شطرنج: تفاوت میان نسخه‌ها

در گذشته بازی شطرنج به منظور قمار و کسب درآمد انجام می‌شد؛ از این رو در کتاب‌های [[فقه|فقهی]]، از شطرنج در بخش [[مکاسب محرمه]](تجارت‌های حرام)، بحث شده است.<ref>ر.ک: شیخ انصاری، مکاسب محرمه، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۳۷۲.</ref>

فقیهان گذشته به‌جز [[شیخ صدوق]] که [[احتیاط واجب]] کرده است، همه، بازی شطرنج را [[حرام]] دانسته‌اند؛<ref>رحمانی، «مبانی فقهی بازی با شطرنج از نگاه آیة الله سید احمد خوانساری»، ش۱۷و۱۸، ص۳۲۰.</ref> اما در سال ۱۳۶۷ش،[[امام خمینی]] در پاسخ به [[استفتاء|استفتائی]]، شطرنج را در صورتی که به عنوان ابزار قمار، شناخته نشود و بازی با آن به صورت قمار نباشد، جایز اعلام کرد.<ref>خمينى، صحيفه امام، ج‏۲۱، ص۱۲۹.</ref> به باور وی و برخی از [[فقیهان]] پس از او، این بازی تنها در صورتی حرام است که شطرنج ابزار  قمار شمرده شود.<ref>رحمانی، «مبانی فقهی بازی با شطرنج از نگاه آیة الله سیداحمد خوانساری»، ش۱۷و۱۸،ص۳۱۵.</ref>

در برابر، بسیاری از فقها همچون  [[آیت الله خوئی]] شطرنج را از ابزارهای ویژه [[قمار]] می‌دانند و معتقدند که [[روایات]]، بازی با آن را بی‌قید و شرط حرام کرده‌اند؛ از این رو بازی شطرنج، چه به صورت قمار باشد و چه نباشد، حرام است.<ref>رحمانی، «مبانی فقهی بازی با شطرنج از نگاه آیة الله سیداحمد خوانساری»، ش۱۷و۱۸، ص۳۱۲و۳۱۳.</ref> برخی از فقیهان [[شیعه]] برای حرمت بازی شطرنج، دلیل دیگری دارند. آنها با توجه به روایات فراوانی که در آنها عبارت‌های تندی درباره شطرنج آمده است، نتیجه گرفته‌اند که حرمت بازی شطرنج، به جهت حرام‌بودن قمار نیست و این بازی فی‌نفسه حرام است؛ یعنی حتی اگر مصداق قمار نباشد، جایز نیست.<ref>رحمانی، «مبانی فقهی بازی با شطرنج از نگاه آیة الله سیداحمد خوانساری»، ص۳۱۳و۳۱۴.</ref>