کاربر ناشناس
علویان (ترکیه): تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←علویان در دوره حکومت عثمانی
imported>Fayaz |
imported>Fayaz |
||
| خط ۵۷: | خط ۵۷: | ||
بایزید دوم در راستای سیاست سنیگرایی، از گسترش طریقت بکتاشیه با محوریت بالم سلطان برای جلوگیری از نفوذ صفویان حمایت کرد. بدین منظور در سال ۱۴۹۲میلادی بالم سلطان را از آلبانی به شهر نَوشهر، محل زندگی و دفن حاج بکتاش ولی آورد و | بایزید دوم در راستای سیاست سنیگرایی، از گسترش طریقت بکتاشیه با محوریت بالم سلطان برای جلوگیری از نفوذ صفویان حمایت کرد.{{مدرک}} بدین منظور در سال ۱۴۹۲میلادی بالم سلطان را از آلبانی به شهر نَوشهر، محل زندگی و دفن حاج بکتاش ولی آورد و قبه‌ای بر فراز قبر حاج بکتاش ولی ساخت و در کنار آن خانقاهی برای بالم سلطان بنا کرد.<ref>مهدی جمالی فر، مقدمهای بر شناخت جامعه علویان ترکیه، ص۳۵.</ref> با این سیاست عثمانیها، بکتاشیهایی که شاخه پرجمعیت علویان بودند، تا سال ۱۸۰۰ میلادی زیر نظر و با کمکهای دولت عثمانی به راحتی زندگی کردند و در مقابل شاخهای از علویان که پیرو مکتب [[صفی الدین اردبیلی]] بوده و به [[شاه اسماعیل صفوی]] به عنوان رهبر دینی مینگریستند، همیشه در ظلم و تبعید بودند.{{مدرک}} | ||
فشارهای دولت عثمانی علیه این شاخه از علویان در دوره سلطان سلیم همزمان با [[جنگ چالدران]] میان عثمانیها و صفویان در سال ۱۵۱۴ میلادی که به شکست صفویان منجر شد، به اوج خود رسید. برخی از گزارشها از صدور فتوای شیخالاسلام ابن‌کمال پاشا، [[فقیه]] عثمانی و نظریهپرداز جنگ مذهبی [[جنگ چالدران|چالدران]]، علیه علویان و به دنبال آن قتلعام ۴۰ هزار علوی، پیش از برپایی جنگ توسط دولت عثمانی خبر دادهاند که فارغ از صحت و سقم آمار آن، نشان از برخورد شدید سلطان عثمانی نسبت به علویان دارد.<ref>نوری دونمز، علویان ترکیه، ص۲۱.</ref> | فشارهای دولت عثمانی علیه این شاخه از علویان در دوره سلطان سلیم همزمان با [[جنگ چالدران]] میان عثمانیها و صفویان در سال ۱۵۱۴ میلادی که به شکست صفویان منجر شد، به اوج خود رسید. برخی از گزارشها از صدور فتوای شیخالاسلام ابن‌کمال پاشا، [[فقیه]] عثمانی و نظریهپرداز جنگ مذهبی [[جنگ چالدران|چالدران]]، علیه علویان و به دنبال آن قتلعام ۴۰ هزار علوی، پیش از برپایی جنگ توسط دولت عثمانی خبر دادهاند که فارغ از صحت و سقم آمار آن، نشان از برخورد شدید سلطان عثمانی نسبت به علویان دارد.<ref>نوری دونمز، علویان ترکیه، ص۲۱.</ref> | ||
گزارشهای تاریخی از وخامت اوضاع علویان غیربکتاشی پس از شکست حکومت صفوی تا دوره سقوط دولت عثمانی، خبر دادهاند. طبق گزارشهای نویسندگان علوی، عثمانیها با فتوای افراطی و ضد شیعی | گزارشهای تاریخی از وخامت اوضاع علویان غیربکتاشی پس از شکست حکومت صفوی تا دوره سقوط دولت عثمانی، خبر دادهاند. طبق گزارشهای نویسندگان علوی، عثمانیها با فتوای افراطی و ضد شیعی ابن‌کمال پاشا علویانِ غیر بکتاشی یا [[قزلباشها]] [[کافر]]، رافضی و زندیق خوانده شدند.