|
|
| خط ۲: |
خط ۲: |
| {{درباره۲| معرفی غِنا به معنای آوازخوانی| اطلاع از کشور غَنا|غنا}} | | {{درباره۲| معرفی غِنا به معنای آوازخوانی| اطلاع از کشور غَنا|غنا}} |
|
| |
|
| '''غِنا''' بنا بر نظر غالب فقهای معاصر، خوانندگی مطرب و متناسب با مجالس [[لهو]] و لعب یا عیش و نوش است. [[فقها]] با استناد به [[آیات]] و [[روایات]] حرام بودن غناء را امری [[اجماع|اجماعی]] و واضح می‌دانند. | | '''غِنا''' به‌معنای آوازخواندن است و در [[فقه]] اسلامی درباره [[احکام شرعی|حکم شرعی]] آن بحث می‌شود. [[مجتهد|فقیهان]] تعاریف متفاوتی درباره غنا دارند. برخی آن را صِرف آوازخواندنِ همراه با چَهچهه می‌دانند. برخی دیگر آوازی می‌دانند که محتوای باطل دارد، همراه با موسیقی است و متناسبِ مجالس [[لهو]] و لَعِب است. |
|
| |
|
| در آیات [[قرآن]] واژه غناء و مشتقات آن استفاده نشده؛ ولی در برخی روایات تفسیری، واژه‌هایی همچون «[[قول الزور]]»، «[[لهو الحدیث]]» و «[[لغو]]» را به غناء تفسیر کرده‌اند.
| | بیشتر فقهای معاصرِ شیعه، فقط آوازی را حرام می‌دانند که مطابق تعریف دوم از غنا باشد؛ اما برخی نیز به حرمت هرگونه آوازی فتوا می‌دهند. |
| | |
| فقهای شیعه از قرن یازدهم به بعد، به دلایل مختلفی مانند ظهور [[سماع]]، رساله‌های متعددی در مورد غناء تالیف کردند. مواجه شدن برخی از فقها در جمهوری اسلامی با مسئله [[موسیقی]] باعث ایجاد نگاهی نو به مسئله غناء و موسیقی شد. اندیشه‌های [[سید روح الله موسوی خمینی|امام خمینی]] در مورد موسیقی، باعث تجویز استفاده موسیقی و غنای حلال که مناسب مجالس [[لهو|لهو و لعب]] نباشد، در صدا و سیمای جمهوری اسلامی شد.
| |
| | |
| بیشتر فقهای معاصر شیعه، فقط هر نوع آواز و نوازندگی مطرب و مناسب با مجالس لهو و لعب را حرام و غنائی که مطرب و متناسب با مجالس لهو و لعب نباشد را حلال دانستند. در مقابل به باور [[میرزا جواد تبریزی]] بنا بر [[احتیاط واجب]] باید از مطلق خواندنی که با [[ترجیع]] صوت (چهچه) همراه است اگرچه در آن مضمون باطل هم نباشد، اجتناب کرد. همچنین [[لطف‌الله صافی گلپایگانی|آیت الله صافی گلپایگانی]] مطلق غناء و موسیقی را [[حرام]] می‌داند. | |
|
| |
|
| ==تعریف فقهی غنا== | | ==تعریف فقهی غنا== |
