تباکی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''تَباکی''' به معنای «خود را به گریه واداشتن» است. در فرهنگ [[شیعه]]، [[گریه]] و تباکی در عبادت و همچنین برای سوگواری امام حسین (ع) از فضیلت بالایی برخوردار است. در [[عزاداری]] [[امام حسین(ع)]]، [[دعا]]، [[نماز]]، [[حج]]، خواندن یا شنیدن [[قرآن]]، اگر کسی نتواند گریه کند، مستحب که است تباکی نماید. [[شیخ جعفر شوشتری]] گفته است: تباکی با گریه از روی [[ریا]] متفاوت است و تنها اگر با [[اخلاص]] انجام شود، پذیرفته خواهد شد.

تباکی در لغت به معنای «به گریه واداشتن خویش» و «گریه با مشقت و سختی» است.<ref>دهخدا، فرهنگ لغت، ۱۳۷۷ش، ج۵، ذیل واژه تباکی.</ref> تباکی در فرهنگ شیعه، عملی پسندیده است و فضیلت و پاداش گریه را دارد.<ref>مکارم شیرازی، عاشورا ریشه‌ها انگیزه‌ها رویدادها، ۱۳۸۷ش، ص۸۱.</ref> تباکی در عزاداری بدان معناست که شخص، حالت فرد گریه کننده را به خود بگیرد تا در اثر آن، رقت قلب، تأثر باطنی و گریه برای او حاصل شود. از این جهت تباکی را می‌توان نوعی خضوع و فروتنی ظاهری دانست که منجر به خشوع و فروتنی باطنی می‌شود.<ref> مظاهری، فرهنگ سوگ شیعی، 1395ش، ص112.</ref> بر پایه [[روایات]]، هرگاه فردی نتواند [[گریه]] کند، بهتر است تلاش کند قطره‌‌ای اشک از چشمانش خارج شود یا اینکه خود را شبیه به گریه‌کنندگان درآورد تا در [[ثواب]] آنان شریک شود.<ref> مجلسی، مرآةالعقول، ۱۳۶۳ش، ج۱۲، ص۵۶.</ref> [[شیخ جعفر شوشتری]] گفته است: تباکی با گریه از روی [[ریا]] متفاوت است و تنها اگر با [[اخلاص]] انجام شود، پذیرفته خواهد شد.<ref> احمدوند، حدیث بوی سیب، ۱۳۸۱ش، ص۹۹.</ref>