خانه عثمان تیر انداختند و در این میان [[امام حسن مجتبی علیه السلام|امام حسن(ع)]] زخمی شد. تیری نیز به [[مروان]] خورد و [[محمد بن طلحه]] نیز خون‌آلود شد و سر و صورت [[قنبر غلام علی|قنبر]] غلام [[علی(ع)]] شکست. [[محمد بن ابی بکر|محمد بن‌ابی‌بکر]] از اینکه امام حسن(ع) زخمی شد، هراسان بود که مبادا [[بنی‌هاشم]] به سبب این موضوع وارد کار شوند و فتنه گسترش یابد.<ref>دینوری،امامت و سیاست، ترجمه، ص۶۷.</ref>

چون امام حسن(ع) زخمی شده بود، دو مرد او را از خانه عثمان بیرون بردند. محاصره‌کنندگان گفتند اگر بنی‌هاشم خون را بر سر و صورت حسن ببینند، مردم را از دور عثمان می‌پراکنند؛ بنابراین تصمیم گرفتند پیش از آن، عثمان را بدون اینکه کسی متوجه شود بکشند. چند نفر از خانه یکی از [[انصار]] گذشتند و وارد خانه عثمان شدند، به طوری که هیچ‌یک از اطرافیان عثمان متوجه ورود آنان نشدند. در این زمان فقط همسر عثمان نزد وی بود. شورشیان عثمان را کشتند و همسرش شروع به شیون کرد. [[امام حسن(ع)]] و [[امام حسین(ع)]] وقتی وارد‌ دارالاماره شدند، دیدند عثمان کشته و بدن او [[مثله|مُثله]] شده است. [[امام علی(ع)]]، [[طلحه]]، [[زبیر]] و [[سعد بن ابی‌وقاص|سعد]] از موضوع آگاه شدند و [[آیه استرجاع|انا لله و انا الیه راجعون]] گفتند.<ref>برای تفصیل ماجرا نک: دینوری، امامت و سیاست، ترجمه، ص۶۷-۷۰.</ref> دینوری نقل کرده است عده‌ای همچون علی(ع) بر کشته عثمان گریستند تا جایی که علی(ع) از هوش رفت.<ref>دینوری، امامت و سیاست، ترجمه، ص۶۹.</ref>

قتل عثمان در سال ۳۵ق روی داد.<ref>ابن عبد البر، الاستیعاب، </ref> درباره سن او در این هنگام اختلاف است. از واقدی (درگذشته: ۲۰۷ یا ۲۰۹ق.) نقل کرده‌اند عثمان ۸۲‌ساله بوده است.<ref>ابن عبد البر، الاستیعاب، ۳، ۱۰۴۸.</ref> برخی منابع نام قاتل عثمان را سودان بن حمران نوشته‌اند.<ref>ابن عبدالبر، الاستعیاب، ۳، ۱۰۴۵.</ref>

مردم مدینه از دفن عثمان در [[قبرستان بقیع]] جلوگیری کردند. در نتیجه او را در بیشه‌ای که معروف به «حَشِّ کوکب» بود و در خارج از بقیع یا به عبارتی پشت بقیع قرار داشت، دفن کردند. پس از روی کار آمدن [[معاویه]] و حاکمیت [[مروان بن حکم]] بر شهر مدینه، مروان اطراف قبر عثمان را خرید و همچنین حکم داد تا [[مسلمانان]] مردگان خویش را در بقیع از آن سوی که عثمان مدفون بود به خاک سپردند تا مدفن او به بقیع متصل شود.<ref>ترجمه مروج الذهب مسعودی؛ ج۱ص۷۰۳/ ترجمه الطبقات الکبری؛ الغدیر، ج ۱۸،ص۳۷ و ۴۰؛ اخبار مدینة الرسول،ص۱۵۶ به نقل از آثار اسلامی مکّه و مدینه، ص۳۵۰-۳۵۱، رسول جعفریان.</ref>