کاربر ناشناس
حور العین: تفاوت میان نسخهها
←توصیف حور العین در احادیث شیعه
imported>Alikhosravi |
imported>Alikhosravi |
||
خط ۲۴: | خط ۲۴: | ||
== توصیف حور العین در احادیث شیعه== | == توصیف حور العین در احادیث شیعه== | ||
در قرآن سخنی از تعداد حوریان بهشتی | در قرآن سخنی از تعداد حوریان بهشتی نیست، اما در روایات شیعه گفته شده هیچ مؤمنی داخل [[بهشت]] نمیشود مگر آنکه خداوند، پانصد حوری به او میدهد که با هر حوری هفتاد غلام و هفتاد کنیز همراه است که هریک مانند لؤلؤ منثور و لؤلؤ مکنون میباشند.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج٨، ح٢٠٥.</ref> طبق نقلی دیگر هر مؤمنی را هفتاد زوجه از حوران میدهند و چهار زن از آدمیان، که ساعتی با حوریّه صحبت میدارد و ساعتی با زن دنیا و ساعتی باخود خلوت میکند و بر کُرسیها تکیه زدهاند و بایکدیگر صحبت میکنند.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۸، ص۱۵۷.</ref> | ||
همچنین گفته شده بیشتر نهرهای بهشتی از نهر [[کوثر]] است که در کناره آن دختران نار پستان (مانند گیاه) میرویند.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۸، ص۱۹۶.</ref> این دوشیزگان با چنان صدایی میخوانند که خلایق تا کنون چنین صدایی را نشنیدهاند و این نعمت، بالاترین نعمات بهشتی است این دوشیزگان به تسبیح (ذکر صفات الهی)<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ص۱۲۷.</ref> بهطور دستهجمعی آواز میخوانند، و یا احساسات خود را درباره همسرانشان بیان میکنند.<ref>مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۸، ص۱۹۴و۱۹۵.</ref> از امام علی(ع) نیز نقل شده هریک ازآن حوریان، هفتاد حلّه پوشیدهاند و سفیدی ساق ایشان از زیر هفتاد حلّه معلوم است.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج٨، ح٢٠٥.</ref> | همچنین گفته شده بیشتر نهرهای بهشتی از نهر [[کوثر]] است که در کناره آن دختران نار پستان (مانند گیاه) میرویند.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۸، ص۱۹۶.</ref> این دوشیزگان با چنان صدایی میخوانند که خلایق تا کنون چنین صدایی را نشنیدهاند و این نعمت، بالاترین نعمات بهشتی است این دوشیزگان به تسبیح (ذکر صفات الهی)<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ص۱۲۷.</ref> بهطور دستهجمعی آواز میخوانند، و یا احساسات خود را درباره همسرانشان بیان میکنند.<ref>مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۸، ص۱۹۴و۱۹۵.</ref> از امام علی(ع) نیز نقل شده هریک ازآن حوریان، هفتاد حلّه پوشیدهاند و سفیدی ساق ایشان از زیر هفتاد حلّه معلوم است.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج٨، ح٢٠٥.</ref> | ||