بیداء: تفاوت میان نسخه‌ها

''' بَیداء'''، نام بیابانی خالی از آب و گیاه، بین [[مکه]] و [[مدینه]] است.<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، ۱۹۹۵م، ج۱، ص۵۲۳</ref> این مکان در دو کیلومتری [[مسجد شجره]] به سمت مکه قرار دارد.<ref>شاهرودی، فرهنگ فقه، ۱۳۹۲ش، ج‌۲، ص۱۶۰-۱۶۱</ref>

این مکان در ماجرای [[خسف بیداء|خَسفِ بَیداء]] (فرو رفتن در سرزمین بیداء) مطرح شده که [[روایت|روایات]] شیعه واهل سنت آن را از علائم [[ظهور امام زمان|ظهور امام دوازدهم]] بیان کرده‌اند.<ref>صنعانی، المصنف، بی‌تا، ج۱۱، ح۲۰۷۶۹؛ کوفی، المصنف، ۱۴۰۹ق، ح۱۹۰۶۶؛ کلینی، کافی، ۱۴۰۱ق، ج۸، ص۳۱۰؛ صدوق، خصال، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۳۰۳؛ نعمانی، الغیبة، بی‌تا، ص۲۵۷، ح۱۵</ref>

در روایتی از [[امام باقر (ع)]] آمده است در [[آخر الزمان]]، وقتی سپاه [[سفیانی]] وارد سرزمین بیداء می‌شوند، منادی از آسمان ندا می‌کند: «ای دشت! آن قوم را نابود ساز»؛ سپس زمین لشکر سفیانی را فرو برده و همگی به جز سه نفر از بین می‌روند.»<ref>نعمانی، الغیبة، بی‌تا، ص۲۷۹، باب۱۴، ح۶۷</ref>

به جهت این که در آینده غضب الهی و عذاب بر آن نازل می‌شود، [[نماز]] خواندن در این بیابان [[مکروه]] است.<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۸، ص۳۴۹ </ref>

* صنعانی، عبدالرزاق، المصنف، به کوشش حبیب الرحمن الاعظمی، بی جا، المجلس العلمی، بی تا.

* نعمانی، محمد بن ابراهیم، کتاب الغیبه، به کوشش علی اکبر غفاری، تهران، مکتبة الصدوق، بی تا.

* هاشمی شاهرودی، سیدمحمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام، قم، مؤسسه دایرة المعارف فقه اسلامی، ۱۳۹۲ش