امام علی علیه‌السلام: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←دوران حکومت
جز (←دوران حکومت) |
|||
| خط ۱۰۱: | خط ۱۰۱: | ||
هنگام حکمیت، [[ابوموسی اشعری]] نتیجه حکمیت را برکناری هر دو فرمانروا، یعنی [[معاویه]] و [[علی(ع)]]، از [[خلافت]] اعلام کرد<ref>نگاه کنید به: ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغة، ۱۳۸۵ق، ج۲، ص۲۵۵.</ref><ref>نگاه کنید به: ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغة، ۱۳۸۵ق، ج۲، ص۲۵۶.</ref> و سپس [[عمرو عاص]] خلافت را به معاویه واگذار کرد.<ref>نگاه کنید به: ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغة، ۱۳۸۵ق، ج۲، ص۲۵۶.</ref> پس از حکمیت<ref>نصر بن مزاحم، وقعة صفین، ۱۴۰۴ق، ص۴۸۴؛ ابن قتیبة الدینوري، الامامة و السیاسة، ج۱، ص۱۰۴؛ بلاذري، انساب الأشراف، ج۳، ص۱۱۰.</ref><ref>سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، ج۵، ص۷۵.</ref> گروهی از یاران امام با آن مخالفت کردند و آن را به منزله [[ارتداد|برگشت از دین]] و شک در ایمان شمردند.<ref>نصر بن مزاحم، وقعة صفین، ۱۴۰۴ق، ص۴۸۴؛ بلاذری، انساب الأشراف، ج۳، ص۱۱۱-۱۱۲.</ref> در این میان گروهی که هسته اولیه خوارج را تشکیل دادند پذیرش حکمیت را کفر دانسته و از سپاه امام جدا گشتند و به جای کوفه به حرورا رفتند.<ref>{{پک|جعفری|۱۳۸۰|ک=دانشنامه امام علی(ع)|ج=۹|ص=۲۲۲}}</ref> | هنگام حکمیت، [[ابوموسی اشعری]] نتیجه حکمیت را برکناری هر دو فرمانروا، یعنی [[معاویه]] و [[علی(ع)]]، از [[خلافت]] اعلام کرد<ref>نگاه کنید به: ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغة، ۱۳۸۵ق، ج۲، ص۲۵۵.</ref><ref>نگاه کنید به: ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغة، ۱۳۸۵ق، ج۲، ص۲۵۶.</ref> و سپس [[عمرو عاص]] خلافت را به معاویه واگذار کرد.<ref>نگاه کنید به: ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغة، ۱۳۸۵ق، ج۲، ص۲۵۶.</ref> پس از حکمیت<ref>نصر بن مزاحم، وقعة صفین، ۱۴۰۴ق، ص۴۸۴؛ ابن قتیبة الدینوري، الامامة و السیاسة، ج۱، ص۱۰۴؛ بلاذري، انساب الأشراف، ج۳، ص۱۱۰.</ref><ref>سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، ج۵، ص۷۵.</ref> گروهی از یاران امام با آن مخالفت کردند و آن را به منزله [[ارتداد|برگشت از دین]] و شک در ایمان شمردند.<ref>نصر بن مزاحم، وقعة صفین، ۱۴۰۴ق، ص۴۸۴؛ بلاذری، انساب الأشراف، ج۳، ص۱۱۱-۱۱۲.</ref> در این میان گروهی که هسته اولیه خوارج را تشکیل دادند پذیرش حکمیت را کفر دانسته و از سپاه امام جدا گشتند و به جای کوفه به حرورا رفتند.<ref>{{پک|جعفری|۱۳۸۰|ک=دانشنامه امام علی(ع)|ج=۹|ص=۲۲۲}}</ref> | ||
اعتراضات خوارج تا شش ماه پس از صفین ادامه داشت و به همین جهت علی(ع)، [[عبدالله بن عباس]] و [[صعصعة بن صوحان]] را برای گفتگو نزد آنها فرستاد. آنان تسلیم خواسته این دو نفر برای بازگشتن به جماعت نشدند. پس از آن امام علی(ع) از آنها خواست تا دوازده نفر را معین کرده و خود نیز همین تعداد را جدا کرده و با آنها به گفتگو نشست.<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ج۲، ص۳۵۲.</ref> علی(ع) نامه‌ای نیز به سران خوارج نوشت و از آنها دعوت کرد که به سوی مردم بازگردند اما عبدالله بن وهب با یادآوری حوادث صفین، تأکید کرد که علی(ع) از دین خارج شده و باید توبه نماید. امام پس از این نیز بارها توسط افرادی همچون [[قیس بن سعد]] و [[ابو ایوب انصاری]] خوارج را به‌سمت خود فراخواند و به آنها امان داد،<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ج۲، ص۳۷۰.</ref> اما پس از آنکه از تسلیم خوارج ناامید شد، سپاه ۱۴ هزار نفری خود را در مقابل آنها قرار داد. علی(ع) تاکید کرد که سپاه وی آغازگر نبرد نباشند و سرانجام نهروانیان جنگ را شروع کردند.