عید فطر: تفاوت میان نسخه‌ها

* تکبیرهای مخصوص؛ مستحب است بعد از [[نماز مغرب]] و [[نماز عشاء|عشای]] شب عید فطر این تکبیرها گفته شود: «'''الله اکبر الله اکبر، لا اله الا الله و الله اکبر، و لله الحمد علی ما هدانا، و له الشکر علی ما اولانا.'''<ref>سید ابن‌طاووس، الاقبال بالأعمال الحسنة، ۱۳۷۶ش، ج۱، ص۴۵۹؛ بنی‌هاشمی خمینی، توضیح المسائل (مراجع)، دفتر انتشارات اسلامی، ج۱، ص۸۲۷.</ref>{{یادداشت|ترجمه: خدا بزرگ‌تر از آن است که وصف شود، خدا بزرگ‌تر از آن است که وصف شود، معبودی جز خدا نیست و خدا بزرگ‌تر از آن است که وصف شود و ستایش ویژه خداست و ستایش ویژه خداست بر آنچه ما را بدان هدایت کرد و او را سپاس بر آنچه به ما ارزانی داشت.}} گفته شده مقصود از «'''و لِتُکبِّرُ‌وا اللَّهَ'''» در آیه «'''وَ لِتُکمِلُوا الْعِدَّةَ وَ لِتُکبِّرُ‌وا اللَّهَ عَلَیٰ مَا هَدَاکمْ وَ لَعَلَّکمْ تَشْکرُ‌ونَ'''»<ref>سوره بقره، آیه ۱۸۵.</ref>{{یادداشت| هدف این است که این روزها را تکمیل کنید؛ و خدا را بر اینکه شما را هدایت کرده، بزرگ بشمرید؛ باشد که شکرگزاری کنید!}} [[تکبیر|تکبیرهایی]] است که در شب عید فطر وارد شده است.<ref> سید ابن‌طاووس، الاقبال بالأعمال الحسنة، ۱۳۷۶ش، ج۱، ص۴۵۹؛ فخر رازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۵، ص۲۵۹.</ref>

*  خواندن۱۰ مرتبه [[دعای یا دائم الفضل علی البریة]]  که ۱۰ بار خواندنش در شب‌های [[جمعه (روز)|جمعه]] نیز [[مستحب]] است (یا دَائِمَ الْفَضْلِ عَلَى الْبَرِيَّةِ يَا بَاسِطَ الْيَدَيْنِ بِالْعَطِيَّةِ يَا صَاحِبَ الْمَوَاهِبِ السَّنِيَّةِ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ خَيْرِ الْوَرَى سَجِيَّةً وَ اغْفِرْ لَنَا يَا ذَا الْعُلَى فِي هَذِهِ الْعَشِيَّةِ)

* [[احیا|شب‌زنده‌داری]]؛ در روایتی که [[امام موسی کاظم علیه‌السلام|امام کاظم(ع)]]  از [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] نقل کرده آمده است: مرا شادمان می‌سازد هر کسی که در طول سال، خودش را در چهار شب (برای عبادت) فارغ سازد: شب عید فطر، شب [[عید قربان]]، شب [[نیمه شعبان]] و شب اول [[رجب|ماه رجب]]''.<ref>طوسی، مصباح المتهجد، ۱۴۱۸ق، ص۵۸۹.</ref> همچنین از [[امام محمد باقر علیه‌السلام|امام باقر(ع)]] نقل شده که [[امام سجاد علیه‌السلام|علی بن حسین(ع)]] شب عید فطر را در [[مسجد]] می‌ماند و تا صبح نماز می‌خواند و شب‌زنده‌داری می‌کرد و می‌فرمود:‌ ''این شب کمتر از [[شب قدر]] نیست''.<ref>سید ابن‌طاووس، اقبال الاعمال، ۱۳۷۶ش، ج۱، ص۴۶۵.</ref>