مستحب: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مُستَحَب'''؛ به معنای چیزی که شخص با آن محبوب می‌شود، [[اصطلاحات فقهی|اصطلاحی فقهی]] است و به اعمالی گفته می‌شود که انجام آن‌ها ، بهتر از ترک آن‌ها است، هرچند انجام دادنش [[واجب]] نیست. [[نماز شب]]، [[نمازهای نافله]] روزانه، [[روزه]]‌های مستحبی، [[دعا]] به خصوص دعاهای مأثور، [[صلوات]] و بسیاری از اعمال دیگر را مستحب خوانده‌اند.

==مفهوم شناسی==

در معنای لغوی، استحباب مصدر باب استفعال از ماده "ح ب ب" و به معنای دوست داشتن و پسندیدن چیزی است. کاربرد این لغت در [[قرآن کریم]] و [[احادیث]] [[معصومین|معصومان]] به همان معنای لغوی است<ref>هاشمی شاهرودی، فرهنگ فقه، ۱۴۲۶ق، ج۱، ۳۹۷.</ref> و در اصطلاح فقها، عملی است که حکم شرعی آن، استحباب است و انجام آن بهتر است و در عین حال ترک کردن آن اشکالی ندارد.<ref>خویی، اجود التقریرات، ۱۳۵۲ش، ج۱، ص۱۴۳؛ حکیم، اصول العامه للفقه المقارن، ۱۹۷۹م، ص۶۲.</ref>

عمل مستحب دارای اقسامی است که برخی از مهم‌ترین آنها عبارتند از:

از آنجا که [[نماز]] زیباترین و کامل‌ترین عمل عبادی است، علاوه بر نمازهای واجب، نمازهای مستحبی زیادی برای مشتاقان قرار داده شده و کمتر موقعیت دینی را می‌توان یافت که نماز ویژه‌ای نداشته باشد. در [[مفاتیح الجنان]] تعداد زیادی از این نمازها بیان شده است. برخی از مهم‌ترین نمازهای مستحبی عبارتند از نماز‌های نافله روزانه، نماز شب، نماز جعفر طیار، [[نماز استسقا]]، [[نماز عید فطر]] و [[نماز عید قربان|قربان]]، نماز اول ماه.{{مدرک}}

* هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، قم، موسسه دایرة المعارف فقه اسلامی، ۱۴۲۶ق.

* حکیم، محمد تقی،‌ اصول العامه للفقه المقارن، بیروت، مؤسسة آل البیت، چاپ دوم، ۱۹۷۹م.

* آخوند خراسانی، ملاکاظم، کفایه الاصول، قم، موسسه آل البیت، ۱۴۰۹ق.

* محقق حلی، جعفر بن حسن، المعتبر فی شرح المختصر، قم، موسسه سید الشهداء، ۱۴۰۷ق.

* شهید اول (عاملی)، محمد بن مکی، القواعد و الفوائد، تصحیح: سید عبدالهادی حکیم، قم، کتابفروشی مفید، افست نجف.