عبدالله بن عمر: تفاوت میان نسخه‌ها

واقدى می‌گوید «ولید بن عتبه نتوانست از [[عبدالله بن زبیر|ابن زبیر]] و [[حسین (ع)|حسین]] بیعت بگیرد و آنها شبانه به [[مکه]] رفتند. در بین راه عبدالله بن عمر آنها را دید و سوال کرد از [[مدینه]] چه خبر؟ آنها گفتند مرگ معاوبه و بیعت با یزید. ابن عمر به آنها گفت از خدا بترسيد و جمع [[مسلمانان]] را پراكنده نكنيد و مدتی در مدینه ماند و وقتی خبر بیعت مردم با یزید را از شهرهای مختلف شنید پیش ولید رفت و با او بیعت کرد.»<ref>الطبري، تاريخ‏ ،۱۳۸۷ق، ج‏ ۵،ص ۳۴۳.</ref> و گفت: «اگر خیرست، راضی هستیم و اگر بلاست صبر می‌کنیم». <ref>ابن سعد، الطبقات الكبرى،۱۴۱۰ق، ج‏ ۴، ص ۱۶۴.</ref>  

بعد از مدتی که مردم بیعت با یزید را شکستند، عبدالله به پسران خود گفت بیعت ما با یزید، بیعت با خدا و رسول او بوده است و از پیامبر شنیدم کسی که بیعتش را با دیگری بشکند جایگاهش جهنم است. بنابراین هر کس بیعتش با یزید را بشکند بین من و او جدایی است <ref>ابن سعد، الطبقات الكبرى،۱۴۱۰ق، ج‏ ۴، ص ۱۶۴.</ref>

شخصیت ابن عمر، مانند پدرش در تفکر دینى و سیاسى اهل سنت از اهمیت ویژه‏‌اى برخوردار است. او علاوه بر آنکه صحابى پیامبر بوده فرزند خلیفه دوم نیز بشمار می‌آمد. <ref>جعفریان، «تأثیر موضعگیریهای شخصی در فقه سیاسی اهل سنت»، ص۵۴.</ref>صرفنظر از این دو نکته، اهل سنت او را روایتگر احادیث زیادى از پیامبر (ص)،‌ [[ابوبکر]] و [[عمر]] می‌دانند که با توجه به فرزندی وى نسبت به خلیفه، مورد توجه خاص قرار گرفته است.<ref>ابن حجر،‌ الاصابه، ۱۴۱۵ق، ج ۴، ص ۱۵۶.</ref> ابن‌اثیر نیز فضایلی را برای عبدالله نقل کرده‌ است و او را از بزرگان اهل سنت دانسته‌ که شصت سال پس از پیامبر(ص) فتوا داده است.<ref>ابن اثیر، اسد الغابة فی معرفة الصحابة، ۱۴۰۹ق، ج ۳، ص ۲۳۸.</ref>

و همچنین بی‌رغبت به دنیا و بسیار حج می‌گذارد و صدقه می‌داد.<ref>ابن اثیر، اسد الغابة فی معرفة الصحابة، ۱۴۰۹ق، ج ۳، ص ۲۳۸.</ref>