امام محمد باقر علیه‌السلام: تفاوت میان نسخه‌ها

| القاب = باقر، شاکر، هادی

بر پایه [[حدیث لوح]] که [[جابر بن عبدالله انصاری]] روایت کرده، پیامبر اسلام پیش از به دنیا آمدن امام باقر(ع)، نام او را محمد و لقبش را باقر(شکافنده) گذاشته بود.<ref>قمی رازی، کفایة الاثر، ۱۴۰۱ق، ص۱۴۴-۱۴۵.</ref> او ملقب به «باقرالعلم»، «شاکر»، «هادی» و «امین» بود؛<ref>ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی طالب(ع)، ۱۳۷۹ق، ج۴، ص۲۱۰.</ref> اما مشهورترین لقبش «باقر» (شکافنده) است.<ref>مجلسی، جلاء العیون، ۱۳۸۲ش، ص۸۴۹.</ref> یعقوبی می‌نویسد: «بدان سبب باقر نامیده شد که علم را شکافت.»<ref>یعقوبی، تاریخ یعقوبی، ۱۳۷۸ش، ج۲، ص۲۸۹.</ref> به گفته [[شیخ مفید]]، امام باقر(ع) در علم، [[زهد]] و بزرگواری از همه برادرانش برتر و قدر و منزلتش بیشتر بود و همه او را به عظمت می‌ستودند.<ref> مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۱۵۷.</ref>

{{جعبه نقل قول| عنوان = امام باقر(ع) در کربلا| نقل‌قول = امام باقر(ع):{{سخ}}من چهارساله بودم که جدم حسین بن علی کشته شد. من شهادت وی و آنچه در آن وقت بر ما گذشت را به یاد دارم.|تاریخ بایگانی| منبع = <small>یعقوبی، تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۲۸۹.</small>| تراز = چپ| عرض = ۲۳۰px| اندازه خط = ۱۲px|رنگ پس‌زمینه=#ffeebb| گیومه نقل‌قول =| تراز منبع = چپ}}

شهادت امام باقر(ع) در دوران [[خلافت]] هشام بن عبد الملک رخ داده است:<ref>یعقوبی، تاریخ یعقوبی، ۱۳۷۸ش، ج۲، ص۲۸۹. </ref> چرا که هشام از سال ۱۰۵ تا سال ۱۲۵ قمری خلیفه بود<ref>اخبار الدوله عباسیه،‌ ۱۳۹۱ق، ص۴۱۲.</ref> و آخرین سالی که مورخان در شهادت امام باقر(ع) نقل کرده‌اند [[۱۱۸ق]] است. <ref>الأمين، السيد محسن، أعيان الشيعة، ج۱، ص۴۱۲.</ref>  در اینکه چه فرد یا افرادی در قتل وی دست داشته‌اند، نقل‌های مختلفی وجود دارد. بعضی از منابع، شخص [[هشام بن عبدالملک]] را عامل شهادت او دانسته‌اند.<ref>کفعمی، المصباح، ۱۴۱۴ق، ص۶۹۱.</ref> و برخی [[ابراهیم بن ولید]] را عامل مسمومیت وی معرفی کرده‌اند.<ref> طبری، دلائل الامامة، ۱۴۱۳ق، ص۲۱۶؛ ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی طالب(ع)، ۱۳۷۹ق، ج۴، ص۲۱۰.</ref>

امام باقر(ع) وصیت کرده بود در لباسی که در آن [[نماز]] می‌خوانده [[دفن]] شود.<ref>شبراوى، الإتحاف بحب الأشراف، ۱۴۲۳ق، ص۲۸۷.</ref> وی در  [[بقیع|قبرستان بقیع]]، کنار مرقد پدرش [[امام سجاد(ع)]] و عموی پدرش [[امام حسن(ع)]] دفن شد.<ref>نوبختی، فرق الشیعة، ۱۴۰۴ق، ص ۶۱؛ کلینی، الکافی، ۱۳۸۸ق، ج۲، ص۳۷۲؛ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۱۵۷ و ۱۵۸؛ طبری، دلائل الامامة، ۱۴۱۳ق، ص۲۱۶؛ سبط ابن جوزی، تذکرة الخواص، ۱۳۷۶ش، ص۳۰۶؛ کفعمی، المصباح، ۱۴۱۴ق، ص۶۹۱.</ref> امام وصیت کرد ده سال در [[سرزمین منا|منا]] برای وی مراسم [[عزاداری]] بر پا کنند.<ref>شیخ صدوق، من لا يحضره الفقيه، ۱۴۱۳ق، ج‏۱، ص۱۸۲.</ref>

امام باقر در [[سال ۹۵ قمری]] پس از [[شهادت]] پدرش به [[امامت]] رسید<ref>طبرسی، اعلام الوری، ۱۴۱۷ق، ص۴۸۱.</ref> و تا زمان شهادت ([[سال ۱۱۴ هجری قمری|سال ۱۱۴ق]]) امامت را بر عهده داشت.<ref>طبرسی، اعلام الوری، ۱۴۱۷ق، ص۴۹۸.</ref> احادیث برجا مانده از پیامبر(ص) که در آنها به امامت وی پس از امام زین العابدین اشاره شده، از دلایل امامت او به شمار می‌آید.<ref> قمی رازی، کفایة الاثر، ۱۴۰۱ق، ص۱۴۴-۱۴۵.</ref> امام سجاد(ع) نیز به وی زیاد اهمیت می‌داد و در پاسخ سؤالی در این باره فرمود: «این بدان سبب است که [[امامت]] در فرزندان او باقی خواهد ماند تا روزی که [[حضرت مهدی|قائم]] ما قیام کند و دنیا را پر از [[عدل]] و قسط نماید. پس او هم امام است و هم پدر امامان».<ref> قمی رازی، کفایة الاثر، ۱۴۰۱ق، ص۲۳۷.</ref>

دوران امامت وی همزمان با پنج تن از خلفای [[بنی امیه]]  بود: