Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۳٬۳۵۲
ویرایش
غناء: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
imported>M.bahrami |
P.motahari (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''غِناء''' بنا بر نظر غالب [[فقها]]ی معاصر، خوانندگی مطرب و متناسب مجالس لهو و لعب یا عیش و نوش است. [[حرام]] بودن غناء از نظر فقهای شیعه امری روشن است اما آنچه باعث اختلاف شده، تفاوت نظر آنها در معنای این واژه است. از آنجا که غناء یک [[حقیقت عرفی]] است بسیاری از فقها تعیین مفهوم و مصداق آن را با توجه به [[عرف]] بیان کرده‌اند. برخی از فقها، غناء را صوت ترجیع‌دار و برخی صوت [[مطرب|مطربِ]] | '''غِناء''' بنا بر نظر غالب [[فقها]]ی معاصر، خوانندگی مطرب و متناسب مجالس لهو و لعب یا عیش و نوش است. [[حرام]] بودن غناء از نظر فقهای شیعه امری روشن است اما آنچه باعث اختلاف شده، تفاوت نظر آنها در معنای این واژه است. از آنجا که غناء یک [[حقیقت عرفی]] است بسیاری از فقها تعیین مفهوم و مصداق آن را با توجه به [[عرف]] بیان کرده‌اند. برخی از فقها، غناء را صوت ترجیع‌دار و برخی صوت [[مطرب|مطربِ]] ترجیع‌دار و برخی دیگر صوت ترجیع‌دار با [[قول الزور|سخنان باطل]] دانسته‌اند. فقهای گذشته تفاوتی میان [[موسیقی]] و غناء قائل نبودند اما اکثر فقهای معاصر غناء را آواز و موسیقی را نوازندگی می‌دانند. در [[قرآن]]، [[آیه|آیه‌ای]] که در آن از واژه غناء و مشتقات آن استفاده شده باشد وجود ندارد اما [[حدیث|روایات]] تفسیری واژه‌هایی همچون «[[قول الزور]]»، «[[لهو الحدیث]]» و «[[لغو]]» را که در برخی از آیات مطرح شده‌اند را به غناء تفسیر کرده‌اند. روایات متعدد در حرمت غناء و همچنین اجماع فقها بر این مسئله از دیگر دلایل حرمت غناء مطرح شده‌اند. | ||
از قرن یازدهم به بعد، فقهای شیعه به دلایل مختلفی مانند ظهور [[سماع]]، رساله‌های متعددی در مورد غناء تالیف کردند که تا قبل از آن چنین رساله‌هایی یافت نشده است. مواجه شدن برخی از فقها در جمهوری اسلامی با مسئله [[موسیقی]] باعث ایجاد نوعی نگاه مثبت به غناء و موسیقی شد. اندیشه‌های نوآورانه [[سید روح الله موسوی خمینی|امام خمینی]] در مورد موسیقی، باعث تجویز استفاده موسیقی و غناء حلال که مناسب مجالس [[لهو|لهو و لعب]] نباشد در صدا و سیمای جمهوری اسلامی شد. فقهای معاصر شیعه تحت تاثیر امام خمینی هر نوع آواز و نوازندگی مطرب و مناسب مجالس لهو و لعب را حرام دانستند. | از قرن یازدهم به بعد، فقهای شیعه به دلایل مختلفی مانند ظهور [[سماع]]، رساله‌های متعددی در مورد غناء تالیف کردند که تا قبل از آن چنین رساله‌هایی یافت نشده است. مواجه شدن برخی از فقها در جمهوری اسلامی با مسئله [[موسیقی]] باعث ایجاد نوعی نگاه مثبت به غناء و موسیقی شد. اندیشه‌های نوآورانه [[سید روح الله موسوی خمینی|امام خمینی]] در مورد موسیقی، باعث تجویز استفاده موسیقی و غناء حلال که مناسب مجالس [[لهو|لهو و لعب]] نباشد در صدا و سیمای جمهوری اسلامی شد. فقهای معاصر شیعه تحت تاثیر امام خمینی هر نوع آواز و نوازندگی مطرب و مناسب مجالس لهو و لعب را حرام دانستند. | ||