<ref>[http://www.ical.ir/index.php?option=com_k2&view=item&id=8042:%D9%86%D8%B8%D8%B1%DB%8C%D9%87-%D8%AF%D8%A7%D8%B1%D8%A7%D9%84%D8%AD%D8%B1%D8%A8-%D9%80-%D8%AF%D8%A7%D8%B1%D8%A7%D9%84%D8%A7%D8%B3%D9%84%D8%A7%D9%85-%D9%88-%D8%AA%D8%B9%D8%B1%DB%8C%D9%81-%DA%A9%D9%81%D8%B1-%D8%AF%D8%B1-%D9%81%D9%82%D9%87-%D8%AD%D9%86%D9%81%DB%8C-%D9%88/-%D8%B1%D8%B3%D9%88%D9%84-%D8%AC%D8%B9%D9%81%D8%B1%DB%8C%D8%A7%D9%86&Itemid=9 رسول جعفریان، «نظریه دارالحرب - دارالاسلام و تعریف کفر در فقه حنفی و تأثیر و تأثّر آن از رویدادهای خراسان در قرن دهم هجری».]</ref> | ||
وخامت اوضاع به حدی بود که حتی به دست گرفتن [[قرآن]] برای علویان ممنوع بود و کسی که به علوی قرآن میفروخت، گناه بزرگی مرتکب میشد. علویان برای گرفتن قرآن از دوستان مسیحی و یهودی خود میخواستند که برای آنان قرآن بیاورند. آنان از برگزاری مراسم عبادی و هرگونه اجتماع دینی در مسجد، [[خانقاه]] و هرجای دیگر منع شده و در صورت برپایی آن تبعید یا کشته میشدند. این گروه شیعی نمیتوانستند به مدارس رفته یا محلهای مشخصی را برای تعلیم و انتقال آموزههای دینی به نسل بعد تأسیس کنند. همچنین فرار آنان به مناطق صعب الوصول کوهستانی و جنگلی و در سکونت در آن مناطق از ترس قتلعام شدن، امکان ارتباط فرهنگی آنان با مراکز شیعی را غیر ممکن کرده بود. | وخامت اوضاع به حدی بود که حتی به دست گرفتن [[قرآن]] برای علویان ممنوع بود و کسی که به علوی قرآن میفروخت، گناه بزرگی مرتکب میشد. علویان برای گرفتن قرآن از دوستان مسیحی و یهودی خود میخواستند که برای آنان قرآن بیاورند.{{مدرک}} آنان از برگزاری مراسم عبادی و هرگونه اجتماع دینی در مسجد، [[خانقاه]] و هرجای دیگر منع شده و در صورت برپایی آن تبعید یا کشته میشدند. این گروه شیعی نمیتوانستند به مدارس رفته یا محلهای مشخصی را برای تعلیم و انتقال آموزههای دینی به نسل بعد تأسیس کنند. همچنین فرار آنان به مناطق صعب الوصول کوهستانی و جنگلی و در سکونت در آن مناطق از ترس قتلعام شدن، امکان ارتباط فرهنگی آنان با مراکز شیعی را غیر ممکن کرده بود.{{مدرک}} | ||
این مسأله موجب شد وجود عالمان دینی در میان آنان اندک شده و عموم علویان از دانش دینی بهره کافی نداشته باشند در نتیجه آنان به باطنی‌گری و آموزش سینه به سینه روی آوردند. در نتیجه این اقدامات، جایگاه اجتماعی و اقتصادی علویان ضعیف شد و از نظر فرهنگی نیز فشارهای عثمانیها، انزوای قهری علویان غیربکتاشی را به مدت چند قرن و تا تأسیس حکومت جمهوری در [[ترکیه]] به دنبال داشت.<ref>نوری دونمز، علویان ترکیه، ص۲۲ و ۲۳.</ref> | این مسأله موجب شد وجود عالمان دینی در میان آنان اندک شده و عموم علویان از دانش دینی بهره کافی نداشته باشند در نتیجه آنان به باطنی‌گری و آموزش سینه به سینه روی آوردند. در نتیجه این اقدامات، جایگاه اجتماعی و اقتصادی علویان ضعیف شد و از نظر فرهنگی نیز فشارهای عثمانیها، انزوای قهری علویان غیربکتاشی را به مدت چند قرن و تا تأسیس حکومت جمهوری در [[ترکیه]] به دنبال داشت.<ref>نوری دونمز، علویان ترکیه، ص۲۲ و ۲۳.</ref> | ||