آیه توبه: تفاوت میان نسخه‌ها

آیه توبه (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۵ نوامبر ۲۰۱۸، ساعت ۱۰:۰۱

۱۴ بایت اضافه‌شده ، ‏۵ نوامبر ۲۰۱۸

←‏محتوا: .

دیداریویکی‌متن

کاربر ناشناس

imported>M.r.seifi

@@ خط ۳۲: / خط ۳۲: @@
 آیه ۳۷ [[سوره بقره]] درباره آموزش [[توبه]] توسط [[خدا|خداوند]] به [[حضرت آدم علیه‌السلام|آدم (ع)]] است. بعد از آنکه [[ابلیس]] حضرت آدم را فریب داد، خداوند دستور خروج آدم (ع) را از بهشت صادر کرد. آدم متوجه شد که چه ستمی بر خود کرده است و به فکر جبران خطای خود افتاد. خداوند طریقه بازگشت به سوی خود را به او آموخت.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۸۰ش، ج۱، ص۱۹۵-۱۹۶.</ref> به باور [[تفسیر قرآن|مفسران شیعه]]، حضرت آدم کار [[حرام|حرامی]] انجام نداد؛ بلکه فعلش [[ترک اولی]] بود.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۸۰ش، ج۱، ص۱۹۷.</ref> گناهی که [[حضرت آدم علیه‌السلام|حضرت آدم]] از آن توبه کرد، نزدیک شدن به [[شجره ممنوعه|درخت ممنوعه]] بود و اگر آدم این [[گناه]] را مرتکب نمی‌شد، لذت توبه را درک نمی‌کرد و بدون مواجهه با رنج و زحمت مادی، ارزشِ راحتی در جوار [[خدا|خداوند]] را درک نمی‌کرد که این همان راه سعادت است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۱، ص۱۳۴.</ref>
-خداوند در این آیه یادآور می‌شود که [[توبه]] را به آدم تلقین کرده است. تلقین به معنای آموزش طریقه توبه است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۱، ص۱۳۳.</ref> به اعتقاد [[سید محمدحسین طباطبائی|طباطبایی]] در [[المیزان فی تفسیر القرآن (کتاب)|تفسیر المیزان]]، از آنجا که خداوند به [[حضرت آدم علیه‌السلام|حضرت آدم]] توبه را آموزش داد، از این رو توبه از دو جهت لحاظ می‌شود؛ توبه‌ای که از جانب [[خدا|خداوند]] است که پذیرنده توبه است و توبه‌ای که از جانب انسان است که درخواست کننده توبه است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۱، ص۱۳۳.</ref> بنابراین توبه گاهی به معنای بازگشت از [[گناه]] است و آن در صورتی است که توبه به شخص گناه‌کار نسبت داده شود؛ و گاهی نیز به معنای بازگشت به رحمت است و آن در صورتی است که توبه به خداوند نسبت داده شود، یعنی رحمتی را که خداوند از بنده به خاطر گناه از او سلب کرده بود، به خاطر توبه‌اش به او باز می‌گرداند. به همین جهت در انتهای [[آیه]] خداوند درباره خود، واژه «توّاب» (بسیار بازگشت کننده به رحمت) به کار برده است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۱، ص۱۳۳.</ref>
+خداوند در این آیه یادآور می‌شود که [[توبه]] را به آدم تلقین کرده است. تلقین به معنای آموزش طریقه توبه است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۱، ص۱۳۳.</ref> به اعتقاد [[سید محمدحسین طباطبائی|طباطبایی]] در [[المیزان فی تفسیر القرآن (کتاب)|تفسیر المیزان]]، از آنجا که خداوند به [[حضرت آدم علیه‌السلام|حضرت آدم]] توبه را آموزش داد، از این رو توبه از دو جهت لحاظ می‌شود؛ توبه‌ای که از جانب [[خدا|خداوند]] است که پذیرنده توبه است و توبه‌ای که از جانب انسان است که درخواست کننده توبه است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۱، ص۱۳۳.</ref> بنابراین توبه گاهی به معنای بازگشت از [[گناه]] است و آن در صورتی است که توبه به شخص گناه‌کار نسبت داده شود؛ و گاهی نیز به معنای بازگشت به رحمت است و آن در صورتی است که توبه به خداوند نسبت داده شود، یعنی رحمتی را که خداوند از بنده به خاطر گناه از او سلب کرده بود، به خاطر توبه‌اش به او باز می‌گرداند. به همین جهت در انتهای [[آیه]] خداوند درباره خود، واژه «توّاب» (بسیار بازگشت کننده به رحمت) به کار برده است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۸۰ش، ج۱، ص۱۹۶.</ref>
 ==مراد از کلمات==