<ref>{{پک|دینوری|۱۳۳۰|ک=اخبار الطوال|ص=۲۱۰}}</ref> با آغاز جنگ، به سرعت تمامی خوارج کشته و یا زخمی شدند. زخمی‌ها به تعداد چهارصد نفر، به خانواده‌هایشان تحویل داده شدند، و در مقابل، از سپاه علی(ع) تعدادی کمتر از ده نفر کشته شدند. از اجتماع خوارج در نهروان، کمتر از ۱۰ نفر فرار کردند که یکی از آنان [[عبدالرحمن بن ملجم مرادی]]، قاتل امام علی(ع) بود.<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ج۲، ص۳۷۳-۳۷۵.</ref> [[ابن ملجم مرادی]]، در سحرگاه [[۱۹ رمضان]] سال [[سال ۴۰ قمری|۴۰ق]] در [[مسجد کوفه]]، علی(ع) را با ضربه شمشیر خود زخمی ساخت، و دو روز بعد در [[۲۱ رمضان]]، امام علی(ع) در ۶۳ سالگی به [[شهادت]] رسید و مخفیانه [[دفن]] شد.<ref>المفید، الارشاد، ج۱، ص۹ (نسخه موجود در لوح فشرده کتابخانه اهل بیت، نسخه دوم).</ref>{{یادداشت|درباره تاریخ شهادت امام علی(ع)، اختلاف است. [[ابن ابی الحدید]] (از علمای [[اهل سنت]]) شهادت وی در شب [[۱۷ رمضان]] را قول مشهور می‌داند و می‌گوید شب ۱۷ رمضان شب [[جنگ بدر|بدر]] است و روایاتی در دست بوده که وی در شب بدر کشته می‌شود.<ref>{{پک|ابن ابی‌الحدید|۱۴۰۴|ک=شرح نهج‌البلاغة|ج=۱|ص=۱۶-۱۵}}</ref>}} | اعتراضات خوارج تا شش ماه پس از صفین ادامه داشت و به همین جهت علی(ع)، [[عبدالله بن عباس]] و [[صعصعة بن صوحان]] را برای گفتگو نزد آنها فرستاد. آنان تسلیم خواسته این دو نفر برای بازگشتن به جماعت نشدند. پس از آن امام علی(ع) از آنها خواست تا دوازده نفر را معین کرده و خود نیز همین تعداد را جدا کرده و با آنها به گفتگو نشست.<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ج۲، ص۳۵۲.</ref> علی(ع) نامه‌ای نیز به سران خوارج نوشت و از آنها دعوت کرد که به سوی مردم بازگردند اما عبدالله بن وهب با یادآوری حوادث صفین، تأکید کرد که علی(ع) از دین خارج شده و باید توبه نماید. امام پس از این نیز بارها توسط افرادی همچون [[قیس بن سعد]] و [[ابو ایوب انصاری]] خوارج را به‌سمت خود فراخواند و به آنها امان داد،<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ج۲، ص۳۷۰.</ref> اما پس از آنکه از تسلیم خوارج ناامید شد، سپاه ۱۴ هزار نفری خود را در مقابل آنها قرار داد. علی(ع) تاکید کرد که سپاه وی آغازگر نبرد نباشند و سرانجام نهروانیان جنگ را شروع کردند.<ref>{{پک|دینوری|۱۳۳۰|ک=اخبار الطوال|ص=۲۱۰}}</ref> با آغاز جنگ، به سرعت تمامی خوارج کشته و یا زخمی شدند. زخمی‌ها به تعداد چهارصد نفر، به خانواده‌هایشان تحویل داده شدند، و در مقابل، از سپاه علی(ع) تعدادی کمتر از ده نفر کشته شدند. از اجتماع خوارج در نهروان، کمتر از ۱۰ نفر فرار کردند که یکی از آنان [[ابن ملجم مرادی |عبدالرحمن بن ملجم مرادی]]، قاتل امام علی(ع) بود.<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ج۲، ص۳۷۳-۳۷۵.</ref> [[ابن ملجم مرادی]]، در سحرگاه [[۱۹ رمضان]] سال [[سال ۴۰ قمری|۴۰ق]] در [[مسجد کوفه]]، علی(ع) را با ضربه شمشیر خود زخمی ساخت، و دو روز بعد در [[۲۱ رمضان]]، امام علی(ع) در ۶۳ سالگی به [[شهادت]] رسید و مخفیانه [[دفن]] شد.<ref>المفید، الارشاد، ج۱، ص۹ (نسخه موجود در لوح فشرده کتابخانه اهل بیت، نسخه دوم).</ref>{{یادداشت|درباره تاریخ شهادت امام علی(ع)، اختلاف است. [[ابن ابی الحدید]] (از علمای [[اهل سنت]]) شهادت وی در شب [[۱۷ رمضان]] را قول مشهور می‌داند و می‌گوید شب ۱۷ رمضان شب [[جنگ بدر|بدر]] است و روایاتی در دست بوده که وی در شب بدر کشته می‌شود.<ref>{{پک|ابن ابی‌الحدید|۱۴۰۴|ک=شرح نهج‌البلاغة|ج=۱|ص=۱۶-۱۵}}</ref>}} | ||
===همسران و فرزندان=== | ===همسران و فرزندان=== | ||