بیداء: تفاوت میان نسخه‌ها

'''بَیداء'''یا '''ذات‌ُالجَیش''' مکانی در میان [[مکه]] و [[مدینه]] که در [[آخرالزمان]] لشکر [[خروج سفیانی|سفیانی]] در آنجا از بین می‌رود. بنا بر روایات سپاه سفیانی برای جنگ با امام مهدی(ع) راهی مکه می‌شود و در این مکان به صورت معجزه‌آسا در زمین فرو می‌رود.  

فقیهان شیعه نمازخواندن در این مکان را [[مکروه]] می‌دانند. همچنین از نظر آنان حاجیانی که سواره از مدینه به مکه می‌روند، بهتر است تا بیداء تلبیه (لبیک گفتن) را به تأخیر بیندازند.

بیداء در روایات به مکانی میان مکه و مدینه اشاره دارد<ref>ابن اثیر، النهایة، ۱۳۹۹ق، ج۱، ص۱۷۱؛ یاقوت حموی، معجم البلدان، ۱۹۹۵م، ج۱، ص۵۲۳.</ref> به گفته [[ابن ادریس حلی]] فاصله آن تا [[مسجد شجره|ذوالحُلَیفه]] (میقات اهل مدینه) حدود سه فرسخ است.<ref>ابن ادریس، السرائر، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۲۶۵.</ref> به گفته ابن اثیر این واژه در لغت به معنای بیابانی است که در آن چیزی (آب و گیاه) وجود ندارد.<ref>ابن اثیر، النهایة، ۱۳۹۹ق، ج۱، ص۱۷۱.</ref>  

از این اصطلاح در باب علائم ظهور کتاب‌های حدیثی<ref>نعمانی، الغیبة، ۱۳۹۷ق، ص۲۵۷، ح۱۵.</ref> و باب‌های نماز<ref>برای نمونه نگاه کنید به ابن ادریس، السرائر، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۲۶۵؛ نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۸، ص۳۴۹.</ref> و حج<ref>برای نمونه نگاه کنید، نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۱۸، ص۲۷۸.</ref> کتاب‌های فقهی سخن گفته شده است.

بنا بر روایات خسف بیداء که از [[علائم ظهور]] است<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۳۱۰؛ شیخ صدوق، کتاب الخصال، ۱۳۶۲ش، ج۱، ص۳۰۳، ح۸۲؛ نعمانی، الغیبة، ۱۳۹۷ق، ص۲۵۷، ح۱۵؛ صنعانی، المصنف، ۱۴۰۳ق، ج۱۱، ص۳۷۱، ح۲۰۷۶۹.</ref> در این مکان رخ می‎‌دهد. از این‌رو در برخی از روایات از آن با عنوان ذات الجیش نیز یاد شده است.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص۹۰.</ref> خسف بیداء به فرورفتن لشکریان سفیانی که برای جنگ با امام مهدی(ع) عازم مکه شده‌اند در سرزمین اشاره دارد. در روایتی از [[امام باقر(ع)]] آمده است در [[آخرالزمان]]، وقتی سپاه [[سفیانی|سُفیانی]] وارد بیداء می‌شود، منادی از آسمان ندا می‌دهد: «ای دشت! آن قوم را نابود ساز»؛ سپس زمین، لشکر سفیانی را فرو برده و همگی به جز سه نفر از بین می‌روند.<ref> نعمانی، الغیبة، ۱۳۷۹ق، ص۲۸۰، ح۶۷.</ref>

* مکروه بودن خواندن نماز: بر پایه روایاتی که در منابع فقهی نقل شده [[نماز]] خواندن در بیداء [[مکروه]] است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۸، ص۳۴۹.</ref> فقیهان علت این حکم را خسف (خسف سپاه سفیانی) در این مکان می‌دانند.<ref>ابن ادریس حلی، السرائر، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۲۶۵.</ref>

* به تأخیر انداختن گفتن تلبیه: به فتوای برخی از فقیهان، بهتر است که حاجی‌ای که از مدینه به حج می‌رود گفتن [[تلبیه]] (لَبَّیكَ الّلهُمَّ لَبَّیكَ، لَبَّیكَ لاشَریكَ لَكَ لَبَّیكَ، إنَّ الْحَمْدَ وَ النِّعْمَةَ لَكَ وَالْمُلكَ، لاشَریكَ لَكَ لَبَّیكَ) را تا بیداء بر زبان جاری نکند.<ref> حکیم، مستمسک العروة الوثقی، ج۱۱، ص۴۱۱، مسأله۲۰.</ref> برخی این حکم را مختص به حاجی‌ای می‌دانند که که سواره به حج می‌رود.<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۱۸، ص۲۷۸.</ref> به گفته [[صاحب جواهر]] هنگامی که مرکب حاجی به بیداء رسید [[مستحب]] است که صدای تلبیه گفتن خود را بلند کند.<ref> نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۱۸، ص۲۷۸.</ref>